Anthrax + The Raven Age – Trix Antwerpen – 20 februari 2017

Jurgen Callens

Wanneer Anthrax in het land is, durven wij al eens heel enthousiast te gaan worden. Vooral wanneer het eindelijk nog eens gaat om een headlinertour, met de naam Among The Kings. Een tourtitel die hoge verwachtingen schept, door het simpele feit dat het legendarische album Among The Living dertig jaar oud is en op deze tour integraal gespeeld wordt. We hoorden al dat de band op de voorgaande concerten in een bloedvorm verkeerde, en kregen bij wijze van spreken al zin om per skateboard, met een bermuda en een baseballcap op, naar Antwerpen te reizen, maar daarvoor was het ons nu net weer even te koud. Als voorprogramma hadden de Amerikanen The Raven Age op sleeptouw genomen, een jonge band met een bandlid met een heel bekende vader. Als opwarmer voor beide gigs kon Amped-Up een interview doen met Anthrax bassist Frank Bello, dat je binnenkort ook op deze website kan lezen.

The Raven Age

The Raven Age @ Trix – Antwerpen – BE

The Raven Age is een band die ik eigenlijk zou moeten gekend hebben, maar om de één of andere reden was dat tot op 20 februari nog niet gebeurd. De band werd omschreven als metalcore, en dat ligt nu niet direct zo in het vakgebied van ondergetekende. Ook het feit dat deze band opgericht werd door Steve Harris (jawel van Iron Maiden) zijn zoon George kon me op voorhand nog niet direct warm maken. Simpelweg omdat zijn dochter Lauren dat met haar muziek indertijd ook niet gekund had. De band tourde wel al in het voorprogramma van Iron Maiden en kon ook nu weer het wagonnetje aanhaken op een mooie tour.

George Harris – The Raven Age @ Trix – Antwerpen – BE

Met één ep op het palmares en een full lenght in het verschiet is dit een ware prestatie. Oftwel een dikke portie voorspraak. Wie zal het zeggen. Soit, toen de lichten dimden en The Raven Age aan zijn set begon, bleef ik er nog steeds kalm onder, omdat de jongens er ook vrij metalcore uitzagen, buiten de zanger dan, die recht uit een boysband geplukt leek en rechtstreeks uit het stylingsalon leek te komen (maar ik ga hier zelf niet over melken, want vroeger vond ik stiekem ook wel wat glambands cool). Die kalmte zou echter niet lang behouden blijven, want tot mijn verbazing was dit niet echt de muziek van een metalcoreband. Akkoord, in heel geringe mate hoor je wel invloeden, maar wat mij opviel was de hoge dosis melodie, die zowel in zang als in de riffs terug te vinden waren. Ook de songs klonken bij momenten ook wel meer (old school) metal dan dat ik die verwacht had en er werd prima gesoleerd. Alleen kwam de flamboyante frontman bij momenten een beetje onzeker over. Het leek soms allemaal wat ingestudeerd, maar verder geen kwaad woord over zijn prestaties, want hij heeft een prima cleane en melodieuze (rock)stem. In feite leunde de muziek dan ook wel prima aan bij wat het hoofdprogramma zou bieden. Geen thrash, geen metalcore, geen pure heavy metal of rock, maar een beetje een mix van dit alles. De gitaristen, waaronder George Harris, dus ook, brachten hun set met veel enthousiasme en hebben best wel iets in hun mars. En ook de songs klonken leuk. Ik kende ze niet, maar er bleven me toch wel wat dingen bij. Na de show besloot onze fotograaf de ep The Raven Age maar meteen aan te schaffen aan de merch booth, en die is zijn rondjes blijven draaien tot we met de auto weer thuis waren. Zeggen dat ze de plaats op deze bill gestolen hebben, zou dus een leugen zijn. We hebben genoten van de show en draaien er in de toekomst onze hand niet voor om, om nog meer shows van dit fijne melodieuze metal(core)gezelschap te gaan bekijken.

Michael Burrough – The Raven Age @ Trix – Antwerpen – BE

Setlist:

Uprising
Promised Land
The Death March
Eye Among The Blind
The Mercyful One
Salem’s Fate
Angel in Disgrace

