De review van deze plaat liet een tijd op zich wachten, maar daar is een goede reden voor. Dit  Finse melodieuze deathmetalcollectief maakt namelijk geen hapklare brokken muziek. Waar we doorgaans aan vijf luisterbeurten genoeg hebben om een deftig oordeel te vellen, hadden we voor Embers Of A Dying World wel tien luistersessies nodig. Op het eerste zicht lijken de catchy deuntjes vrij toegankelijk. Tot je er wat dieper op ingaat en de vele lagen gaat ontdekken. Bovendien hebben de Finnen met de pompeuze bandnaam meer dan ooit gekozen voor bombast door een groot aantal songs op te smukken met orkestrale partijen. Kortom, de muziek moest eerst wat rijpen vooraleer de ware kracht kwam bovendrijven. En daar is helemaal niets mis mee, en wel integendeel!

Mors Principium Est heeft er geen gemakkelijke jaren opzitten. De Finnen maakten in 2003 nochtans een vliegende start. Het debuut Inhumanity betekende meteen een belangrijke kwaliteitsinjectie voor de toen al verzadigde melodieuze death metal markt. Twee jaar later volgde het schitterende The Unborn. In 2007 zetten ze de kroon op het werk met hun, nog steeds, beste plaat Liberation = Termination. Dan volgde een lange periode van stilte. Toen iedereen dacht dat het gedaan was met de ooit zo veelbelovende band, kwam in 2012 uit het niets een nieuw album met de veelzeggende titel …And Death Said Live. Mors Principium Est leefde nog, ondanks twee belangrijke bezettingswissels. De twee oorspronkelijke gitaristen en songschrijvers waren namelijk vervangen en sindsdien is het vooral gitarist Andy Gillion die instaat voor het schrijven van de muziek Het muzikale pad is er in de loop van de jaren echter niet door gewijzigd. Het vorige album Dawn Of The 5th Era klonk misschien ietwat geforceerd, toch bleef het een werk van hoogstaande kwaliteit. Met Embers Of A Dying World is er veel meer afwisseling in het muzikale recept geslopen en kunnen de heren de toekomst weer met opgeheven hoofd tegemoet!

Genesis is een bombastische intro met groots opgezette koorpartijen en orkestratie. Het vormt de perfecte aanloop naar Reclaim The Sun, tevens de eerste song die op de massa werd losgelaten. Het valt meteen op dat de orkestratie van de intro werd doorgetrokken in de compositie van de songs. Het vormt een mooi contrast met de venijnige, strakke, erg snelle en toch melodieuze gitaarriffs waar de band ondertussen een patent op heeft. Masquerade zet aan met leuk twin gitaarwerk en onderliggende elektronische ‘beats’. De song is naar Mors Principium Est normen verrassend mid tempo opgebouwd en doet wat denken aan het latere werk van Dark Tranquillity. De Finnen volgen door de bombastische aanpak echter toch vooral hun eigen weg. De mooie twingitaren van in het begin vormen de rode draad doorheen de song. Into The Dark opent met de koorpartijen die we al in de intro hoorden, en mondt uit in een snelheidsmonstertje met melancholische leads. In de strofes komen die koren nog eens terug wat bijdraagt aan de herkenbaarheid van het nummer.

De titelsong is vrij verrassend te noemen met de lichte doomy sfeer en prachtig ingezette vrouwenzang van de, voor ons althans, onbekende Christina Marie. Helemaal nieuw is die vrouwenzang echter niet want op voorgaand werk durfden ze daar ook al mee experimenteren. Het valt op dat de stem van Ville Viljanen met de jaren veelzijdiger is geworden. Niet dat hij ineens is beginnen ‘zingen’, maar zijn grunts variëren in toonhoogte wel veel meer dan vroeger en zijn ook nadrukkelijker aanwezig dan voorheen. Cello’s leiden de song uit en zorgen voor een naadloze overgang naar The Ghost. Eens het nummer op gang, vliegen de rollende basdrums en pakkende melodielijnen je om de oren. Qua eerste single keuze was deze misschien nog beter geweest dan Reclaim The Sun wegens de ongelooflijke catchy aanpak. Een schitterende gitaarsolo, middenin de song, zorgt voor de kers op de taart. Deze zal het live zeker erg goed doen! In Torment begint met een spectaculair stukje gitaarmasturbatie en kan verder tot de snelste en meest agressieve songs van de plaat gerekend worden. Voer voor de Göteborg adepten onder ons! Daarna zorgt Agnus Dei voor een perfect ingelast rustpuntje. Het is een gotisch aandoend klassiek stukje muziek met prachtige koren en een pakkende gitaarlijn. Na dit intermezzo komt het hakkende riffwerk van The Colours Of The Cosmos des te harder aan. Dit is een plaat die zeker niet lijdt aan het ‘inslaapsyndroom’. Neen, de kwaliteitslijn wordt van begin tot eind gewoon doorgetrokken. Het afsluitende en vrij bombastische Apprentice Of Death trekt een mooie streep onder drie kwartier nagenoeg perfect uitgevoerde Finse melodeath.

Embers Of A Dying World is zonder twijfel hun beste werk sinds Liberation = Termination! Mors Principium Est settelt zich bij deze weer met gemak in de top van de melodieuze death metal scene. Het is daar goed vertoeven in het gezelschap van Dark Tranquillity, Insomnium en Be’Lakor.