Jurgen Callens

Het debuut van het uit Sacramento stammende Helion Prime is er al sinds 2016, maar werd nu opgepikt en uitgegeven via het AFM label. Helion Prime, het zelfgetitelde album, staat vol power metal met vrouwelijke vocalen en behandelt wetenschappelijke en science fiction thema’s. Toen we de spuuglelijke hoes zagen, hadden we meteen enige scepsis. Het is echter ook zo dat de vlag niet noodzakelijk de lading dekt, of omgekeerd. Dus onderwierpen we deze plaat aan de nodige luisterbeurten.

Helion Prime is een Amerikaans vijftal, dat wel al een tijdje actief is, maar na de nodige bezettingswissels intussen tot dit eerste eindproduct gekomen is. Dit album werd trouwens ook nog ingezongen door Heather Michele, die intussen al haar plaats afgestaan heeft aan Kayla Dixon. Over de nieuwe dame, en of het daardoor beter of slechter zal gaan klinken, kunnen we dus niet oordelen. De band zelf speelt power metal, met melodie, klinkt bij momenten best ruig en tegelijk klassiek en modern. De muziek zou voer kunnen zijn voor fans van bands als Iron Savior, Star One, Dream Evil, Iced Earth of zelfs Amaranthe. Meteen valt op dat de muziek duizend keer beter is dan hetgeen de ontwerper van de hoes gepresteerd heeft. Dit is een band die duidelijk wel van wanten weet en goeie stukken muziek weet te schrijven. Productioneel zit het ook wel goed en is alles goed in balans. De laatste jaren zijn er wel meer bands die met een zangeres uitpakken, maar het zijn enkel de sterkste die het weten te maken. En hier zal het schoentje misschien wringen. Niet dat het slecht is, maar een echte topvocaliste krijgen we nu ook weer niet te horen. Gelukkig past de stem aansluitend genoeg bij de muziek om alles te laten matchen zoals het hoort te klinken. De band bouwt ook genoeg variatie in de songs in en komt zowel furieus als rustig uit de hoek. Een voorbeeld van het laatste hoor je op een nummer als A Place I Thought I Knew. Die song kent een mooie opbouw en kent de nodige power naar het einde toe. Er worden ook sterke refreinen geschreven, zoals te horen is tijdens Life Finds a Way, dat catchy is, episch klinkt en leuke ritmes bevat. Hogere tempo’s horen we tijdens Into The Black Hole en You Keep What You Kill. Tijdens deze laatste track moet ik ergens wat aan Iced Earth denken. Er wordt ook gegrunt en dat geeft de song wel een meerwaarde mee. Nog meer mannelijke vocalen zijn te horen op Live and Die on this Day, waar Niklas Isfeldt van Dream Evil even komt meedoen. Ook de solo’s zijn heel genietbaar en worden in subtiele mate gecombineerd met wat keyboards, zonder dat die dominant overkomen.

Helion Prime heeft dus een prima visitekaartje afgeleverd, dat doet uitkijken naar meer. En dat méér komt er, want de band is al bezig met de opvolger die misschien dit jaar nog zal verschijnen. We zijn ook benieuwd hoe het gaat klinken met de nieuwe zangeres, want zoals gezegd was dit het puntje waarop nog wat beter gescoord kon worden.

Tracklist: