Beyond The Labyrinth is een melodieuze hardrockband met een missie. Hun doel? De wereld er een beetje mooier uit laten zien middels muziek welke mensen hoop en sterkte geeft, rust en troost, of die kan dienen als inspiratie. De band komt trouwens uit ons eigenste land, en daar mogen we best trots op zijn. The Art Of Resilience is hun vierde album en komt uit via Spinal Records.

Bij de kenners hoef ik Beyond The Labyrinth niet meer voor te stellen, maar ik maak even een kleine round-up voor hen die nu uit de lucht komen vallen: ontstaan in 1996, opgetreden met de groten der aarde (waaronder Uriah Heep, Y&T, Epica,…), een plaats in de finale van The Global Battle Of The Bands in 2012 en een klassieke melodische hardrocksound om U tegen te zeggen.

The Art Of Resilience is een werkstuk geworden waar de band terecht trots op mag zijn. Naast de vier hoofdmuzikanten wist Beyond The Labyrinth maar liefst 23 artiesten bereid om mee te werken aan de nieuwe plaat. Er werd voor elk van hen een op maat geschreven plekje gereserveerd op de plaat. Dit resulteert in een eclectisch geheel, zonder echter de naturelle sound uit het oog te verliezen. De diversiteit die hierdoor ontstaan is, maakt het geheel uiterst boeiend om te luisteren. Er is bij elke luisterbeurt wel iets nieuws te ontdekken. Of het nu een symfonisch of progressief element is, telkens trekt Beyond The Labyrinth zich prima uit de strijd.

Wat The Art Of Resilience nog extra betekenis geeft, is de bijdrage van wijlen Philippe “Wizz” Beauprez, de eind december 2016 overleden zanger van Wizz Wizzard. Samen met de boodschap welke dit album uitdraagt kan je niets sterkers bedenken welke de luisteraar tot in het diepst van de ziel raakt. Het luisteren naar Carry On – het nummer waar Wizz op bijdroeg – gaf me behoorlijk kippenvel. Ondanks het energieke en enigszins vrolijke karakter van de song kreeg ondergetekende het toch even lastig bij het horen van Wizz‘ stem. Het songboekje, horende bij de CD, laat ons weten dat Wizz‘ bijdrage in zijn thuisstudio werd opgenomen. Wellicht zou dit een van zijn laatste bijdragen kunnen geweest zijn aan muziek. Dit maakt alles heel bijzonder.

Beyond The Labyrinths vierde plaat gaat ongetwijfeld hoge ogen scoren in het circuit, maar ook ver daarbuiten. De heerlijke productie is een ware streling voor het oor (dankzij de Atomika Studios van Marc De Keyzer). De diversiteit is enorm, wat het interessant kan maken voor een breder publiek. Ook het jaren tachtiggevoel wordt zeer sterk opgeroepen (luister bijvoorbeeld maar eens naar Shape Shifter). De band heeft hier een meesterwerk afgeleverd, mede dankzij de talrijke bijdragen van gastmuzikanten. Dit kan je enkel en alleen maar een huzarenstukje noemen.