Jurgen Callens

Bands uit de Benelux, we kunnen er intussen haast een leger mee gaan vormen. Toch gaat het vaak om groepen uit Nederland en België, en veel minder om bands uit het piepkleine Luxemburg. Maar ook daar huist wel het nodige talent. Zoals het female fronted My Own Ghost bijvoorbeeld, dat op 7 april zijn tweede album Life On Standby op de wereld losliet. Deze hardwerkende band, die pas in 2013 opgericht werd, levert hiermee de opvolger af van het eerder verschenen Love Kills. Wat wij ervan vonden, kan je hieronder lezen.

De naam My Own Ghost zal bij insiders intussen al wel een belletje doen rinkelen. De band heeft er namelijk al een karrevracht shows opzitten, onder meer tijdens tours met het Japanse Loudness en samen met Delain. En net met die laatste band hebben de Luxemburgers/Duitsers best wel wat raakvlakken. Net als bij de Nederlanders gaan rock, pop en een ietsiepietsie metal vlekkeloos hand in hand en worden de songs van heel sterke vocalen voorzien van zangeres Julie Rodesch. In het wereldje moet dit tegenwoordig toch wel één van de opkomende talenten zijn volgens ons. Muzikaal zit alles knap in mekaar en worden de instrumenten van de klassieke rockbandbezetting perfect gecombineerd met electronica. Zo zitten er heel wat samples en keyboard in de songs verwerkt, wat bijdraagt aan dat extra poppy gevoel dat tijdens het ganse album overheerst. De plaat werd geproduceerd door de vermaarde Hiili Hiilesma die onder meer met Him, Apocalyptica en Amorphis werkte en werd gemasterd door nog een grote naam: Svante Forsbäck, die we dan weer kennen van bands als Rammstein en Bullet For My Valentine. Zoals gezegd klinkt alles heel melodieus, bij momenten heavy en dan weer heel ingetogen maar vrij hedendaags. Ik zou het eigenlijk het best kunnen omschrijven als een gemuteerde versie van Halestorm en Delain. De nummers draaien vooral rond gevoelens. Check bijvoorbeeld maar eens de gloeiende aanval in Everytime I Break, de beschuldigende titeltrack ( waarvan er trouwens ook een videoclip circuleert ) of het van wanhoop vervulde If I Stay. Nostalgie is dan weer nooit veraf in het schitterende 10 Weeks of Summer. De echte metalhead zal dit misschien allemaal wat te soft vinden, maar als je iets breder durft te denken of te luisteren, is dit echt wel een heel aangenaam album geworden.

Voor wie fan is van een perfecte combinatie van pop, rock en metal is dit zeker iets om in huis te halen. De band zal hiermee in elk van deze stromingen wel nieuwe aanhangers vinden. Het album gaat ook geen moment vervelen omdat de variatie perfect zit en elke song van een verdomd hitgevoelige ondertoon voorzien is. Liefhebbers gaan hier dus best even naar op zoek.

Tracklist: