Tussen de vele promo’s die onze redactie bereiken, is het niet altijd evident om iets op te diepen dat je meteen aanspreekt. Ons overkwam het echter met het Amerikaanse Bereft: ons voorheen onbekend, maar één nummer beluisteren was voldoende om meer te willen horen. Dit klonk immers als goeie, stevige doom metal met een wel heel erg zwart randje. En dat wekt altijd onze interesse.

Eerst en vooral: er lopen nog enkele bands met dezelfde naam rond, en een vergissing is snel gemaakt. Deze Bereft brengt met Lands zijn tweede album uit, het vorige heette Lost Ages en dateerde van 2014. Op dit album werd nieuwe drummer Jerry McDougal geïntroduceerd, en dat zal de band zich zeker niet beklaagd hebben, te oordelen aan het stevige maar gevarieerde drumwerk dat dit album siert.

Bereft weet moeiteloos te variëren tussen atmosferische passages die doen denken aan funeral doom metal, denk maar aan Shape of Despair of Lycus, en stevige, duistere riffs die er lekker in hakken. Hier is de vergelijking met My Dying Bride al snel gemaakt, en ook zanger Zach Jonson doet bij momenten wat denken aan Aaron Stainthorpe – zeker als hij aan het grunten slaat. Soms wordt er een verschroeiend tempo ingezet, maar luister zeker eens naar opener We Wept waar dit moeiteloos overgaat in stevig jankende gitaren: dat zijn de momenten waarop Bereft op z’n best is!

Zijn er dan geen minpuntjes? Wel, als Johnson wat hoger gaat zingen, verliest hij toch wat van zijn kracht, wat niet gecompenseerd wordt door een extra emotionele lading. De vier nummers duren in de beste doomtraditie al snel minimum negen minuten, en soms lijkt het allemaal net een ietsje te lang te duren – zeker de atmosferische passages, bijvoorbeeld op drie vierde van Waning Light. Al is dat weer snel vergeven als je het verpletterende einde hoort.

Dit is een meer dan verdienstelijk album, en zal elke fan van blackened doom metal kunnen van genieten. Luister gewoon eens naar opener We Wept, en wie weet ben je net als ons meteen verkocht.