Body Count hoef ik U wellicht niet voor te stellen. Het Amerikaanse rapmetal/crossover ratpack, met als boegbeeld zanger/acteur Ice-T wist in 1992 in de bekendheid te treden mits het omstreden album Body Count. Het nummer Cop Killer op deze plaat deed in de VS veel stof opwaaien waardoor deze debuutplaat zelfs verboden werd, en later heruitgebracht zonder het bewuste nummer. De opvolger Born Dead wist al iets minder potten te breken en album drie (Violent Demise: The Last Days) is slechts een voetnoot in de geschiedenis van de band. Ice-T en co hebben sinds drie jaar echter hun tweede muzikale adem gevonden. Het album Manslaughter bracht hen zelfs terug naar de Europese festivalpodia met een formidabele passage op de Graspop Metal Meeting. Hun honger was nog niet over, de frustraties nog niet geminderd. Vandaar nog een Body Count plaat: Bloodlust.

Wie er bij was op Graspop in 2015 zal het gemerkt hebben: de tand des tijds heeft flink huisgehouden bij de looks van de bandleden, maar ook in de line-up. Oerbassist Mooseman kwam om in een ‘drive-by shooting’ en is nu vervangen door Vincent Price (niet de acteur), door het overlijden (door leukemie) van drummer Beatmaster V kwam Ill Will achter de drumkit terecht en gitarist D-Roc (hij stierf aan de gevolgen van kanker) is vervangen door Juan of the Dead. De overgebleven oerleden van weleer zijn (uiteraard) Ice-T, Ernie C (met de geweldige, ondertussen grijze, ‘fluffy’ haartooi) en DJ/sampler Sean E Sean.

Thematisch gezien is er een verschuiving van het vroegere gang-life van Ice-T en co naar de huidige politieke en sociale toestanden gebeurd. Blijkbaar heeft Ice-T genoeg buikkrampen gekregen van het huidige Amerikaanse systeem om er nummers mee vol te gaan schrijven.

De muziek dan. Aan de formule is niks veranderd. De thrashy en heavy rapmetal die bij Body Count typerend is, blijft in Bloodlust quasi identiek aanwezig. Vernieuwing is uit de weg gegaan. Dit bewijst dat ze het nog kunnen, dat de band het nog heeft, maar ook dat de fans ze nog graag lusten. Ze blijven regelmatig bijzonder agressief uit de hoek komen met snedige riffs en tempowissels. Uiteraard staat de plaat vol van samples en spoken word. Dit laatste hebben ze nodig, want er valt gewoon veel te vertellen. Al moet gezegd worden dat het gezwets af en toe een beetje op de zenuwen gaat werken. Oké, het is een uitlaatklep voor de artiesten aan het werk, maar het is en blijft muziek.

Buitenbeentje op de plaat is de herwerkte Slayer-cover Raining Blood/Postmortem. Er zijn ook andere artiesten die mee mochten helpen aan Bloodlust. Megadeth-frontman Dave Mustaine is te horen in de openingstrack Civil War. Max Cavalera doet dan weer mee in All Love Is Lost. Tenslotte doet Lamb Of God-zanger Randy Blythe mee op Walk With Me… Nog coverwerk op Bloodlust: Sound Of Da Police (van rapper KRS-One) is ruim te horen in Black Hoodie. Niet zozeer gesampled of één op één gekopieerd, eerder een vrije bewerking zeg maar. Dat nu net dit nummer als single wordt uitgegeven lijkt me dan commercieel gezien een zeer goede zet.

Fans van het eerste uur gaan in hun nopjes wezen met de nieuwe Body Count. De band blijft trouw aan zijn principes en aan de muziek. Nieuwe zieltjes zullen wellicht uit de jongere hoek komen bij de kids die Body Count nog moeten ontdekken. De band blijft laagdrempelig. Het ‘kick-ass’ gehalte is nog steeds zoals vanouds zodat bepaalde bevolkingsgroepen zich toch min of meer aangesproken gaan voelen. Live blijft de band nog steeds zeer entertainend, daarom hoopt ondergetekende dat Body Count voor dit album opnieuw de oversteek naar Europa maakt.