Deserted Fear is een schoolvoorbeeld van een relatief jonge band die quasi meteen hoge ogen gooit door een eigenzinnige blik op een over het algemeen roestig genre. Met slechts twee albums onder de arm speelde de band meteen headlinershows, traden ze op op grotere festivals en worden ze geplaatst in hetzelfde rijtje met klinkende namen zoals Asphyx, Death en Obituary. Sinds eind januari is de derde telg uit de Deserted Fear-familie der ondoden: Dead Shores Rising.
Voor de nieuwe plaat tot stand kwam, namen zanger/gitarist Manuel Glatter en gitarist Fabian Hildebrandt een behoorlijk drastische persoonlijke beslissing: verhuizen van het naar eigen zeggen monotone Eisenberg naar het meer inspiratievolle Jena (In de duitse deelstaat Thuringen. Denk aan de Carl Zeiss-lenzen, die komen ook van daar.). Deze stad ligt aan de rand van de uitgestrekte Thuringer wouden en eenzame dodenakkers. Beiden betrokken twee aaneensluitende woningen en boorden enkele gaten door mekaars muur om zo kabels over en weer te kunnen trekken tussen de beide woningen: hun eigen huisstudio werd zo geboren. Deze ingrijpende onderneming bracht de band ook inspiratie voor het thema van het album: reislust.
Doorgedreven zelfkritiek en het leren spelen wat ze zelf willen deed de band inzien welke richting ze uit wilden. Het resultaat ontstond deze keer uit zelfreflectie in tegenstelling tot de eerdere ‘clichématige’ bloeddorst welke ontstond door wat er in de wereld gebeurt. Toch betekent dit niet dat er water bij de wijn gedaan werd op het vlak van de brutaliteit van de death metal. De riff-gedreven songs staan als een huis. Het drumwerk van Simon Mengs heeft nog steeds het equivalent van mortierinslagen. Ook de overstap van FDA Rekotz naar Century Media bracht financiële rust en hierdoor meer artistieke vrijheid. Dit draagt ook weer bij aan de identiteit van de band als een onafhankelijk en vrij geheel.
Dead Shores Rising staat bol van de heerlijke riffs. Deserted Fear haalt het beste in zich naar boven en maakt de songs boeiend, inventief en vooral loodzwaar. Songs zoals Corrosion Of Souls of The Carnage blijven gegarandeerd plakken in je hoofd. De band weet volgens mij met dit album een definitieve doorbraak te forceren naar een grotere fanbasis. Zij die deze heren al eens live aan het werk zagen zullen het alleen maar beamen: op het podium staat Deserted Fear, net zoals op plaat, als een huis. Hopelijk resulteert deze release in een Europese tournee waarbij ons land niet vergeten wordt.
