Jurgen Callens

Italië is al wel langer een kweekvijver voor prima melodische metalbands. Zo stamt ook de melodische, progressieve groep Stamina uit die voedingsbodem. Het viertal is al een poos actief en bracht in het verleden al drie full lengths uit en toerde in 2012 onder meer als voorprogramma van Royal Hunt door Europa. De band is ook niet vies om wat andere invloeden in zijn muziek te vermengen en vindt dat ook een streep hardrock of fusion moet kunnen. Op 24 februari kwam System of Power er, de opvolger van Perseverance uit 2014 en werd uitgebracht via het Pride and Joy label.

Stamina is het geesteskindje van bandleider Luca Sellitto: gitarist, songwriter en producer van de band. En die weet precies wel van muzikale wanten. Hetgeen we op System of Power te horen krijgen is van prima makelij. Wij zijn hier altijd wel te vinden voor een potje melodieuze metal. Als die dan nog gebracht wordt met flink wat gevoel, heel goeie songstructuren door muzikanten die hun instrumenten tot in de puntjes beheersen, flink wat melodie en variatie, dan is dat alleen maar een pluspunt te meer. En dat krijgen we hier dus ook wel. Vooral de prima heldere vocalen van zanger Allessandro Granato kunnen ons wel charmeren. De band zelf wordt extra aangevuld door externe muzikanten, die elk op hun manier hun steentje tot dit album bijdroegen. System of Power is iets agressiever uitgevallen dan zijn voorgangers en dat mocht ook wel. Het klinkt ook weer wat volwassener en de technische kunde is nog uitgebreider dan voorheen. Zo is dat ook het geval voor het totale sonische spectrum trouwens. Muzikaal zou deze band fans moeten kunnen aanspreken van groepen als Symphony X, Yngwie Malmsteen’s Rising Force, Dream Theater, Royal Hunt, Angra en dergelijke meer. Muziek op niveau dus, die in zijn geheel prima gebracht wordt in pakkende songs. Geen overloos gesoleer of gepiel echter, maar songs met een kop en staart die blijven hangen en nazinderen. Je hoort al vanaf de opener Holding On dat je vertrokken bent voor een mooie rit: een prima, technische, goed gezongen en goed in het gehoor liggende track en die ook de nodige power bevat en je doen hunkeren naar meer. Het stevige One in a Million is gebouwd op een overheersende keyboardlijn en heeft een refrein dat snel een oorwurm blijkt te zijn. Prachtig is ook Undergo, met rustigere passages, evenzeer als het gedreven Love was Never Meant to be. Technische fusion uitstapjes krijg je te horen in de titeltrack, die een mooie opbouw kent en zeker fans van Dream Theater zal aanspreken. Alle acht de tracks getuigen eigenlijk allemaal van grote klasse, waardoor er geen enkel minder moment op de plaat staat. Eigenlijk verlang je, na het afspelen van het album, gewoon nog naar meer. Een teken dat het helemaal snor zit met deze Italianen. Wees maar zeker, na de laatste noten van Portrait of Beauty zet je deze plaat gewoon opnieuw op.

Fans van melodische power metal met een progressieve touch en prima zang zou ik haast moeten verplichten eens naar dit album te gaan luisteren. Vooraf kan ook, er staan namelijk video’s online voor Holding On en One in a Million. Ik ben fan, zeker weten.

Tracklist: