Ik kan verkeerd zijn, maar er zijn weinig bands die zo snel de weg naar de top gevonden hebben: we zagen ze in 2010 op een (waarschijnlijk) uitverkocht Pukkelpop – al zal dat niet aan Gojira gelegen hebben toen -, over een al evenzeer volzette Biebob in 2012 naar een uitverkochte AB op 20 maart laatsleden. De zalen worden groter, de ongelofelijke strakheid waarmee de Franse metalband de menigte platwalst is nog steeds aanwezig. En ongeëvenaard.

Maar eerst krijgen we nog twee opwarmers voorgeschoteld: de Amerikaanse progressieve hardcoreband Car Bomb – die we gelijk gemist hebben wegens het ontieglijk vroege aanvangsuur – en de al even Amerikaanse hardcoreband Code Orange.

Al is de term hardcore wel erg kort door de bocht; men zou Code Orange ook het label progressief kunnen opkleven. De band raast niet constant door, maar heeft ook ruimte gelaten voor opbouw, melodie en ritmewijzigingen. Maar vooraleer we er popband van gaan maken: Code Orange maakt vooraal ook veel lawaai. Dit lawaai wordt voortgebracht door vier wild in het rond springende muzikanten en een zingende drummer. Ondanks de schaarse verlichting, was Code Orange een plezier om te bekijken. Al kwam naar het einde toe de verveling om de hoek sluipen, maar waarschijnlijk lag dat aan mij omdat me dit later op de avond ook nog eens zal overkomen.

Om half negen is de tijd aangebroken voor de hoofdbrok, de Franse grootmeesters van technische moderne sloopmetal Gojira. Het gebeuren waar een volgepakt AB zat op te wachten.

Sloper van dienst, Mario Duplantier, mag de avond inzetten met Only Pain uit het vorig jaar verschenen Magma. Deze track wordt ook aangewend om het geluid nog een ietsje scherper te zetten. Want straks moet het hier gaan beven.

De schokgolf laat niet lang op zich wachten, want met Heaviest Matter of the Universe worden de grondvesten van de Ancienne Belgique danig op de proef gesteld.

De fanbasis is exponentieel toegenomen sinds de laatste cd, getuige de grote respons als er een track hieruit wordt gespeeld (Silvera, Stranded, The Cell), voor ondergetekende blijven de oudere (onschadelijke, behalve voor het gehoor) bommetjes het toch beter doen, met onder andere het prachtige Flying Whales en persoonlijke favoriet Backbone. Gojira toont hiermee nogmaals dat hij op de technische trap op eenzame hoogte staat.

Gojira -Credits Christophe Brysse

Die techniciteit gecombineerd met de zware sound zorgt er bij mij evenwel voor dat anderhalf uur gebeuk een ietsje te veel van het goede is; Gojira, later dit jaar op Graspop, zal beter te verteren zijn wegens een kortere speeltijd. Waarschijnlijk sta ik volledig alleen met deze conclusie, want de overige aanwezigen eten gewillig uit de hand van een veel babbelende Joe Duplantier, die het publiek de hele avond in het Frans zal aanspreken.

Dit is meteen het tweede negatieve punt van de avond, want we weten allemaal hoe belabberd het Frans van Joe is. Het kan ook aan mij – en mijn kennis van de taal – liggen.

Met dank aan Christophe Brysse Photography