Jurgen Callens

Het debuut van het Griekse Ghost Season is alweer een tijdje uit, maar door tijdsgebrek was het er nog niet van gekomen om deze release te bespreken. En omdat wij het hier wel de moeite vonden om hier wat tekst aan te besteden, komt de bespreking van deze eerste full length Like Stars in a Neon Sky er alsnog. De melodieuze old-meets-new metal slaat hier flink aan en vormt een aangename kennismaking met dit gezelschap. De twaalf tracks werden trouwens uitgegeven via Pavement Entertainment.

Nog voor ik deze volledige release gehoord had, kende ik de band al van de video voor Fade Away, een vrij afwisselende en melodieuze song die meteen mijn aandacht gewekt had. Die video somt eigenlijk al alles op waar de band voor staat: melodie, strakke riffs en modern drumwerk en ritmewerk, sterke solo’s, prima vocals en die heerlijke combinatie tussen oud en nieuw die je bijvoorbeeld bij een nieuwe ‘sensatie’ als Avenged Sevenfold ook wel terugvindt. De muziek houdt je de hele speelduur lang volledig in je greep, waardoor je aandacht geen moment naar andere zaken zal afdwalen. Klassiek en modern gaan hand in hand zeg maar. Naar gitaarwerk en leads wordt vaak de link naar het verleden gelegd, maar de zanglijnen zijn moderner en ook de ritmes zijn fris en up-to-date. En dat maakt van Ghost Season net een hele interessante band. Een nummer als de single Break My Chains benadert de noemer van hoe een hedendaagse metalsong hoort te klinken. Ikzelf reken mezelf tot de meer traditionele clan van de metalfans, maar ik hou hier wel van en ik ben er zeker van dat fans van pakweg Trivium, Disturbed en zelfs Bullet For My Valentine dit ook wel cool kunnen gaan vinden. Je hoort dat de band hier veel tijd en passie in gestopt heeft en door middel van een vette produktie en wat achtergrond keyboards een toch wel coole eigen sound gecreëerd heeft. Ook akoestische en kalme passages worden niet geschuwd en met veel passie gebracht, zoals je kan merken in het wonderschone The Highway Part I en Part II. Hier wisselen hard en zacht op perfecte wijze mekaar af. De zang houdt nu en dan het midden tussen die van Disturbed en de zweverige zanglijnen van iemand als Dave Wyndorf van Monster Magnet bijvoorbeeld. Als specialleke heeft de band een cover van Savage Gardens Break Me Shake Me op het eind van het album toegevoegd.

Volgens mij is dit een bandje waar we nog meer van zullen gaan horen. Daarvoor is dit debuut namelijk sterk genoeg. Mits de nodige ondersteuning is dit een band die we binnenkort misschien wel eens vaker op grote bills zouden kunnen zien staan. Zo hoort hedendaagse metal te klinken. Voor fans van passie, melodie en de perfecte combinatie tussen klassiek en modern. Checken deze hap!

Tracklist: