Jurgen Callens

Pure Steel Records blijft maar met prima releases voor de dag komen. Vandaag is het de beurt aan het uit Cleveland, Ohio afkomstige drietal Vatican. De band bestaat al sinds halverwege de jaren tachtig en bracht toen een viertal demotapes uit, maar nooit een volwaardig album. De US / powermetalband gooide er dan een flink wat jaren het bijltje bij neer om in 2011 de activiteiten weer te hervatten. In 2014 verscheen er een compilatie, maar pas nu is het tijd voor het echte debuut. En dat wordt op 24 maart wereldkundig gemaakt onder de titel March of the Kings.

Het blijft maar prima releases regenen uit de stal van Pure Steel. Het dient gezegd dat ik voorheen nog nooit van deze Amerikanen gehoord had en het verbaast me dan ook in grote mate dat deze jongens voordien nog nooit iets op plaat uitgebracht hebben. Want hetgeen hier op March of the Kings te horen is, is best wel van hoge kwaliteit. Op deze eersteling horen we snijdende riffs, scheurende solo’s, veel pompend ritmewerk en high pitched vocalen van de bovenste plank. De toon wordt meteen gezet vanaf de opener Alive to the Grave en dit verrast ons aangenaam. De productie mag dan wel wat oubollig klinken, de muziek is dat zeker niet. In een kleine veertig minuten en tien songs lang wordt de nostalgie van lang vervlogen tijden weer tot leven gewekt en kunnen de luchtgitaren en de spreidstandjes weer bovengehaald worden. Was dit album dertig jaar geleden verschenen, dan had het zeker hoge ogen gegooid.

Alles klinkt heel retro, zo oldschool als wat eigenlijk, maar oh zo lekker in mijn US metal georiënteerde metalen oortjes. Hier en daar merken we ook wat Britse invloeden op, zoals in het haast rockende Running. Er wordt ook veel gesoleerd, maar ook dat wordt vakkundig gedaan. Als je naar Mean Streak luistert, zal je zeker die nostalgische sfeer van de oude dagen over je neer voelen dalen. Beeld je die synchrone beweginkjes al maar weer in. Wat ook opvalt is dat de bas een vrij prominente rol in het geheel vervult, wat je zal opmerken in een nummer als Falling From Grace. De nummers klinken allemaal vrij stoer, recht voor de raap, traditioneel en liggen goed in het gehoor waardoor je meteen een klik krijgt met de band Vatican. Onder de vorm van Opus #9 is er zelfs de obligate instrumentale track binnen het totaalplaatje. Wat jullie in een nummer als Waysted dan weer zal opvallen is de vergelijking met de metalgoden van Judas Priest. Die is nu echt eens helemaal niet weg te denken. Doorbreken gaat Vatican met dit album niet meer doen, maar ze hebben er wel een heel dikke plaat mee gescoord.

Liefhebbers van traditionele Amerikaanse metal, met oldschool Britse invloeden zullen hier hun hart mee kunnen ophalen. Onder het motto ‘all killer, no filler’ is dit een plaat die je als nostalgische jaren tachtig adept blindelings aan je collectie kan toevoegen. Pure Steel: laat deze leuke hebbedingetjes maar verder op ons los!

Tracklist: