Wie Amped-Up een beetje volgt, zal ondertussen wel weten dat we verder durven kijken dan onze neus lang is. Metal maakt inderdaad de hoofdmoot uit, maar er mag daar al eens van worden afgeweken. Als een artiest als John Garcia een plaat uitbrengt, voelen we ons verplicht om die van een passende bespreking te voorzien. John was namelijk jarenlang de frontman van de legendarische woestijnrockers Kyuss, nog steeds de enige band in het – we haten het woord – stonerrock genre die er echt toe doet. Die gasten konden tenminste een song schrijven, en daar draait het toch om. Op The Coyote Who Spoke In Tongues tapt Garcia echter uit een heel ander vaatje. Het is tegenwoordig bij hard rock en metal bands populair om, vaak totaal overbodige, akoestische platen te maken. Meestal zijn dat dan herwerkte versies van hun bestaand materiaal. Garcia pakt het toch iets anders en beter aan. Hij brengt een mix van herwerkte nummers en nieuwe tracks.

John Garcia ging na zijn korte maar krachtige doortocht met Kyuss op zoek naar nieuwe avonturen. Die vond hij in bands die zich min of meer in dezelfde richting situeerden zoals Slo-Burn, Hermano, Unida en Vista Chino. Die laatste ziet hij als de échte voortzetting van Kyuss. De man ging een tijd op tour onder de naam Kyuss Lives, tot Josh Homme er zich mee ging bemoeien. De Josh, ooit gitarist bij Kyuss en nu de grote meneer bij het veel commerciëlere en populairdere Queens Of The Stone Age, was blijkbaar bang dat zijn vroegere bandmaat ook wel eens succes kon hebben. Garcia besloot dan maar een plaat te maken onder de naam Vista Chino. Een plaat die trouwens niet slecht is, maar lang niet kan tippen aan pakweg drie van de vier albums (het debuut Wretch tellen we even niet mee) die Kyuss ooit uitbracht.

The Coyote Who Spoke In Tongues bestaat uit negen akoestische songs waarvan er vier afkomstig zijn uit het Kyuss repertoire. Green Machine is de meest bekende song van het meesterwerk Blues For The Red Sun. Die plaat betekende de geboorte van een genre waarvan niemand toen kon denken dat het anno 2017 zou aanbeden worden door mannen die allemaal op elkaar gelijken. Iedereen kent ze wel, de jongens met baarden (een krul in de snor mag ook) en beenbrillen, opgesneden kapsels, op zijn minst een volledige arm getatoeëerd (een mouwtje zoals dat heet) en liefst nog een beetje retro gekleed om het plaatje af te maken. Hipsters noemen ze dat zeker? Green Machine wordt trouwens op schitterende wijze neergezet en is meteen één van de beste songs van de plaat. Die unieke stem in combinatie met dat prachtig gitaarwerk, het is om kippenvel van te krijgen! Dat kan trouwens ook, weliswaar in mindere mate, gezegd worden van Space Cadet afkomstig van het loodzware Welcome To Sky Valley. Daarna volgt een fraaie versie van het uit hetzelfde album komende Gardenia. De originele versie is een knallende rocker, de akoestische versie een gevoelige, sfeervolle song voor rond het kampvuur. Als laatste in het rijtje herwerkte songs, volgt El Rodeo, één van de populairste tracks uit de schitterende zwanenzang …And The Circus Leaves Town. Naast akoestische gitaren horen we hier ook een cello de sound wat aandikken. De zangpartijen verschillen hier niet veel van het origineel. Die felle zang in combinatie met de rustige muziek, het heeft wel iets.

De plaat wordt echter geopend met het erg sterke en krachtige Kylie. Het is een nieuwe song en tevens de ‘hardste’ van het album. Er wordt ontzettend hard van leer getrokken en een mens vraagt zich af hoeveel kapotte snaren dat heeft opgeleverd. Een song die aan de ribben blijft plakken. Voor een akoestisch nummer rockt het eveneens nieuwe Give Me 250 ML er ook stevig op los. Derde in het rijtje nieuwe songs is The Hollingsworth Session. Steek deze in een elektrisch jasje, en je hebt een knaller van formaat! Wat zeggen we? Een regelrechte hit zou het zijn! Hopelijk doet Garcia dus ooit eens het omgekeerde en maakt hij elektrische versies van zijn akoestische songs. Dat zou nog eens origineel zijn! Het afsluitende, instrumentale Court Order is eveneens nieuw, maar lijkt meer een outro te zijn. Mooi om mee te eindigen maar ook niet meer dan dat. Enige echte misser is het saaie Argleben II. Het is een herwerkte versie van een akoestische song, Argleben, die reeds op zijn vorige soloplaat stond. Het nut ervan ontgaat ons volledig.

Akoestische platen kunnen dus best interessant zijn, dat bewijst The Coyote Spoke In Tongues wel. Daarbij komt dat elke reden om de machtige stem van John Garcia te horen, een goede reden is. Wie een plaatje zoekt om de zondagmorgen bij de koffie en de koeken te draaien, zoek niet verder! John Garcia delivers.