Eef

Een nieuw album van Emptiness, dat wil zeggen dat er vele uurtjes intens luisterplezier zullen volgen. De muziek van de Brusselse blackmetalband, nou ja, is niet te vatten in één ooropslag. Menige draaibeurten zijn er vooraf gegaan, tot uiteindelijk de schoonheid hiervan komt boven te liggen.

We stellen u voor: Not For Music, de minst metal gerelateerde plaat van Emptiness.

Op Nothing but the Whole, de vorige schijf, werd de blackmetalsound al tot in de puurste vorm teruggeschroefd; donkere soundscapes die een lugubere sfeer opwierpen. Emptiness doet niet aan horror, maar aan een soort van psychologische mindfuck. Het artwork en de video’s zullen de meest tere zielen onder ons slapeloze nachten bezorgen.

Het lijkt erop alsof de band met de nieuwe plaat hierin nog dieper wil gaan, nog akeliger. Alsof Emptiness het niet meer voor de muziek wilt doen. Sfeer is alles. Luguber of niet.

Dat Emptiness het ons niet gemakkelijk wilt maken, wisten we al. Het is ook daarom dat aan nieuw werk beginnen eerder op twijfels stuit. Zijn we er wel klaar voor? En wij hoeven dan nog enkel maar te luisteren.

Opneningstrack Meat Heart zet meteen de toon: traag ritme, wenende gitaren (op de achtergrond) en de onheilspellende fluisterende stem van Jeremie Bézier. Van hetzelfde laken een broek bij It Might Be. Al is de toon wat “luchtiger”; als dat al kan bij Emptiness. Al komt mijn haar recht te staan bij de griezelige milde uitbarsting in het midden van deze track.

Bij de eerste luisterbeurten begrijp je van het hele gebeuren geen snars. En toch grijp je steeds terug naar deze schijf; alsof een demoon bezit neemt van jouw lichaam. Missie geslaagd, me dunkt!

Het is een lijdensweg van zelfpijniging… Alleen is deze pijn verslavend. Emptiness heeft het weer klaar gespeeld: verrassend uit de hoek komen met iets “anders” en dat iets geweldig verslavend maken. Alleen bestemd voor heersers.

Een speciale vermelding toch voor mijn favoriete track op Not For Music: Ever. Hier krijgen we soort van bossanova metal voorgeschoteld die op het einde uitmondt in een kloon van Depeche Mode. Zalig gewoon!

Na afsluiter Let it Fall ben ik dan ook helemaal tevreden; en toch ietsje in de war. Misschien Not For Music nog beluisteren dan?

Your wish is my command, master!

Tracklist: