Kreator + Sepultura + Soilwork + Aborted – De Mast Torhout – 3 maart 2017

Jurgen Callens

Niets idealer dan een zware werkweek afsluiten met een aantal bands die je direct weer bij je positieven kunnen brengen. Crime scene hiervoor was opnieuw De Mast in Torhout, waar Vzw Strike in samenwerking met Biebob Concerts opnieuw voor een hele leuke bill gezorgd hadden. Kort voor de showdatum mocht de organisatie zowaar het bordje ‘uitverkocht’ opduiken, wat op verschillende fora tot paniek leidde bij mensen die te lang gewacht hadden om hun ticket aan te schaffen. In een tijd waar je zo maar bijna elke dag een optreden kan meepikken is dit geen evidentie. Wij waren bij de gelukkigen die de sterke bill met Kreator, Sepultura, Soilwork en Aborted mochten bijwonen.

Dat de organisatie voorzien was op veel volk, was duidelijk. Alles was in het werk gesteld om het publiek op een vlotte manier naar binnen te leiden en er werden buiten ook wat extra sanitaire blokken geposteerd. Handig was ook de grote open ruimte voor de ingang, waar de verslaafden onder ons rustig konden paffen of snel iets konden bikken tussen de shows in. Veel volk was ook al vroeg op de been. Onder hen een aantal gelukszoekers die op het laatste moment nog een ticketje hoopten te scoren. Onder de vroege vogels zaten natuurlijk ook de fans van het van oorsprong Belgische gezelschap Aborted, dat rond twintig voor zeven de spits mocht afbijten.

Aborted.

Wie aan het begin van hun carrière beweerd had dat Aborted een band zou worden die het zou schoppen tot de status van vandaag, was waarschijnlijk eens goed uitgelachen. Intussen zijn we negen albums ofzo verder, en toert dit intussen internationale gezelschap (enkel zanger en oprichter Sven De Caluwé is er nog bij van in het begin) nog steeds met het ongeveer een jaar geleden verschenen album Retrogore tijdens deze uitgebreide Europese tournee aan de zijde van toch wel een paar legendarische bands. In Torhout krijgt de groep een half uurtje ter beschikking om haar brute mix van death, grind, thrash en core ten berde te brengen.

Ikzelf ben nu niet direct een groot fan van de band zelf, maar kon wel de muzikale kunde van deze bende waarderen. Alles werd heel strak gebracht en technisch zit alles heel sterk in mekaar. De fans kregen een heel strakke set (ferme drummer trouwens) te horen vol snoeihard metaal van het zwaarste soort. De vroege aanwezigen hadden dus gelijk. Respect!

Setlist:

Divine Impediment
Cadaverous Banquet
Meticulous Invagination
Retrogore
Coffin Upon Coffin
Termination Redux
Bit By Bit

Soilwork.

In het interview voorafgaand aan hun show beloofde frontman Bjorn ‘Speed’ Strid al een gevarieerde set met songs uit de hele geschiedenis van de band. Speed had trouwens nog meer interessante zaken te melden maar daar lees je hier alles over.

Soilwork krijgt een krappe 45 minuten om hun ding te doen en eigenlijk is dat voor een band van dit kaliber veel te weinig. Speed heeft zijn bijnaam niet gestolen en vliegt er meteen stevig in met The Ride Majestic, de openingssong van hun laatste wapenfeit. Meteen valt op dat de galmbak waarvoor zaal De Mast bekend staat, zijn naam weer alle eer aandoet. De uit verschillende lagen opgebouwde muziek van de Zweden heeft nood aan een ‘gecontroleerde’ sound en dat is in deze zaal bijna onmogelijk.
Speed en zijn trawanten laten het echter niet aan hun hart komen en lijken er, ondanks het feit dat de tour op zijn einde loopt, zin in te hebben.

Het groovy Nerve, afkomstig van de bestseller Stabbing The Drama, volgt. Algauw worden ze door de voorste rijen op handen gedragen en slaagt Speed erin de massa in beweging te brengen. De dubbelaar The Living Infinite is met twee songs vertegenwoordigd. Het epische Rise Above The Sentiment uit het tweede deel van die plaat, en The Living Infinite I uit het eerste deel passeren de revue. Gesandwicht tussen die twee zit de eerste verrassing in de set. Het snoeiharde Bastard Chain uit A Predator’s Portrait wordt van stal gehaald, tot groot jolijt van de waaghalzen in de ‘circle pit’. Speed ziet het allemaal graag gebeuren en duidt prompt een kapitein aan om de ‘circle pit’ in goede banen te leiden. De stevige jongen met de rosse baard neemt zijn taak als een volleerde volksmenner ten harte.

Een tweede verrassing volgt al snel met het ‘oudje’ The Chainheart Machine. Wat doet het deugd om deze mijlpaal nog een te horen! Soilwork beukt rustig verder met achtereenvolgens Two Lives Worth Of Reckoning en het brutale en supersnelle Late For The Kill, Early For The Slaughter, beiden van The Panic Broadcast, tevens het laatste album waaraan oudgediende Peter Wichers meeschreef. Het wordt allemaal met de glimlach gebracht. Iedereen weet ondertussen dat onze landgenoot Dirk Verbeuren tegenwoordig het mooie weer maakt bij Megadeth. De plaats op de drumkruk werd overgenomen door een leerling van hem, de jonge Bastian Thusgaard. De Deen wist reeds indruk te maken met zijn andere band, The Arcane Order. De schoenen van Verbeuren vullen is geen sinecure. Bastian heeft een eerder nonchalante stijl waardoor je de indruk hebt dat niet alles even strak wordt gebracht. De jonge knaap beschikt echter over een ongelooflijke techniek en heeft nog erg veel groeipotentieel. We zijn dan ook benieuwd hoe een nieuwe plaat zal klinken met Bastian achter de drumkit!

De onvermijdelijke nekbreker Stabbing The Drama maakt een einde aan een veel te korte maar erg intense en uitgebalanceerde set. Graag hadden we nog nummers gehoord van het legendarische debuut Steelbath Suicide, van het ondergewaardeerde Sworn To A Great Divide en vooral van Natural Born Chaos, maar we begrijpen ook dat in 45 minuten geen wonderen kunnen verricht worden. Na de show horen we dat het geluid achteraan in de zaal niet te harden was. Gelukkig stonden wij op de eerste rijen waar het allemaal best meeviel, al mocht de zang wel een stuk luider in de mix. Toch overheerst een positief gevoel en hebben we de indruk dat Soilwork hier een gewonnen wedstrijd speelde. (Tekst door Steven Demey)

Sepultura.

Om halfnegen is het dan het moment voor een uurtje vol Sepultura. Eigenlijk gaat het hier allang niet meer om de van oorsprong vier Braziliaanse thrashers die een paar decennia terug furore maakten met klassiekers als Beneath The Remains, Arise, Chaos A.D. en Roots, maar om een inmiddels vernieuwde groep, met eigenlijk ook een totaal andere sound. Logischer ware eigenlijk geweest dat bandleider Adreas Kisser zijn kindje een andere naam gegeven had, want er zijn nog steeds een boel fans van het eerste uur die het niet appreciëren wat de heren nu uitspoken.

Muziek moet je echter steeds objectief bekijken en koerswissels horen daar dan gewoon bij. En het dient gezegd dat Sepultura met zanger en fenomenaal groot postuur Derrick Green al een hoop interessant materiaal uitgebracht heeft. Zo verscheen onlangs via Nuclear Blast nog het prima ontvangen Machine Messiah, waaruit deze concertavond dus ook geput zou worden. Zo werd de set bijvoorbeeld geopend met twee songs uit dat nieuwe album, namelijk I Am the Enemy en Phantom Self. Meteen valt ook op dat de man achter de knoppen nu wel helemaal wakker is en de band van een prima geluid weet te voorzien. De frontman blijft een fenomeen om naar te kijken – hij lijkt me niet meteen iemand om bijvoorbeeld zijn pilsje van te jatten ofzo – en eist de meeste aandacht op.

Een andere brok van de aandacht gaat echter ook naar drummer Eloy Casagrande. Wat een krachtpatser is me dat zeg. Wat een drummer ook. Naast het Regenwoud hakt hij hier ook vanavond alles aan hort en wekt bij iedere toeschouwer verbazing op. Oudgedienden Paulo Jr. en Andreas Kisser doen plichtsgetrouw hun vaste ding en gooien goedkeurende blikken de zaal in.

Na de eerste twee nieuwe songs wordt er een eerste maal teruggegrepen op het verleden en komt onder meer één van mijn persoonlijke favorieten Desperate Cry aan bod. Het valt op dat de versie die het viertal nu speelt, nooit meer zal klinken als in de oude gloriedagen. De oldies klinken hedentendage veel mechanischer, klinischer en in your face dan vroeger. De groove lijkt vrijwel afgezworen, ten faveure van pure agressie en strakheid. Niets mis mee, als je het verleden kan loslaten klinkt dit ook wel dik in orde. Een zeldzame verwijzing naar dat verleden zou de percussie kunnen zijn, die sporadisch nog bewerkt wordt op het voorplan van het podium. Vanavond mixt Sepultura oud met nieuw, waar mijn voorkeur echter uitgaat naar de oldies zoals het legendarische Inner Self bijvoorbeeld. Ik vergeet nooit de impact van die song toen ik die als jong broekie hoorde. Maar ook andere klassiekers als Refuse/Resist en Arise deden mijn thrashershart weer wat harder pompen dan noodzakelijk. In het uurtje dat we kregen, zagen we gewoon een Sepultura in goede doen. Afsluiten deed de band met haar grootste hit: Roots Bloody Roots om het publiek daarna in grote getale richting drankstand en foodtruck te sturen. Een betere opwarmer voor Kreator leek ons moeilijk denkbaar.

Setlist:

I Am The Enemy
Phantom Self
Choke
Desperate Cry
Alethea
Sworn Oath
Inner Self
Resistant Parasites
Refuse/Resist
Arise
Ratamahatta
Roots Bloody Roots

Kreator.

Rond de klok van tien was het dan de beurt aan de voortrekker van de Duitse Teutonic Four: Kreator. Onlangs bracht het viertal misschien wel één van zijn beste langspelers in zijn loopbaan uit: Gods of Violence. Hoewel deze plaat door sommige fans van het eerste uur verguisd wordt, vind ik dit persoonlijk één van de sterkste albums die dit jaar al verschenen zijn. Ik keek dan ook heel hard uit naar de show van mijn favoriete Duitse thrashband. Voorzien van een eveneens degelijke sound werd geput uit het rijke oeuvre en kwamen de verschillende era’s uit de loopbaan aan bod. Ook het showelement werd niet uit het oog verloren en werd onder meer gezorgd voor een confetti-kanon, een coole aankleding van het podium en een geslaagde lichtshow. Dat het meeste volk gekomen was voor deze headliner was ook duidelijk, want de zaal zat effectief wel volgepakt bij aanvang van de show. Een teken dat de band met dit nieuwe melodieuze album wel degelijk de juiste zet gemaakt heeft.

Uit de nieuwe plaat werden de nodige krakers gespeeld, zoals onder meer Satan is Real, Gods of Violence, Fallen Brother, Hail to the Hordes en World War Now. Maar ook het vorige werkstuk werd niet vergeten: Phantom Antichrist, ook al zo een sterke plaat. De zaal kwam echter vooral klaar bij cultklassiekers als Total Death, Extreme Agression, Violent Revolution, Enemy of God, Flag of Hate en afsluiter Pleasure to Kill. Hoewel er niet gecrowdsurft mocht worden, lapten de die-hards dit gewoon vrolijk aan de spreekwoordelijke laars en werd er gethrasht en gefeest zoals in de oude dagen. Een ware party waarbij iedereen broederlijk en zusterlijk kon genieten en het bier rijkelijk vloeide.

Dat frontman Mille Petrozza nooit de beste zanger in het circuit zal zijn, weten we, maar hij weet met zijn markante en snijdende stem toch steeds de juiste touch aan zijn muziek mee te geven zodat alles haast vanzelfsprekend lijkt en het allemaal gewoon zo hoort te zijn en te klinken. Ook worden niet veel woorden vuilgemaakt aan praatjes tussen de songs, maar laat de band vooral de muziek en de show (led-schermen, rook, vuur, video-walls,…) spreken en wordt er visueel met een schitterende lichtshow uitgepakt.

Waar ik ook heel hard van genoten heb, is gitarist Sami Yli-Sirniö. Wat kan deze kerel toch heerlijke solo’s uit zijn instrument toveren. Nee, Kreator is nog lang niet dood en op de machine zit nog steeds geen spatje sleet. Zolang de band albums als het laatste blijft afleveren en shows verzorgt als vanavond in Torhout, heeft de band nog steeds het volle bestaansrecht en mogen veel andere bands enkel de veters van deze mannen strikken. In anderhalf uur komen songs uit pakweg tien verschillende platen aan bod, waardoor iedereen ook haast niet anders kan dan op de wenken bediend te worden. Haters gonna hate, maar voor ons heerst Kreator nog steeds big-time. Vette show, vette band, vet genoten!