Waar je de Griekse gitarist Marios Lliopoulos niet van kan beschuldigen, is dat hij geen doorzettingsvermogen heeft. Jaren geleden trok hij naar Zweden om zijn grote droom waar te maken, namelijk het oprichten van een band die zich kan meten met de toppers uit het Zweedse melodieuze death metal genre, ook wel Gothenburg metal genaamd. Op gelijke hoogte met Dark Tranquillity, In Flames en At The Gates, om maar even de bekendste te noemen, is hij met Nightrage nooit gekomen, al zat hij er met het fantastische debuut Sweet Vengeance niet ver naast. Op navolgende platen was de kwaliteit altijd wel aanwezig maar het debuut werd nooit meer geëvenaard. Omdat we wel fans zijn van het genre, bleef het toch telkens uitkijken naar nieuw werk. Zo ook naar het binnenkort te verschijnen The Venomous.  

Met wie bandleider Marios zich omringt om een nieuw album in te blikken, speelt al lang geen rol meer. De man is zo stijlvast dat nieuwe leden weinig of geen invloed hebben op de sound. Dat Thomas Lindberg van At The Gates de eerste twee platen heeft ingezongen, is misschien nog het meest opmerkelijk. Tegenwoordig bedient Ronnie Nyman sinds het in 2015 verschenen The Puritan de microfoon. Het maakt echter niet uit. Net zoals zijn voorgangers bedient Ronnie zich van die typisch krijsende vocalen met nu en dan wat melodieuze input.

De openingssong is meteen ook het titelnummer. Een akoestische gitaar zet in, om al snel uit te monden in een archetypische Gothenburg song. Melodieuze leads en een mid tempo ritmesectie bepalen de toon. Mocht iemand ons zeggen, ‘hé, de oude In Flames is opgestaan’, we zouden het geloven. The Venomous komt rechtstreeks uit het grote ‘Gothenburg boek’ en kon zo van een album als Whoracle of zelfs The Jester Race komen. Dergelijk plagiaat kunnen we ook alleen maar van Marios verdragen. We weten namelijk dat hij bezeten is van het genre. Veel punten zal hij er echter niet mee pakken. Dan bevalt het navolgende Metamorphosis/Day Of Wrath ons een stuk beter! Het is een moderne thrash song met melodieus gitaarwerk in het refrein en een fantastische solo halverwege. Verder is het gewoon gaan met die banaan! Zo hebben we het graag!

In Abhorrence gaat op dat elan verder. Pakkende leads, een voortstuwend ritme en de messcherpe vocalen van Ronnie Nyman. Niets mis mee. Affliction leunt op een sterke groove en spetterend gitaarwerk. In het refrein duiken voor het eerst  melodieuze zanglijnen op. Ze overtuigen echter niet. Het pakt niet en we hebben het al veel beter gehoord, ja, zelfs bij Nightrage zelf. Catharsis kon zo op één van de laatste Soilwork albums staan. Dezelfde manier van songopbouw wordt gehanteerd. Het tempo ligt hoog, het drumwerk is inventief en zelfs die typische Soilwork ‘breaks’ zijn aanwezig. Originaliteit ‘nul’ maar het luistert wel lekker weg!

Met Bemoan zitten we alweer halverwege. Het is een vrij onopvallende song en het doet de aandacht dan ook verslappen. Zo hebben we dat wel vaker met albums van Nightrage. In het begin is het nog allemaal leuk, maar na enkele nummers heb je toch de neiging om eens naar iets anders te luisteren. Gelukkig schudt The Blood ons weer wakker:  uptempo, bij momenten erg groovy en leuke leadgitaren. From Ashes Into Stone gaat dan weer meer de Arch Enemy toer op en valt vooral op door de variatie in de opbouw en het sterke drumwerk. De voor ons onbekende drummer Lawrence Dinamarca doet dat trouwens bepaald niet slecht! Trail Of Ghosts passeert onopvallend de revue. In feite hadden ze beter Bemoan en Trail Of Ghosts achterwege gelaten. Het zou de plaat alleen maar ten goede komen. Door die songs wordt de vaart er teveel uitgehaald. Disturbia doet het dan weer beter. Net als het navolgende Desolation And Dismay bestaat het nummer uit hakkend drumwerk en een catchy refrein. Er wordt afgesloten met een instrumentaaltje, Denial Of The Soul. Leuk, maar ook niet meer dan dat.

Het gevoel overheerst dat er meer had ingezeten. Laat een tweetal songs achterwege en laat die ene melodieuze zanglijn eruit en je hebt een compact, melodieus metal album, op maat van de verstokte Gothenburg adept. Nu verslapt de aandacht te vaak en heb je al snel goesting om enkele keren op de ‘skip’ knop te drukken, wat uiteraard niet de bedoeling kan zijn. Zoals eerder gezegd: leuk, maar ook niet meer dan dat.