Vanavond speelt Trivium een laatste show in Europa alvorens de grote plas terug over te steken richting Florida, een plaats die de heren thuis noemen.
Het trio aangevuld met een nieuwe of tijdelijke drummer in de persoon van Alex Bent, de zoveelste in de rij, heeft pas een zes weken lange tournee door Europa achter de rug en wil graag samen met twee voortreffelijke Britse bands nog één keer het volle pond geven.
Die Britse bands zijn de onvolprezen mathcore en avant-garde metalband SikTh en de nieuwe hype uit Albion, SHVPES.
Meer met de deur in huis vallen dan SHVPES is moeilijk, zeer moeilijk.
De vijfkoppige band uit industriestad Birmingham met een zekere Griffin Dickinson achter de microfoon raast als een orkaan door de zaal.
Vier nummers lang geeft het jonge Britse geweld het beste van zichzelf, iets dat ze zichtbaar met volle goesting doen, het genot druipt van de jongelingen.
De zanger heeft het van geen honden, hij is namelijk de zoon van misschien wel de bekendste Boeing 747 piloot ter wereld, een zekere Bruce Dickinson, in een ver verleden nog zanger bij Samson. Het talent en de energie heeft zoon Griff alvast van zijn vader geërfd en het siert de Brummies om heel bescheiden te blijven ondanks de furore die ze in eigen land maken.
Hun debuutplaat Pain. Joy. Ecstasy. Despair kwam een paar maanden geleden uit bij Spinefarm Records maar SHVPES staat nu al op een podium als een doorgewinterde band.
Na vier nummers kunnen de blokes wat uitblazen en brengen ze het titelnummer van hun plaat dat een stuk rustiger is dan wat ze aanvankelijk brachten.
Bij het aankondigen van het laatste nummer, Shapes, vraagt Griffin Dickinson beleefd naar een circle pit en wordt meteen op zijn wenken bediend.
SHVPES neemt afscheid van de Europese tour en van Antwerpen met de interessante woorden “See you all at Graspop”. De kans is vrij aanzienlijk dat ondertekende daar ook gaat staan, ik wil meer van deze jonge band zien die een mengelmoes van alternatieve rock en metal bracht.
Iets voor 21:00 uur betreedt SikTh het podium, zonder gitarist PIN. Het is voor me een raadsel waar die gebleven is want die maakt nog steeds voor de 100 % deel uit van SikTh maar is vandaag nergens te bespeuren. Ik heb heel lang uitgekeken naar deze voorstelling, de onderdanen van Queen Elizabeth behoren tot de crème de la crème van de tech-metal en blazen me vanaf het eerste nummer van mijn sokken. Van sokken gesproken, gitarist en stichter Dan Weller, een best wel imposante verschijning, heeft zijn schoeisel achtergelaten in de coulissen en staat op zijn donkere sokken de snaren van zijn gitaar te pijnigen.
De heren zijn er een tijdje uit geweest maar brachten vorig jaar na lange tijd een nieuwe schijf op de markt, Opacities, een EP dat ik iedere mathcore en progressieve metal liefhebber aanraad. De muziek van SikTh is echter geen spek naar de bek van de klassieke metal liefhebber, ik hoorde bepaalde mensen zeggen “dat was rommelig” terwijl ik andere concertgangers raar zag opkijken of zelfs na de eerste noten meteen de bar opzochten, de fotograaf en reviewer van dienst bleef lekker vooraan zijn duimen en andere vingers aflikken, de zinsvervoering nabij. Ritmewisseling na ritmewisseling volgen elkaar razendsnel op terwijl de twee zangers, Mikee W Goodman en Justin Hill elkaar perfect aanvullen. Hun eclectische technisch hoogstaande muziek is ronduit geniaal. Mikee W Goodman met rastakapsel zweept het publiek op door te melden dat het Duitse publiek een paar dagen geleden een stuk heviger tekeer ging dan de Antwerpsen crowd en voegt er als extraatje aan toe dat de nieuwe full cd van Sikth op 26 mei uitkomt, de eerste full cd in elf jaar tijd. Wanneer voor afsluiten Mikee W Goodman vraagt wie er zou terugkomen naar een optreden van SikTh mochten ze terugkeren steken toch heel wat liefhebbers hun hand of arm omhoog. Alvast afspraak bij de platenboer op 26 mei of voor de fans op 7 juni in Bournemouth in Zuid-Engeland.
Trivium dan, de zaal is ondertussen zo goed als helemaal volgelopen met metalheads uit alle leeftijdscategorieën met de categorie 40 – 50-jarigen die er misschien wel uitsteekt.
Samen met Avenged Sevenfold zijn ze pretendenten om AC/DC, Metallica en Iron Maiden van de troon te stoten als headliners op grote festivals eens deze grote drie wat minder zouden gaan toeren maar dat is wellicht nog verre toekomstmuziek, die bands zijn immers niet vies van de stevige gages die ze opstrijken bij Schueremans & Co.
Alvorens de show begint zit ik met gemengde gevoelens, de laatste platen van de Amerikaanse band kunnen me sinds In Waves uit 2011 minder en minder bekoren, het lijkt in mijn ogen een band op automatische piloot geworden terwijl hun live prestaties toch nog altijd indrukwekkend zijn met Matt Heafy als de geboren entertainer.
Voor de voeten van frontman Matt Heafy ligt naast de setlist een blad met fonetische tekst in het Nederlands met korte zinnen als “Hooden avond” of “Weh zen Trivium” en daaronder de transcriptie in het Engels.
Het podium is nogal sober ingericht met het drumstel van Alex Bent, de voorlopig nieuwe en al vijfde drummer sinds 2010, opgesteld bovenaan een statige trap met aan weerszijden een grote reproductie van Ibaraki de schedel/mascotte die op de cover van Silence in the Snow prijkt.
Om de band aan te kondigen klinkt Run To The Hills door de PA, dik de helft van de zaal zingt mee.
De show begint eigenaardig genoeg niet met een nummer uit Silence in the Snow waarrond de tour draait maar met Rain uit Ascendancy, wellicht de beste plaat die Trivium ooit gemaakt heeft. Er volgen nummers uit het baanbrekende In Waves (Forsake Not The Dream) en Shogun (Down From The Sky) waarbij Matt Heafy van gitaar wisselt en een Epiphone bovenhaalt volgeplakt met stickers van bands uit verschillende muziekgenres. Parkway Drive en Muse zijn blijkbaar bands die Heafy best wel lust.
Ondanks de band en de supports een zes weken lange tour achter de rug hebben blijft de in Japan geboren frontman naar goede gewoonte goed geluimd op podium en is hij een entertainer en publiekscharmeur eerste klasse terwijl de kale kleine bassist Paolo Gregoletto niet veel moet onderdoen voor zijn ‘baas’ en dan nog eens continu heen en weer loopt op het podium. Corey Beaulieu, de beer van een lead gitarist met zijn zwarte Jackson V, lijkt de stille van het vaste trio wat hem niet belet een steengoede gitarist te zijn.
Na de eerste drie nummers gaat de band gretig verder met de “best of” uit heel haar carrière wat duidelijke geapprecieerd wordt door het Antwerpse publiek, aan de bar staan ze te draaien met hun vingers. Eigenaardig genoeg worden er maar drie nummers gespeeld uit de laatste opus die ze in theorie zouden promoten tijdens deze tour.
De paar woorden Nederlands die Heafy meermaals uitspreekt worden met open armen ontvangen.
Wie na de show nog zin had in een ontmoeting met de heren kon voor 30 € binnen in de Trix café, toch een heel stuk minder dan die 2.400 € voor de meet & greet met die andere Amerikaanse band met een Deense drummer.
0 reacties