Cover_INDIAN_NIGHTMARE_Taking_Back_The_Land[1]

Jurgen Callens

Indian Nightmare, de naam zou al iets kunnen verraden. Het gaat hier namelijk om een nieuwe multiculturele band met basis in Duitsland, die op vrijdag 14 april via Iron Shield Records zijn debuut uitbrengt. Ik ben er nog steeds niet aan uit hoe ik de muziek van de band precies moet omschrijven, maar ik heb besloten om het op ‘metalpunk’ te houden, wat blijkbaar ook de eerste roepnaam van de formatie was. Of de wereld klaar is voor Taking Back The Land? Ik ben er ook nog steeds niet helemaal aan uit. Een verwarrend groepje dit…

Indian Nightmare werd ergens in de lente van 2014 opgericht door de uit Indonesië afkomstige gitarist Dodi Nightmare en de Mexicaanse zanger Poison Snake. Klinkt allemaal alvast al heel stoer nietwaar? En eigenlijk is dat ook wel van toepassing voor de gespeelde muziek. De band speelt namelijk een oervorm van de rauwste metal die er ooit gemaakt wordt, alsof hun leven ervan afhangt. De eerste naam van het gezelschap zou Metalpunk geluid hebben (wat wel de grootst mogelijke clichénaam in de geschiedenis van onze favoriete muziek geweest zou zijn) maar werd door de toevoeging van de rest van de bandleden omgevormd tot diegene die het nu is. De songs variëren in lengte tussen de tweeënhalve en de zeven minuten. Die korte songs zijn dat ook typerende voor de punkbeweging, de langere songs zullen meer metalstukken gaan bevatten. Alles wijst dus op een mengelpotje aan stijlen en die laten zich ook opmerken: furieuze punk, snelle hardcore, stukjes speed en thrashmetal en traditionele metal in een vrij ongepolijste vorm. De vocalen verschillen ook, van rauwe growls tot hoge uithalen zoals in de vroege Slayer tijden. Alles wordt zonder veel franjes gebracht en voor melodietjes hoef je ook al niet bij deze barbaren te zijn. Hier en daar hoor je wel eens een in- of outrootje dat de aandacht even afleidt, maar wild worden we hier echt niet van. Dit is zeker niet voor een commercieel publiek bedoeld, maar eerder voor een besloten schare, euh metalpunks, die lak aan trends hebben. Een sporadische groove kan er nog wel eens van af, maar grotendeels ligt de nadruk op het keihard rammen op de instrumenten. Gelukkig wordt alles wel strak gebracht (de muzikanten hebben dan afzonderlijk elk al meer dan 15 jaar ervaring) maar zoals gezegd: het zou me verbazen mocht voor deze wildemannen een grote carrière weggelegd zijn. Volgens mij hebben ook zij hier lak aan, en touren ze gewoon veel liever met het eigen busje verder van kraakpand naar kraakpand.

Dit is dus echt een plaatje geworden voor open-minded metalheads, die ook wel wat punk- en hardcoremateriaal in hun muziek verdragen. Kan je hiermee leven, en mag het allemaal al eens iets rauwer, dan check je dit op eigen risico gerust maar eens uit. Ik laat de kelk aan me voorbijgaan.

Tracklist: