Jurgen Callens

Toen ik vernam dat er via Frontiers nieuw werk aan zat te komen van het Italiaanse Labÿrinth kon ik nauwelijks mijn nieuwsgierigheid bedwingen. Eigenlijk had de powermetalband er rond 2010 het bijltje bij neergegooid, maar het platenlabel had vorig jaar de band opnieuw weten te overtuigen om weer een show op zijn festival te gaan spelen, en zelfs nieuw werk op te gaan nemen. De kern van de succesband van vroeger is opnieuw herenigd en het resultaat hiervan kan je vanaf 21 april bij de platenboer gaan beluisteren: Architecture of a God.

Labÿrinth werd omstreeks 1991 opgericht en had onder meer nog zanger Fabio Lione in de gelederen voor het eerste album. De doorbraak kwam er echter eind jaren negentig met het alom geprezen Return To Heaven Denied. Ook met het navolgende Sons of Thunder ging met op hetzelfde elan verder. Toen volgde er echter een periode tijdens dewelke zanger Roberto Tiranti en gitarist Olaf Thorsen beurtelings in en uit de band waren en er ook wel wat minder werk uitgebracht werd. Na Return To Heaven Denied pt.2 : A Midnight Autumn Dream werd de band dan op non-actief gezet. Tot in 2016 dus. Op het Frontiers festival werd Return To Heaven Denied integraal gespeeld, en zal later trouwens nog op dvd uitgebracht worden. Intussen is Labÿrinth opnieuw een zestal. Nieuw in de band zijn drummer John Macaluso en Oleg Smirnoff, die onder meer nog in Vision Divine zat – nog zo een meesterlijke band. Het album werd gemixt door Simone Mularoni, die trouwens wel meer werk voor het label opknapt. Maar genoeg geleuterd nu. Wat hebben de Italianen er eigenlijk van gebakken? Opnieuw horen we een mix van snel en rustig. Veelal overheerst de snelle power metal met haar memorabele hooks en is ook het epische proggehalte weer prominent aanwezig. Vanzelfsprekend krijgen we ook weer een flink aantal hoogmelodische nummers te horen. Het album begint met de snelle opener Bullets, waarop alle gekende elementen die de band zo befaamd gemaakt hebben opnieuw aanwezig zijn. Deze song kon zo op RTHD gestaan hebben, net als het navolgende en heel melodieuze en meezingbare Still Alive trouwens. Een song die me meteen beet had, en lang zou blijven nazinderen. Ook Take On My Legacy voert je terug naar de oude glorietijd. Een snelheidsduiveltje met prachtige melodielijnen en super solo’s. Een dijk van een track! Het gitaar- en keyboardwerk is trouwens op dit ganse album om duimen en vingers bij af te likken. Ook is het album heel gevarieerd te noemen, het is onmiskenbaar Labÿrinth op zijn best en in grootse vorm. En ik die een tijd gedacht heb, dat de vlam voorgoed uit deze pijp verdwenen was. Het heilige vuur is er weer, heel levendig, en de drang om grootse composities te schrijven met veel emotie, melodie en vakmanschap heeft opgeleverd. Een ander hoogtepunt is de rustig inzettende titeltrack, die gaandeweg aan kracht en melodie wint. Hierop hoor je ook hoe technisch onderlegd de Italianen ook wel zijn. Met open mond geniet je hier van. De band was in het verleden ook nooit vies van een covertje. Ook nu weer werd er eentje opgenomen: een heel geslaagde versie van Children van Robert Miles deze keer. Een niet zo evident nummer, dat toch in een heerlijk metalen jasje gegoten werd. Een rustpuntje vind je tijdens Those Days, dat ook weer weergaloos gitaarwerk en virtuoos keyboardspel bevat. De vaart wordt er dan opnieuw ingepoeierd met Stardust and Ashes, om het volle dozijn songs heerlijk af te ronden met het nummer Diamond. Voorwaar: wat een dijk van een plaat!

In een jaar waarin het voorlopig nog maar weinig echte toppers regende, krijgen we nu eindelijk een doorbraak met een bom van formaat. Labÿrinth is terug, en hoe! Architecture of a God komt hier met stip op één binnen voor mijn jaarlijstje van 2017. En nu de baan op met die handel! Verplichte aanschaf voor iedere powermetalfan.

Tracklist: