Voor de vierde keer dit jaar begeef ik me naar zaal Biebob in Vosselaar waar vandaag de Finse power metal band Battle Beasts nieuwste plaat, Bringer of Pain, komt voorstellen aan het Belgische publiek.
Na drie lange en koude uren te staan wachten aan de voordeur in gezelschap van een aantal Battle Beast-fans uit Frankrijk, Duitsland en de Westhoek zwaait de deur om klokslag 19:00 uur open.
Een half uur later krijgen we de eerste opwarmer van de avond voorgeschoteld, het Japanse Gyze die ik van haar noch pluimen ken net als die andere band die het publiek moet klaarstomen voor de headliner, het Duitse Majesty.
Verwacht je niet aan flink uit de kluiten gewassen samoerais, de drie bandleden zijn best frêle om niet te zeggen graatmager terwijl twee van de drie over nogal wat vrouwelijke trekjes beschikken, vooral de drummer dan wat hem niet weerhoudt stevig te keer te gaan met zijn drumsticks.
De band heeft nog maar net een nieuwe single uitgebracht en op 29 maart brengen ze bij Virgin/Universal Japan hun derde full-cd, Northern Hell Song, uit.
Ik en wellicht nog andere aanwezigen hebben het wat moeilijk om de teksten te begrijpen maar muzikaal zit het geheel van het Nippons trio best goed in elkaar, jammer dat ze maar de tijd kregen om zes nummers te spelen. Het is vooral de met ontblote bovenlijf Ryoji, de zanger en vingervlugge gitarist, die indruk maakt met zijn snelle gitaarwerk.
Tijdens het half uur dat ze op het podium staan maken ze toch wel een goede indruk met hun in het Engels gezongen melodische death metal. Vijf van de zes prima nummers die de revue passeren zijn afkomstig van de nieuwe plaat. The Bloodthirsty Prince en het titelnummer van de nieuwe plaat maakten het meeste indruk op ondergetekende.
Majesty is de tweede band van de avond en heeft net als de headliner een zopas verschenen lp onder de arm meegebracht, Rebels, de negende al in de geschiedenis van de band als we een live-album en een verzamelaar niet meetellen.
De uren eer de deuren opengingen maakten verschillende vriendelijke leden van de band tijd vrij om te praten met fans in de kille wind die door de Antwerpsesteenweg raasde, net als de drummer van Gyze trouwens die halfnaakt een aantal fans te woord stond.
Van de eerste noten is het al merkbaar dat er iets mis is met de klank, vooraan hoor ik enkel onversterkte zang en drum, helemaal niets van gitaren noch bas. Na een tweetal nummers wordt het mankement enigszins opgelost, een goede klank is echter vanavond aan Majesty niet besteed.
In tegenstelling tot Gyze zijn alle leden van de band op uitzondering van de drummer best wel beweeglijk, eigenlijk staan ze geen enkel moment stil en lopen ze in hun EMP-outfits voortdurend heen en weer op het kleine podium, het moge een mirakel wezen dat de muzikanten niet met elkaar in onzachte aanraking kwamen.
Muzikaal vind ik dit toch maar minnetjes, nogal puberaal naar mijn mening, een mening die duidelijk niet door iedereen gedeeld wordt, de sfeer zit er goed in. De light versie van Manowar straalt enorm veel energie uit en dat heeft een positief effect op het publiek dat zich ontpopt als een koor voor de Duitse band. De kwaliteit van het koor is echter bijwijlen analoog met de kwaliteit van de klank.
Om 21:30 uur is het dan tijd voor de Finse top of the bill, de voormalige Wacken Metal Battle-winnaars, Battle Beast, die voor het eerst een internationale headlining tour ondernemen met vier full cd’s op zijn actief.
De band heeft in vijf jaar tijd een stevige opmars gemaakt in power- en heavymetalland en is met andere soortgelijke bands zoals Nightwish, Sonata Arctica, Powerwolf of U.D.O. door heel Europa de hort opgegaan en na de Paasvakantie trekken ze door de VS samen met Sabaton en Leave’s Eyes gedurende net geen vijf weken.
Op een in rook badend podium doet drummer Pyry Vikki als eerste zijn intrede uitgedost in een merkwaardige broek met batikprints en gaat meteen recht op zijn kruk staan om het publiek te begroeten. Luttele ogenblikken later maken de andere vijf bandleden enthousiast hun intrede. Een ander merkwaardig zicht op het podium is de boomlange gitarist Juuso Soinio met zijn piepkleine gepersonaliseerde Finse Flaxwood Vasara gitaar dat in zijn handen meer weg heeft van een ukelele dan van een elektrische gitaar.
Uitgedost in een zwarte mantel, een zwarte gesatineerde broek en een paar stevige laarzen gedraagt zangeres Noora Louhimo zich als een diva terwijl ze met haar scherpe kreten en sterke refreinen het publiek rond haar vinger draait en de rest van het gezelschap overschaduwt. De begeestering druipt van alle leden van de band.
De eerste drie nummers zijn één voor één afkomstig uit de onlangs verschenen Bringer of Pain, een best wel goede plaat naar mijn bescheiden mening. Live klinken de nummers net iets steviger dan op plaat terwijl het visuele aspect zonder twijfel een pluspunt is.
Het zijn zangeres Noora Louhimo, bassist Eero Sipilä en drummer Pyry Vikki die de meeste energie uitstralen en ook verbruiken terwijl de twee gitaristen en toetsenist iets statischer zijn wat geen slecht idee is op dit kleine podium.
Na de eerste drie nummers wordt geregeld teruggekeerd in de beginperiode van zangeres Noora Louhimo bij de band met nummers als Black Ninja met enkele oosterse toetsen, Let It Roar waarbij Noora Louhimo even de tekst kwijt is, Out of Control of Into The Heart of Danger
Bassist Eero Sipilä ontpopt zich meermaals als de grapjas van het gezelschap en tovert deze zondag om in een zaterdagavond waarbij iedereen alle remmen moet loslaten, iets dat hem grotendeels lukt.
Tijdens Iron Hand treedt toetsenist Janne Björkroth naar het centrum van het podium om er een keyboard-solo te geven terwijl bassist Eero Sipilä een Jupiler ad fundum in Björkroths keelgat giet.
Naar het einde van de reguliere set toe gooien Eero Sipilä en Noora Louhimo de beentjes los in de stijl van de French Cancan op Bastard Son of Odin waarna op uitzondering van drummer Pyry Vikki de rest van de band staat te springen als een stelletje Chiro kinderen op kamp.
Na bijna anderhalf uur verlaat de band het podium na Out of Control terwijl ondergetekende de zaal verlaat en zo de encores aan zich moet laten voorbijgaan te wijten aan laborale verplichtingen ’s anderendaags na een geslaagde avond met een aangename nieuwe kennismaking (Gyze) en een bevestiging (Battle Beast).
0 reacties