House Of Lords is een Amerikaanse melodieuze hardrockband die ook al heel wat jaartjes meedraait. Eind jaren tachtig wist de band rond zanger James Christian vooral met zijn eerste albums heel wat zieltjes te winnen. Anno 2017 bewijst de groep dat ze nog steeds in staat zijn om pittige rocksongs te combineren met softere melodieuze songs, die de tand des tijds moeiteloos doorstaan.

Na de theatrale intro evolueert opener Harlequin naar een lekker in het gehoor liggende stevige rocksong met in het midden een magistrale gitaarsolo. Als opener kan Harlequin zeker tellen, want op het navolgende Oceans Divide neemt de band serieus gas terug en trakteren ze de fans op een typische FM midtempo rocker.

Na de rockende titelsong gaat House Of Lords de ballade toer op met The Sun Will Never Set Again. Persoonlijk heb ik de ballads van House Of Lords altijd als hun sterkste punt beschouwd en ook hier weten ze weer kippenvel op te wekken met deze rustige compositie.

House Of Lords laat de diverse songs op dit album rustig verder kabbelen zonder dat je ergens zwakke punten kan vinden. De keerzijde is echter dat na de opener er weinig echte compositorische hoogtepunten te vinden zijn op Saint Of The Lost Souls die het album een echte meerwaarde geven in het genre. Alleen met Grains Of Sand springen ze nog een beetje uit hun muzikale comfortzone. Of dat genoeg is om nieuwe fans te winnen, betwijfel ik, maar wie de band al jaren volgt kan met een gerust hart naar de platenboer lopen of surfen om deze melodieuze rockplaat in huis te halen.