Anthrax

Anthrax @ Trix – Antwerpen – BE

Voorafgaand aan de show hadden wij dus al de eer om op de sofa bij te schuiven bij Anthrax bassist Frank Bello, een van de oerleden van de New Yorkse thrashformatie. Uit dat gesprek bleek dat de jongens er nog steeds heel veel zin in hebben, en hard naar deze eerste headlinertour in jaren uitkeken. In België hadden we echter vorig jaar al het geluk om ze als hoofdact te zien in De Zwerver in Leffinge, toen de band een daguitstapje maakte van de toen lopende Slayer tour. En ook dan zagen we de band al in een prima vorm. De band stelde toen vooral het nieuwste album For All Kings in de kijker en deed aansluitend nog wat zomerfestivals. Nu vonden ze het eindelijke weer het juiste moment om op hun eentje de zalen aan te doen en eens het oude werk weer in de spotlight te zetten. Daar waar bij het voorprogramma het publiek nog maar bij mondjesmaat binnensijpelde, of buiten aan de bar bleef hangen, was de zaal bij aanvang van de Anthrax show prima gevuld en zelfs gezellig druk. En daar waar ik in de inleiding nog aan het grappen was over bermudashorts: ze waren er effectief te zien in het publiek. De aanzet voor een geslaagde avond was er dus. Want dat was wat Anthrax zou doen: er een avondvullend programma van maken. Hiervoor hadden de New Yorkers de set namelijk ingedeeld in twee gedeeltes: ééntje waarin zowel oud als nieuw materiaal aan bod zou komen en ééntje waarin integraal het feestvarken Among The Living gespeeld zou worden. Want trouwens ook goed om zien was: drummer Charlie Benante was opnieuw op post achter de drumkit, alsof er nooit iemand anders zijn plaats ingenomen had. Opperindiaan (die gast verandert in 30 jaar geen haar) Joey Belladonna was prima geluimd en zou de ganse avond contact zoeken met de eerste rijen en de rest van het publiek en dan heb je natuurlijk nog Scott ‘Not’ Ian, de karakteristieke gitarist die zijn gelijke niet heeft in podiumpresentatie en overgave – de kapitein die het schip al door verschillende watertjes heen geloodst heeft.

Frank Bello & Scott Ian – Anthrax @ Trix – Antwerpen – BE

Waar blijven die oude knarren die podiumdrift toch steeds weer halen, vraag ik me soms af. Want op het podium is het er haast niet aan te zien dat de mannen de 50 intussen ruim voorbij zijn. Of zou het aan de nieuwe (nu ja, eigenlijk ook alweer niet meer zo nieuwe) gitarist Jonathan Donais liggen? De jongste van de band is zonder meer een super aanwinst op muzikaal gebied. Wat heb ik vanavond genoten van zijn solo’s, die dan bij momenten misschien wel wat te hard in de mix zaten.

Jonathan Donais – Anthrax @ Trix – Antwerpen – BE

Voor het overige echter geen klachten over het geluid. Dat zat over de ganse lijn en tijdens de hele avond prima. Een show in twee delen dus. En daarvan begon deel één alleszins al fantastisch. Met A.I.R., Madhouse en het zelden gespeelde maar oh zo schitterende Medusa zaten er maar liefst drie van de vier songs (Evil Twin zat er nog tussen) van Spreading The Disease in de basis. Voor velen, en ook voor mij, kon de avond toen al niet meer stuk. Je zag het publiek ook meteen loskomen en de crowdsurfers togen richting podium. Belladonna mag dan tijdens Medusa de hoge noten niet meer halen, ik geef er geen reet om. Dit is een song die de fans altijd en overal willen horen. Hierna volgden een drietal nieuwere tracks, waaronder Fight ‘em till You Can’t en Breathing Lightning en alhoewel dit heel sterke nummers zijn, en duizenden bands een arm zouden geven om dergelijke songs te kunnen pennen, hebben ze toch niet die impact als het oude en klassieke materiaal. Het was dan ook een heel sterke zet om deel één van de set af te sluiten met het onderschatte Be All, End All dat weer voor een roes van nostalgie zorgde en het publiek uitzinnig maakte.

Joey Belladonna – Antrhax @ Trix – Antwerpen – BE

Dat Anthrax on stage heel energiek is, weten we en er zitten een paar podiumbeesten tussen. In vergelijking daarmee steekt Donais dan misschien wat af bij de rest. Voor hem lijkt het voldoende om zijn spel voor het volle pond te spelen zonder al te veel show, wat hem dan ook heel aardig lukt natuurlijk. Na een pauze is het dan tijd voor deel twee, en meteen ook het deel waarop velen zaten te wachten. Na de Blues Brothers intro is het de beurt aan het massieve en luidkeels meegezongen Among The Living. Meestal heb ik het niet zo voor integraal gespeelde albums, maar voor deze plaat maak ik graag een uitzondering, omdat ik vind dat er gewoonweg geen mindere songs op staan. Caught in a Mosh maakt het publiek helemaal gek, tot tevredenheid van de band die het laat blijken met een dikke grijns en een beresterke prestatie. One World blijft ook al zo een klasbak en er is niemand die zijn enthousiasme niet laat blijken op de hit I Am The Law. Scott Ian komt hierna aan het woord en mag meteen ook zijn liefde verklaren aan zijn eigen song Skeletons in the Closet. Tijdens de drum- en gitaarsolo is het eventjes tijd om droge kelen te smeren om de finale met onder meer Indians niet aan ons voorbij te laten gaan. Eén cover enkel vanavond – Antisocial – en dat vinden wij helemaal niet erg. Het echte werk van Anthrax viel vanavond te horen in een megasterke set. Een band in wereldvorm, een toppubliek met een fantastische sfeer en een coole podiumshow met een goede sound in de zaal. Meer hoefde dat niet te zijn. Op die manier willen wij Anthrax nog heel vaak aan het werk zien. Benieuwd hoe ze dit een volgende keer nog zouden kunnen toppen.