Jurgen Callens

Steeds weer sta ik er versteld van hoeveel bands er al jaren en jaren rondlopen, platen uitgebracht hebben, maar steeds weer aan mijn aandacht zijn weten te ontsnappen. Zo liep het blijkbaar ook een tijd met de Zwitserse hardrockband Black Diamonds, die voordat ze dit nieuwe album Once Upon A Time gaan releasen, al twee andere platen gemaakt hadden. Dit album is dus in feite mijn kennismaking met deze formatie. Een aangename echter, waardoor mijn zin om naar het vorige werk op zoek te gaan al gewekt is. De opvolger van Perfect Sin uit 2013 telt veertien titels, waarvan twee bonustracks. Ze verschijnen via het AOR Heaven label.

Black Diamonds draait al mee van 2004 en is afkomstig uit de Zwitserse Rijnvallei. Een hoogproduktieve band is dit niet, want zoals gezegd is dit pas het derde album van de band. Het debuut First Strike verscheen in 2008 en is intussen niet meer verkrijgbaar. Daarom is het zo dat enkele songs uit dat debuut heropgepoetst werden en opnieuw uitgegeven worden op het nieuwe album. Muzikaal moet je gaan denken aan de hardrockbands uit de late jaren tachtig, toen dit soort bands alom tegenwoordig waren op populaire programma’s als MTV’s Headbangers Ball. Je kan het allemaal best vergelijken met een mix van de oude Bon Jovi, Steel Panther en Saigon Kick. Veel vernieuwing zal je hier dus niet tegenkomen, maar so what? Dit is partyhardrock met een grote P, die goed uitgevoerd wordt, goede melodieën bevat, catchy riffs heeft die overgoten worden met prima solo’s en daarop heel goeie Amerikaans klinkende zangpartijen. Zo groot als de bands uit de glorieperiode zullen de Zwitsers wel nooit meer worden, maar in kwaliteit moeten ze niet zoveel onderdoen. Een song als Thrillride bijvoorbeeld klinkt als een perfecte kruising tussen Ratt en W.A.S.P. Er staan ook wat hardere rockers op het album, die soms zelfs een metalrandje hebben en dan denk ik bijvoorbeeld aan nummers als The Ghost and The Shadow en Hard To Let Go, waarin vooral het gitaarwerk meer naar het metalwereldje toeneigt. Ultieme partyrock vinden we terug op Not Going Home. Maar ook van een vleugje AOR zijn de jongens niet vies, zoals dan weer te horen is op songs als Love Stick Love en Vampires of the Night, dat trouwens ook in een pianoversie als bonustrack op dit album staat. Pieces of a Broken Dream heeft dan weer iets anthem achtigs over zich. Natuurlijk is er ook nog de obligate tegelplakker en die kreeg als titel Love Lies Loneliness mee.

Black Diamonds is dus wel degelijk een band die de moeite van het checken waard is. Dit is prima hardrock, zoals die gebracht werd door de populaire bands uit het einde van de glorieuze jaren tachtig. Uit de info blijkt, dat de band nog niet zo heel vaak buiten de eigen landsgrenzen opgetreden heeft, maar dan wordt het nu hoog tijd dat hier eens verandering in komt. Dit is een bandje dat ik bijvoorbeeld eens graag in een nostalgische setting als de Biebob zou zien. Aanrader dus!

Tracklist: