Jurgen Callens

Het Duitse Sinner was in de jaren tachtig een naam die in dezelfde adem genoemd werd met andere Duitse helden als Scorpions, Accept en Helloween. Tot dezelfde status hebben ze het evenwel nooit geschopt. Wel leverde de bands meestal leuke albums af die de fans steeds wisten te bekoren. De band is het kindje van zanger/bassist Mat Sinner, die nog een berg ander werk verzet met andere projecten ook, daarmee dat het wellicht een poos wachten was op dit nieuwe Tequila Suicide, dat op 31 maart verschijnt via AFM.

Het is intussen alweer van 2013 geleden dat we nog plaatwerk konden verkrijgen van Sinner, namelijk de verzamelaar met heropgenomen klassiekers uit de jaren tachtig Touch of Sin 2. We moesten zelfs al teruggaan naar 2011 voor het laatste volwaardige album One Bullet Left. In tussentijd was chef Mat Sinner druk bezig met dingen als Primal Fear en Voodoo Circle. Nu is er dus Tequila Suicide, dat geproduceerd werd door de zanger zelf en de gerenommeerde Dennis Ward. We kunnen opnieuw genieten van het typische materiaal met hier en daar een verrassend uitstapje, zoals de bluesy ballad Sinner Blues. Niet meteen een favoriet van ons, maar toch eens iets gedurfd van de formatie. Op deze plaat maken ook een aantal gasten hun opwachting, zoals gitarist Gus G., Ricky Warwick (Black Star Riders, The Almighty) en gitarist Magnus Karlsson van Primal Fear. Voor de rest is het opnieuw de traditionele hard/rock met een heavymetalrandje die de klok slaat. Het klinkt allemaal wel niet zo indrukwekkend meer als op de klassiekers Touch of Sin en Coming Out Fighting maar dit is toch wel een sterk een aangenaam luisteralbum geworden. Zo hoor je bijvoorbeeld de voorliefde voor bands als Scorpions en Thin Lizzy terug op een nummer als Road to Hell. Ook durft men vermakelijk en ludiek uit de hoek komen met is als Dragons, met duidelijke tongue in cheek humor ( Dragons are real and that’s a fact ). Het Duitse viertal heeft tien nieuwe songs op dit album gepleurd en meer hoeft dit niet te zijn. Die tien zijn allemaal ok en dat vinden wij dan beter dan mochten er nog een aantal bijkomende vullertjes op gestaan hebben. Dat er variatie genoeg is horen we ook aan de folkinvloeden op de song Battle Hill. Deze track reken ik samen met het rockende Why toch wel tot de uitschieters op dit album. Op Gyspy Rebels horen we dan opnieuw die Thin Lizzy-vibe over het nummer neerdwalen. Sinner mag dan wel niet de beste zanger op deze planeet zijn, hij weet toch steeds zijn stem perfect te gebruiken in functie van de nummers. En die zijn dus allemaal heel erg genietbaar. Tequila Suicide eindigt heel mellow en relaxed met het semi-akoestische Dying On A Broken Heart.

Tequila Suicide is dus een album geworden dat elke Sinner-fan blindelings in huis kan halen. We horen prima melodieuze hard rock – heavy metal die zich uitermate leent om er live een feestje van te maken. Op die manier kunnen we al eens een paar jaar wachten op nieuw werk van een groep.

Tracklist: