Jurgen Callens

Lioncage is een Duits trio dat pas in 2013 opgericht werd, maar met The Second Strike al aan zijn tweede langspeler toe is. Het album is de opvolger van het voordien verschenen Done At Last en laat wederom heel radiovriendelijke, goed in het gehoor liggende AOR en melodieuze rock horen. De plaat bevat elf nieuwe songs die vooral de fans van de radiorock van over de grote plas zou moeten kunnen bekoren. Vanaf 24 maart kunnen jullie dit gaan checken in de winkels, want dan komt de plaat uit via Pride and Joy Music.

Lioncage bestaat uit drie bandleden: zanger Thorsten Bertermann, drummer Torsten Landsberger en gitarist en mixer Lars König. Een trio dat voorheen al heel wat ervaring opgedaan had in tribute bands, maar het sinds een tijdje met eigen songs wou gaan rooien. Volgens de band zelf kon het debuut op lovende kritieken rekenen, en eerlijk gezegd: als ik niet geweten had dat dit Duitsers waren, dan had ik gewoon erop gegokt dat ze uit Amerika kwamen. Het drietal wordt op dit album bijgestaan door een rits gastmuzikanten, waarvan de bekendste waarschijnlijk studiogitarist Tim Pierce is die we kennen van zijn werk met onder meer grootheden der aarde als Bruce Springsteen, Michael Jackson, Joe Cocker en Elton John. Het is echter niet omdat je een grote naam kan strikken die even wil meespelen, dat je een groot album kan maken natuurlijk. Lioncage pretendeert muziek te maken voor fans van Toto, Foreigner, Journey, Genesis, Yes en Chicago. Allemaal legendarische bands natuurlijk, en het zou een wonder zijn mocht de muziek van de Duitsers dan ook even goed klinken. De pogingen zijn weliswaar verdienstelijk en de melodieuze rock gaat ook heel erg de richting der idolen uit maar dan heb je ook songs nodig die je van je sokken blazen. En dat gebeurt al niet vanaf het begin. Mysterious Angel mag dan volgens de normen wel redelijk uptempo zijn, het schudt ons nog niet meteen wakker. Het klinkt gladjes, wat wellicht wel de bedoeling is natuurlijk en kan misschien wel opgepikt worden de door de Amerikaanse radiozenders die nonstop van deze muziek spelen. Stel je gewoon een zomerse autorit met open dak voor langs een of andere kustlijn, of beter nog: jezelf in een beachbar met een cocktail in de ene hand en je andere arm rond de schouders van een plaatselijke deerne. Dit is muziek die een zomergevoel opwekt en met deze eerste zonnestralen buiten lukt dat ook wel een beetje. Maar het is zo dat slechts een handvol songs op dit album me echt kunnen boeien. The Other Side of the Moon bijvoorbeeld vind ik zelfs lichtelijk saai. De intenties zijn nobel, en de songs komen zo uit de handleidingen, maar ik mis die echte killer tunes die zo broodnodig zijn om in dit genre te kunnen scoren. Journeyman is softrock, echte feelgoodmuziek. Echte metalfans zullen hier geen boodschap aan hebben, fans van commerciële Amerikaanse radiorock des te meer. Nee, geef me als een van de uitschieters dan maar iets als Let It In. Een catchy nummer met flink wat soleerwerk en een leuke drive. De keyboards doen hier trouwens ook een aardige duit in het zakje. Een andere aanrader is dan weer het afsluitende Save The Day, een krachtig nummer waarop ook lekker gerocht wordt en de solo’s top zijn. Hiermee eindigt het album dus op een positievere noot dan het begon.

Echte fans van de Amerikaanse softrock en AOR zullen hier wel weg mee kunnen. Zeker als ze het eerste album al goed vonden, kunnen ze deze tweede blindelings aanschaffen.

Tracklist: