Jurgen Callens

Het is soms eens hikken als je een digitale nieuweling in je postbus krijgt, vooral als de bandnaam en de albumtitel nog eens de nadruk leggen op wat het precies is. Metal zou het voorzeker zijn, daar bestond geen twijfel over. Maar als je al met clichés begint te rollen, dan moet je ook verdomd goed maken dat het er recht op zit. Dit Duitse viertal bestaat als sinds 1982 jawel, maar brengt pas volgende vrijdag zijn eerste echte langspeler op de markt. Wat wij van de acht songs vonden, die op 7 april uitgegeven worden door Iron Shield Records, kan je hieronder lezen.

Metall heeft zijn bestaan dus heel erg goed verborgen kunnen houden. Het is te zeggen, als je zo lang bestaat en je hebt in feite niets noemenswaardigs uitgebracht, dan moet er toch iets schorten? In 1988 veranderde de band al eens van naam, naar Headless was dat dan, maar er werd gesplit in 1991. In 2013 kwam er dan een reünie, met nog één origineel bandlid in de rangen: bassist Sven Rappoldt, die blijkbaar nog steeds overtuigd was van de potentie van zijn band. Die nieuwe doorstart resulteert nu in een eerste album: Metal Heads. Metall speelt old school true heavy metal die zich wat situeert in het straatje van de oeroude Helloween. Dat was mijn eerste indruk toen ik het eerste nummer Metalheads aanhoorde. Zo nu en dan leunt die song een beetje tegen de speed metal uit die periode aan en zelfs de sound en de produktie hebben er wat van weg. De band heeft een zanger, die luistert naar de naam Joel Stieve Dawe, en die doet hard zijn best om zo clean mogelijk te zingen, maar gooit er nu en dan ook eens dingen tussen die wat weg hebben van growls en screams. Die pogingen mogen dan wel verdienstelijk zijn, de man bakt er echter maar bitter weinig van. Zo zijn we helemaal niet onder de indruk over wat de kerel presteert op Fly bijvoorbeeld. Hier en daar komt wel eens een cool riffje om de hoek loeren, maar het luistert allemaal weg als ‘been there, done that’. Alle clichés op een hoopje, en zoveel andere bands doen het tegenwoordig allemaal zoveel beter. Luister maar eens naar Crimson King en je zal ons zeker gelijk geven. In feite is een bespreking doen soms geen geschenk, en moet je even door de zure appel heen. Van The Gods Above The Sky gaan onze tenen zowaar krullen. Niet positief bedoeld dus. Nog meer saaiheid troef op Riding on the Storm, waarop de vocalen ook hemeltergend slecht zijn. Echt een nummer dat uitnodigt tot doorskippen. Daar waar het op het eerste nummer al bij al allemaal nog meeviel, zakt het niveau hoe langer hoe dieper weg. Het absolute dieptepunt volgt dan met Imperium. Wat probeert die zanger hierop in feite eigenlijk te bewijzen? Even een mix bovenhalen van Rob Halford en wat blackmetalpogingen? Een beetje van de pot gerukt volgens ons.