Al een tijdje was geweten dat het Amerikaanse Flotsam and Jetsam ons land zou aandoen voor een clubshow. In hun kielzog namen ze daarvoor het Duitse Dew-Scented en het Nederlandse Izegrim mee. Nu weten wij uit ervaring dat muziekcafé Elpee een beperkte capaciteit aan toeschouwers kan herbergen. Dus zou het spannend worden om er binnen te raken. Dat het op de valreep nog lukte heeft Amped-Up te danken aan Flotsam and Jetsam bassist Michael Spencer, die ervoor zorgde dat we van deze toch wel fameuze avond een verslagje konden brengen.
De immer sympathieke Katelijne Coddens en haar team konden enkele weken geleden al het bordje ‘uitverkocht’ boven halen. Logisch natuurlijk, met een levende legende die komt spelen in een club van pakweg 150 man. Het was dan ook zo dat het die woensdagavond in Deinze vol liep met toegewijde Flotsam and Jetsam fans, die deze kans niet aan zich voorbij wilden zien gaan. Vorig jaar stond de band namelijk nog als opener op het grote Alcatraz podium in Kortrijk. Intussen is het ook zo dat de Elpee een flink stuk opgekalefaterd werd en wij zagen alleen maar dat het goed was. Er is een deftig nieuw podium, meer en betere voorzieningen en een goeie akoestiek, al zal de mixer van dienst daar natuurlijk ook wel een hand in gehad hebben.
Izegrim
Het was alweer een tijdje geleden dat we nog eens een showtje van onze Nederlandse sympathiekelingen van Izegrim mochten meepikken. De band heeft een tijdje geleden een nieuwe plaat afgeleverd onder de noemer The Ferryman’s End en kwam die ook promoten in Deinze, een stad waar de band een aantal jaar geleden zelf ook nog een graag geziene gast was op het Alcatraz festival, dat toen nog indoor plaats vond. Een Izegrim show is altijd leuk, omdat je weet dat je steeds waar voor je centen krijgt.
De band gaat er steeds voor het volle pond voor en staat altijd met spelvreugde te musiceren. Maar toch stond de ‘dansvloer’ al vol om Marloes en haar mannen te aanschouwen. Tijdens de opener White Walls diende de knoppenman nog een klein beetje afstelwerk te verrichten, maar daarna zat eigenlijk alles ok.
De grunts en growls van de blonde frontdame waren weer indrukwekkend (heel frappant als je hoort wat op het podium uit die strot komt, terwijl ze naast het podium een veel minder gevaarlijke indruk maakt) en de gitaartandem met Jeroen en Bart werkte zich ook alweer in het nodige zweet. De band wist als opener met zijn brute death metal vrij aardig indruk te maken op de voornamelijk meer traditionele thrashfans. De combinatie van een goeie stageperformance en goede songs als Endless Desire, Reclaim My Identity, Celebratory Gunfire en Time To Run waren een winnend lotje.
Dew-Scented
Tot mijn grote scha en schande moet ik toegeven dat ik deze Duitse thrashband voor vanavond nog niet echt kende. Enkel van naam, en misschien had ik ze vroeger al wel eens op een bill gezien, maar is me dat toen niet bijgebleven. Vanavond wist het gezelschap rond frontman Leif Jensen me wel bij mijn keel te grijpen en een diepe indruk achter te laten.
Leif Jensen
De mannen hebben eigenlijk al een vrij imposante back-catalogue die ik zeker eens nader moet gaan bekijken. Op het podium ging het hard, ook deze band wou even een statement maken. Ook hier weer zat de sound zo goed als perfect en klonken de songs zoals die horen te klinken. De frontman pakte het publiek moeiteloos in met zijn toch wel aangename quotes tussen de nummers door. De brute thrash was dus een ideale opwarmer voor wat nog komen moest. Chapeau ook voor de nieuwe slagwerker, die mepte alsof hij al 100 jaar in de band zat. Voor mij was Dew-Scented dus zeer zeker de aangename verrassing van de avond.
Dew-Scented
Flotsam and Jetsam
Dan was het uiteindelijk tijd voor de band waar toch wel iedereen deze avond voor gekomen was: Flotsam and Jetsam. Vorig jaar kwamen de Amerikanen al hun nieuwste, zelfgetitelde album voorstellen op het grote Alcatraz Metal Festival. Ik vond ze toen, volgens hun status, veel te vroeg op de bill staan. Maar toen maalde de band daar zelf niet om, evenmin hadden ze er een probleem mee om in een toch relatief kleine venue als deze gezellige club te spelen. En dat siert deze band. Ik weet andere bands, ik ga geen namen noemen, die veel minder bewezen hebben en die zelfs weigerden om uit hun bus te komen voor een dergelijke show. De motivatie was er dus, de goesting bij de bezoekers was groot en we hadden van tevoren al leuke dingen over de setlist gehoord. Een mix van oud en nieuw zagen we wel zitten: het recentste album Flotsam and Jetsam vonden wij namelijk heel sterk, en bevat een aantal songs die zich uitermate lenen om in de live setlist opgenomen te worden. En zo was het dan ook dat de band meteen maar opende met Seventh Seal, een van de sterkste songs uit dat nieuwe album. Goeie binnenkomer dus, die meteen gevolgd werd door een eerste klassieker Dreams of Death. Je kan begrijpen dat er niet veel meer nog nodig was om de zaal tot een kookpunt te brengen. Of het zou het al even klassieke en aansluitende Hammerhead geweest moeten zijn, dat zorgde voor oldschool crowdsurf taferelen.
Veertigers en vijftigers voelden zich plots weer prille twintigers. En die spirit hadden de muzikanten op het podium ook. Dicht op mekaar gepakt, werd er strak en loepzuiver gespeeld, klinkt de stem van frontman Eric A.K. nog steeds bewonderenswaardig zuiver (dankzij de nodige shotjes Jack Daniels, die er on stage trouwens ook genuttigd werd) en is ook de tandem Gilbert-Conley een genot om te aanhoren.
De songs werden luid meegezongen, de haren (bij zij die ze nog hebben) zwiepten in het rond en de biertjes werden vlot rondgedeeld. In feite kregen we een mooie bloemlezing van het oeuvre vanavond: traditionals en nieuw werk wisselden elkaar perfect af. Desecrator, Smoked Out, Life is a Mess, She Took an Axe, Hard on You en het catchy Iron Maiden: het ging er allemaal in als zoete koek. Ook de finale was er nog eentje om duimen en vingers bij af te likken. Met No Place for Disgrace, I Live You Die en Doomsday for the Deceiver kregen we nog maar eens liefst drie klassiekertjes van formaat op ons bord.
Na deze grootse show konden we de bandleden ook allemaal nog aanspreken tussen het publiek. Het zou niet mogen dat een band met deze status en een zak vol klassiekers nog steeds ondergewaardeerd wordt, maar avonden als deze zijn legendarisch en memorabel voor de diehard fans. Ik teken er direct voor om het de volgende keer opnieuw op deze manier mee te maken. Dikke vette show!
Met dank aan Michael Spencer voor de toegang, Katelijne en haar team voor de super ontvangst en Yngwie Vanhoucke voor de foto’s.
