Jurgen Callens

Van Halst, vroeger heb ik nog in de klas gezeten met een gast die zo noemde. Hij is het echter niet die deze band naar zich vernoemd heeft. We hebben het hier namelijk om een gezelschap uit Edmonton, Alberta dat nog eens female fronted is ook. De debuutsingle Save Me werd in oktober 2015 al uitgebracht, gevolgd door de release van dit debuut World of Make Believe exact een jaar geleden. Wij kregen dit album pas onlangs via de promotor doorgestuurd en besloten dat deze release het alsnog waard was om besproken te worden. Muzikaal tapt de band uit verschillende vaatjes en schenkt geneugten uit verschillende subgenres uit de metalwereld.

Van Halst is de band die vernoemd is naar de zangeres van deze groep: Kami Van Halst. Een dame met heel wat potentieel, moeten we zeggen. Op deze muziek, die gebaseerd is op invloeden van bands als Evanescence, In This Moment en Shinedown trekt ze alle registers open en komt zowel clean als gruntend voortreffelijk uit de hoek. Muzikaal worden genres als gothrock, industrial en moderne metal aangeboord. Er wordt veelvuldig gebruik gemaakt van synths, samples en op de vocalen wordt soms flink wat distortion gestoken. De band lijkt echt wel te weten wat ze aan het doen zijn, waar ze naartoe willen en bestaat uit leden die hun instrument beheersen als heersers. Het album begint met twee prima stevigere tracks, waaronder de single/video Save Me sommigen misschien wel in het oog gesprongen is. Hier valt direct het wijde vocale spectrum van de frontvrouw op. De titeltrack laat meer de gothic- en industrialkant van de band horen, terwijl de volgende twee ballads Questions en Denying Eyes perfect op een album van Evanescence gepast hadden. Monster ligt goed in het gehoor en heeft een prettige groove die blijft zinderen. Hierna gaat het gaspedaal opnieuw eraf om het rustige Plastic Smile te brengen. Niet meteen onze favoriet, omdat die eentonige percussie nogal snel gaat vervelen. Gelukkig trekt Kami de rest van de song met haar prima vocalen nog enigszins recht. Op Put Him Down wordt er aan de song een ietwat bluesy karakter gegeven, dat zo zou passen in een rokerige bikerbar. Of het op een podium vlak voor een boel metalheads gaat lukken, weet ik nog niet zo direct. Ook op de laatste song wordt weer de Evanescence tour opgegaan met de piano ballade Perfect Storm. Dit alles laat ons een beetje met gemengde gevoelens achter. Voor een band die potentieel heel veel in zijn mars heeft om goeie heavy songs te maken, wordt er wel heel veel ingezet op de rustige songs. Die klinken dan wel allemaal goed, daar niet van, maar het zorgt ervoor dat we hier en daar soms wat gaan indommelen.

Ben je fan van het zwaardere werk van een band als In This Moment, maar kan je ook perfect om met de ingetogen stukken van Evanescence bijvoorbeeld, dan moet je hier zeker even naar luisteren. Wij kijken dan ook wel uit naar een volgende release, waarop er hopelijk wat meer registers opgengetrokken worden.

Tracklist: