Black metal is het genre bij uitstek dat zich leent voor allerlei kruisbestuivingen. Nieuw op de markt is Zeal & Ardor, het project van Manuel Gagneux die zich voor zijn debuut Devil is Fine liet inspireren door blues, black metal en negrospirituals. Say what?

De link tussen blues en (black) metal is eigenlijk niet zo heel ver weg. Wie de documentaire Metal: A Headbanger’s Journey ooit gezien heeft, zal zich misschien nog herinneren dat de allereerste roots van het metalgenre gezocht werden bij blueszanger Robert Johnson, over wie de mythe gaat dat hij zijn ziel aan de duivel zou verkocht hebben om gitaar te leren spelen. Hij zingt hierover in Me and the Devil – zou het toeval zijn dat dit album Devil is Fine heet? Zo ook de openingstrack, waar je al meteen een swingende voorzang hoort, gesteund  door een achtergrondkoor en rammelende kettingen. Je kunt bijna de katoenplantages ruiken waar de zwarte slaven hun bestaan moesten doorbrengen, en aangezien instrumenten verboden waren moesten ze wel zelf zingen om zich enige troost te verschaffen. Toch zullen de negrospirituals op dit album een enigszins andere invulling krijgen dan hun oorspronkelijke christelijke aard. Vergelijk het met hoe Batushka liturgische gezangen gebruikt om een satanische sfeer te creëren: op een gelijkaardige manier worden ook door Zeal & Ardor bepaalde zaken op hun kop gezet – een wel vaker beproefd concept in de black metal, natuurlijk.

Op In Ashes vallen de puzzelstukjes helemaal in elkaar: de Robert Johnson blues-attitude, de bezwerende koorzangen, en dan enkele intense schreeuwen die gepaard gaan met gierende blastbeats. Dit alles krijg je ook op het puike Come on Down voorgeschoteld, maar Blood in the River is ongetwijfeld het hoogtepunt van dit album: opnieuw die bluesy zang uit het openingsnummer, en ook de rammelende kettingen zijn opnieuw van de partij, maar dit gemixt met die heerlijke screams en blastbeats die op de latere nummers hun intrede deden. Het is lang geleden dat wij zo’n aanstekelijk nummer gehoord hebben! En om maar aan te tonen hoe bepaalde zaken alweer op hun kop gezet worden: de openingszin van dit nummer luidt ‘A good god is a dead one’. Helemaal in de beste blackmetaltraditie natuurlijk, al kan ik me ook niet van de gedachte ontdoen dat het een ironische sneer is naar zinnen als ‘The only good nigger is a dead nigger’ – die honderd jaar geleden gemeengoed waren, en vandaag nog steeds het internet bezoedelen.

Er zijn ook enkele nummers die een heel andere sfeer opzoeken, zo bevat Children’s Summon enkele bezwerende doom-gezangen, en wordt er met Sacrilegium tot driemaal toe een soort bizar tussenstukje ingelast. Deze passages vinden wij vaak minder geslaagd – onze vinger gleed nogal snel uit om het volgende nummer op te roepen – en doorbreken toch wel enigszins dit toch al korte album van 25 minuten.

Kortom, Zeal & Ardor jaagt een geweldig frisse wind door de black metal, met enkele meesterlijke nummers die tot de verbeelding spreken en naar meer smaken. Knip je de overbodige franjes af, dan blijft er misschien net iets te weinig over om echt van een volwaardig album te spreken, maar dat zal ons eigenlijk worst wezen. Want of we dat nu willen of niet, die bezwerende gezangen dwingen ons wel om te swingen, recht naar de hel als het moet!