Na de succesvolle albums Bleed and Scream en Armageddonize is 2017 hét jaar van de waarheid voor Erik Martensson en zijn Eclipse. De Zweden zijn samen met hun landgenoten van het eveneens erg in opmars zijnde H.E.A.T. verantwoordelijk voor een flinke energieboost in hardrockland. Kwatongen beweren namelijk dat het nog steeds de oudjes zijn die de zaken recht houden. We moeten toegeven dat veel van die oudjes tegenwoordig weer erg goed bezig zijn. Toch is het jeugdige enthousiasme van bands als Eclipse en H.E.A.T. moeilijk te evenaren. Dit zegt veel over het oneindige talent waarover beide bands beschikken. De toekomst is bij deze, eindelijk, verzekerd. Na twee knallers van platen is het geen evidentie om daar nog eens losjes overheen te gaan. De titel van de plaat, Monumentum, klinkt alvast groots. Het is één van de albums waar we dit jaar erg hard naar uitkeken. De spanning was dan ook te snijden toen we enkele weken geleden via het Italiaanse kwaliteitslabel Frontiers een streaming versie kregen doorgestuurd.

Eigenlijk waren we er vrij gerust in omdat eerder dit jaar al de eerste songs werden vrijgegeven en die veelbelovend klonken. Het openingstrio Vertigo, Never Look Back en Killing Me waren dus al niet meer nieuw. Drie erg fris klinkende, stevige hardrocksongs zoals we die ook al hoorden op voorgaande albums. De formule is onderhand wel gekend. Eclipse bedient zich van stevig riffwerk, strakke rechttoe rechtaan drumpartijen en de hemelse strot van Erik Martensson. Die zingt ook nu weer de sterren van de hemel en zijn ondertussen legendarische catchy en makkelijk meezingbare refreintjes zijn weer om in te kaderen. Ook de teksten zijn weer erg realistisch. Ze handelen over dagelijkse problemen, liefde en wrok, zaken waar iedereen vroeg of laat wel eens mee te maken krijgt in zijn leven. Eclipse heeft een eigen formule gevonden die werkt, en waarom zouden ze daar moeten van afwijken? De groten der aarde waaronder AC/DC, Motörhead en Iron Maiden, om er zo maar eens een paar los uit de mouw te schudden, zijn altijd trouw gebleven aan hun eigen, uit duizenden herkenbare sound. Het siert Eclipse dat ze dit al zo vroeg in hun carrière hebben bewerkstelligd.

De rest van de nummers horen we voor het eerst, te beginnen met The Downfall of Eden. De song heeft een lichte folk ‘feel’ en swingt lekker weg. Een ideale ‘on the road’ song! Hurt ligt een stuk zwaarder op de maag. Het is muzikaal een ballad, maar de tekst is pure wrok . Erik moet duidelijk iets ergs meegemaakt hebben op het vlak van relaties. De titel zegt eigenlijk al genoeg. Deze tekst vraagt zeker om wat meer uitleg! Jaded voelt daarna een stuk meer lichtvoetig aan. Het vormt een mooi contrast met Hurt en er klinkt al wat meer hoop uit de lyrics. Daarna gaat het er met Born to Lead weer vol gas tegenaan! De song drijft op pure kracht, zowel muzikaal als tekstueel: ‘You better run, ‘cause we’re born to lead!’ Het klinkt erg overtuigend. Het zegt veel over hun ambities. Als ze zo verder doen kan de weg naar eeuwige roem niet ver meer af zijn. For Better or for Worse houdt het pompen er nog wat in en bevat een fantastische gitaarsolo. No Way Back doet er nog een schepje bovenop en leunt dicht tegen de heavy metal aan. Felle leadgitaren, flitsend gesoleer en een erg meezingbaar refrein, dit wordt live onmiskenbaar een topper! Trouwens, over ‘live’ gesproken, wie ze nog niet aan het werk zag, zou zich beter zo snel mogelijk een kaartje aanschaffen voor hun concert in de Biebob op 4 mei. Geloof ons, ze zijn een echte sensatie!

Night Comes Crawling is voorzien van een lekker stuwend ritme waarop het voetje heerlijk mee op en neer kan bewegen. Afsluiter Black Rain kent een trage, akoestische opbouw om na iets meer dan een minuut open te barsten in een stamper van jewelste. Naar het einde toe worden nog eens alle registers opengetrokken. Een fenomenale gitaarsolo leidt de climax in. Een beter einde kan een album niet kennen. Monumentum overtreft zijn voorgangers niet maar doet er ook niet voor onder. Hardrock-perfectie noemen ze dat! Missie geslaagd! Op naar wereldheerschappij? Het is hen gegund.