Het Deense Pyramaze heeft er in zijn relatief korte bestaan al een hobbelig parcours opzitten. Vooral in de afdeling ‘zangers’ zat het niet helemaal snor. Nochtans waren ze in 2004 goed gestart. Met de Amerikaanse zanger Lance King werden twee goede albums gemaakt. In 2008 was het de beurt aan nog een Amerikaan, de van Iced Earth bekende Matt Barlow. Die was tegen die tijd wegens tijdsgebrek al eens uit Iced Earth gestapt. Net in het jaar dat hij terugkeerde naar het vertrouwde nest werd hij ineens ook nog eens de zanger van Pyramaze. De samenwerking was dus bij voorbaat al gedoemd om te mislukken. En zo geschiedde. Barlow verliet voor een tweede keer het Iced Earth schip en nam na één plaat meteen ook afstand van Pyramaze. Voor een volgend werkstuk zochten de Denen het dichter bij huis. De Noorse Terje Haroy mocht het schitterende Disciples Of The Sun vol zingen en deed dat zo goed dat hij mocht blijven om ook het nieuwe album, Contingent, van passende vocalen te voorzien.

Het in 2015 verschenen Disciples Of The Sun was een toonbeeld van moderne power metal. Voorzien van een krachtige en heldere sound, een uitstekende balans tussen gitaren en keyboards, breed uitwaaierende refreinen die blijven hangen en een zanger met een meer dan aangenaam stemgeluid richtten de Denen hun pijlen naar de top. We vroegen ons terecht af of dat album nog te overtreffen viel. Eind april zal de wereld het antwoord kennen. Wij weten het nu al.

Aanvankelijk was het een moeilijke bevalling. Met die fantastische voorganger nog vers in het geheugen waren we na een tweetal luisterbeurten best wel teleurgesteld. De plaat pakte niet direct, wat zijn voorganger wel deed. Nu weten we ondertussen ook al dat je soms eens moet volhouden. Sommige platen hebben nu eenmaal tussen de vijf en de tien luisterbeurten nodig alvorens er een oordeel kan over geveld worden.

Contingent is een conceptalbum met als centraal thema de huidige situatie in de wereld. Het is geen ‘happy’ thema en de plaat klinkt ernaar ook. Contingent is een zwaarmoedig en donker album waar je niet bepaald vrolijk van wordt. Opener Land Of Information zet meteen de toon. Opvallend is de erg bombastische opzet. Meer dan ooit leunt Pyramaze op een dik geluid van grootse keyboardklanken en laag gestemde gitaren. Het zorgt er ook voor dat de power metal van weleer een stuk progressiever klinkt. In Kingdom Of Solace komen die progressieve invloeden een eerste keer nadrukkelijk naar voor. Het zit hem in de ritmiek en het virtuoze keyboardspel. De balans met het gitaarwerk is nog intact, maar toch hadden we liever wat meer pakkende gitaarlijnen gehoord in plaats van die nooit aflatende keyboardklanken.

Star Men doet het iets rustiger aan, al is ook deze song behoorlijk volgestouwd. Bij A World Divided is het aanvankelijk even wegdromen bij sfeervol pianospel om dan abrupt uit die droom te ontwaken door staccato riffwerk en heuse klokken. Na vier songs begint het wel op te vallen dat Terje Haroy zich iets teveel van een zelfde soort zanglijn bedient. De man heeft een aangenaam stemtimbre en klinkt erg krachtig, maar wat meer variatie in de melodielijnen was welkom geweest. Soms heb je de indruk nog naar hetzelfde nummer te luisteren terwijl het volgende al bezig is.

Gelukkig worden we op onze wenken bediend en bevat Nemesis een iets andere aanpak. Het was nodig! Contingent bevat twee instrumentale intermezzo’s. De eerste is nu aangebroken. Na al dat zwaar geweld is Contingent – Part I een aangenaam rustpuntje. Lang duurt de rust echter niet want 20 Second Century knalt er daarna stevig op los! Het is meteen ook het beste nummer van het album. De gitaren trekken erg hard van leer, het drumwerk is overdonderend en Terje trekt alle registers open. Halverwege komt er zelfs een schitterende gitaarsolo voorbij. Eindelijk doet de gitaartandem Jacob Hansen/Toke Skjonnemand zijn naam alle eer aan. Deze song kon trouwens zo op Disciples Of The Sun gestaan hebben! De heren mochten gerust wat meer songs van dit kaliber schrijven. Ook Obsession is erg sterk! Het valt op dat het tweede deel van de plaat harder en beter is dan het eerste deel. Heir Apparent is nog zo’n avontuurlijke song met veel variatie en frisse ideeën naar opbouw toe.

Na een schitterend drieluik is het weer tijd voor een pauze middels Contingent – Part II om daarna de finale in te zetten met Under Restraint. De song kent net over halverwege een emotioneel stukje zang met aansluitend een vingervlugge en pakkende gitaarsolo. In The Tides That Won’t Change worden de vocalen overgenomen door Kristen Foss. Ze gaat een mooi duet aan met Terje. In het afsluitende Symphony Of Tears worden alle registers nog eens opengetrokken. Het is een waardig einde van een album dat helaas niet kan tippen aan zijn voorganger. Ook al zijn we licht teleurgesteld, in het genre blijft het wel een topper!