Het Amerikaanse Immolation is één van de standvastigste bands in de death metal scene. Volgend jaar vieren de New Yorkers hun dertigste verjaardag. In al die jaren zijn ze met de regelmaat van de klok blijven platen uitbrengen. Ook live zijn ze een allesverwoestende band. Hun satanisch geweld wordt telkenmale met de glimlach op het gezicht in de zaal geslingerd. Er lijkt maar geen sleet op de machine te komen. Met Atonement zit de band aan album nummer tien. Het is tevens ook de derde plaat  voor het grote Nuclear Blast. De vorige plaat Kingdom Of Conspiracy zorgde echter voor een eerste ontgoocheling in de lange carrière. Het album klonk veel te steriel en de drums leken niet natuurlijk, net twee punten waar Immolation anders altijd zo sterk in was. We waren dan ook erg benieuwd of de woestelingen die modernere aanpak zouden doortrekken of zouden terugkeren naar het oude vertrouwde geluid.

Onze hoop werd al snel de kop ingedrukt toen we vernamen dat Atonement, net zoals zijn voorganger, door producer Paul Orofino in goede banen zou geleid worden en dat Zack Ohren terug de mix en master voor zijn rekening zou nemen. We konden er dus al min of meer vanuit gaan dat de steriele aanpak zou worden verder gezet. Groot was dan ook onze verbazing toen we enkele maanden geleden de eerste song, Destructive Currents, voor de kiezen kregen. Weg was die cleane sound! In de plaats daarvan kregen we een groots, loodzwaar en loepzuiver geluid! In het verleden was de productie van Immolation albums altijd een heikel punt. Niemand bleek er blijkbaar in te slagen om de eigenzinnige, aan de chaotische kant neigende death metal op een deftige manier op band te zetten. Tot vandaag dus. Het is alsof Paul Orofino na Kingdom Of Conspiracy had ingezien dat die drums weer echt als drums moesten klinken. Die ene song beloofde dus veel goeds, maar toch bleven we voorzichtig.

Zelden waren onze zenuwen zo gespannen als het moment waarop we Atonement aan een eerste luisterbeurt onderwierpen. In de loop van de maanden die volgden na het horen van Destructive Currents begonnen we alles te volgen dat ook maar met de plaat kon te maken hebben. Koortsachtig speurden we het net af naar eventueel gelekte andere nummers van de nieuweling. Tevergeefs zo bleek. Begin februari was het dan zover. Atonement rolde via Nuclear Blast onze pc binnen. Ja, tegenwoordig is het helaas allemaal digitaal te doen. Op die manier is de charme van het ontdekken en beluisteren van een nieuwe plaat natuurlijk volledig verleden tijd. Op dat moment kon ons dat echter weinig schelen en we dubbelklikten op song nummer 1, The Distorting Light. De titel alleen al deed ons watertanden. Een onheilspellende aanzet volgde, en luttele seconden later was het zover: overdonderende drums, een muur van dodelijk efficiënte gitaarriffs en de typische, diepe grunts van frontman Ross Dolan. Op 45 seconden een ‘breakdown’ zoals ze dat in de hardcore scene graag noemen, maar wat voor één! Geen nekwervel staat nog overeind eens je dit hebt doorstaan. Nauwelijks bekomen van de eerste mokerslag dient er zich zo mogelijk een nog zwaardere slag aan. When The Jackals Come is werkelijk een pletwals van jewelste! Het is alsof Trump dan toch maar beslist heeft om dat geheimzinnige knopje eens in te drukken. Dit is de soundtrack van het einde van de wereld. Op het einde volgt een repetitieve, erg donkere en zwaar op de maag liggende riff die elk restje hoop in de vernieling drijft. Even naar adem happen!

Fostering The Divide pakt het naar Immolation normen iets voorzichtiger aan. De sympathiekste knul in de hele death metal scene, Robert Vigna, speelde alle gitaarpartijen zelf in. In Fostering The Divide trekt hij alle registers open en toont hij welk begenadigd gitaarwonder hij is. Zijn typische stijl is uit duizenden herkenbaar en zijn solo’s zijn erg inventief. Rise The Heretics gaat er van bij het begin loodzwaar en aan raketsnelheid tegenaan. De song roept beelden op van desolate landschappen waar ooit, in een ver verleden, nog enig leven te bespeuren viel. Naar het einde toe wordt het nummer onderbroken door een sfeervolle akoestische gitaar, wat voor een mooi contrast zorgt en waardoor de riff erna nog harder inbeukt. Thrown To The Fire is een bijna doomy, zich traag voortslepend monster, tot er halverwege enkele onnavolgbare ritmes volgen. En hier komen we bij drummer Steve Shalaty. Nooit eerder wist hij zijn typische, voor sommigen nogal chaotische en moeilijk te volgen drumstijl zo te stroomlijnen. Het is alsof alles eindelijk op zijn plaats valt. Zijn drumstijl blijft dezelfde als op voorgaande platen, maar raar genoeg past het beter dan ooit in het geheel. Eén en ander zal wel te maken hebben met de superieure productie. Het vooruitgeschoven nummer Destructive Currents volgt, maar die kennen we ondertussen uit het hoofd. Met Lower zitten we al over de helft terwijl het gevoel hebben dat het album nog maar begonnen is. Luister naar die riff op 43 seconden. Kan het nog zwaarder? Wat volgt is nog maar eens een wervelwind van de meest kwaadaardige riffs ooit geschreven. Als je de mannen een beetje kent, is het nauwelijks te vatten dat zo’n sympathieke heren zo’n duivelse muziek in zich hebben.

Als we stellen dat de titelsong een precisiebombardement is, is dat eigenlijk een understatement. Het is één brok pure razernij waarin we op 2:20 verrassend genoeg een melodieuze gitaarlijn menen te ontwaren. Tegen dat je het goed en wel beseft, is de riff echter alweer voorbij en denk je dat je je het hebt ingebeeld. Met Above All breekt de finale aan. De song is opgebouwd rond staccato riffwerk met daarover weer die dreigende gitaaruithalen waarop Immolation al jaren een patent heeft. The Power Of Gods heeft weer zo’n tot de verbeelding sprekende titel. De kracht die de song uitstraalt doet zijn titel alvast alle eer aan. De goden kunnen tevreden zijn over hun apocalyptische soundtrack. Als er nog iets recht staat na veertig minuten alles vermorzelende death metal, dan wordt het met het afsluitende Epiphany alsnog platgelegd. Geen genade!

Met album nummer 10 heeft Immolation zijn magnum opus beet. Een meesterwerk dat zijn gelijke niet kent. Dit is de standaard voor de toekomst. De enige reden waarom de plaat geen 10 krijgt, is omdat we daar simpelweg niet aan meedoen. Stel dat ze de volgende keer een nog betere plaat maken? Je snapt het al… Wij hebben ondertussen reeds de machtige vinylversie in de kast staan. Het sublieme artwork verdient geen cd formaat. En neen, we hebben die vinylversie niet gekregen van Nuclear Blast, we hebben ze gewoon gekocht, muziekliefhebbers als we zijn.

Aan alle death metal bands oud en nieuw, ga in vrede. Het kwaad is geschied en het heet Atonement. Amen.