De Amerikaanse deathcoreband Suicide Silence is weer terug van weggeweest. Op 24 februari brengen zij een nieuw album uit en deze keer kozen ze ervoor om het titelloos te laten. Het is opnieuw Nuclear Blast dat voor verdeling en promotie zorgt. Maar daar blijft het dan ook bij. Want hemeltjelief, wat een slecht album is me dit geworden zeg!
Wie de openingstrack Doris al eens heeft beluisterd zal het al wel gehoord hebben: Suicide Silence lijkt een nieuwe muzikale weg in te willen slaan. Dezelfde weg waarop Bring Me The Horizon al een tijdje wandelt. Mijn vrees en die van menig ander deathcorefan lijkt dus waarheid te worden. Ten tijde van The Cleansing was Suicide Silence een van mijn favoriete deathcorebands, om niet te zeggen de favoriete band. Maar wat ze nu laten horen is echt wel belachelijk slecht. Er zitten veel te veel pop-elementen in, er worden veel te veel cleane vocals gebruikt door Eddie Hermida, het is allemaal gewoon een grote soep aan het worden. Om nog maar te zwijgen over de rest van het album, daarop hoor je enkel nog meer van hetzelfde. Niet te pruimen gewoon, zeker niet als je hun oorspronkelijke stijl gewoon bent. Het was al kantje boordje met hun vorige plaat You Can’t Stop Me, alhoewel… Als je die plaat vergelijkt met dit hier dan was eerstgenoemde nog heel stevig.
Het heeft geen zin om hier nog verder over uit te wijden. Suicide Silence brengt met dit album een misbaksel van formaat uit die het waarschijnlijk nog zal schoppen tot slechtste album van het jaar. Zeker geen aanrader dus.
Tracklist:
- Doris
- Silence
- Listen
- Dying In A Red Room
- Hold Me Up Hold Me Down
- Run
- The Zero
- Conformity
- Don’t Be Careful You Might Hurt Yourself
0 reacties