Op 29 maart jongstleden was de oude bioscoop Le Splendid in het Franse Rijsel weer eens het strijdtoneel voor een paar metalbands, een zaal waar traditioneel nogal wat Vlamingen deel uitmaken van het publiek en niet zelden de meerderheid vormen aan de lange toog.
Deze keer mocht Sonata Arctica er het Franse luik van haar Europese tour rond The Ninth Hour afsluiten, eerder op de maand werden zeven andere Franse steden bezocht en niet zonder succes. Enig verschil met de andere steden is dat niet het Noorse Triosphere maar het eveneens Finse Thunderstone het tweede voorprogramma verzorgt naast het Canadese Striker.
Het Canadese NWOBHM-gezelschap Striker uit Edmonton wordt om 19:25 uur al voor de Franse leeuwen gegooid, nergens werd gepubliceerd dat de show op dit vroege uur zou aangevat worden, op de website van de zaal stond immers 20 uur aangegeven.
De leeuwen lijken vandaag welpen te zijn en zijn hooguit 50 man sterk. Leuk is dat niet voor een band die toch al tien jaar succesvol aan de weg timmert en al het voorprogramma van Metallica verzorgd heeft in thuisland Canada. Als je dan nog geen respons krijgt op de interactie met het publiek is het helemaal naar de knoppen niettegenstaande hun eighties heavy metal best wel leuk is.
Sinds kort is Striker een kwartet geworden nadat Chris Segger de band verliet om zich te focussen op ernstiger zaken. Live wordt Striker momenteel aangevuld met een andere kale gitarist, Simon Fallon van The Order of Chaos, één die al even graag rare smoelen trekt als de broertjes Brown (lead gitarist & drummer), lead gitarist Tim Brown toont enige fysieke gelijkenis met Angus Young toen deze wat meer haar had en een stuk jonger was. Tim Brown draagt echter geen schooluniform dat al bijna vijftig jaar geconfectioneerd wordt door zijn zus.
Onlangs bracht de band in eigen beheer een schitterende nieuwe en inmiddels al vijfde album uit dat een 9/10 kreeg bij Amped-Up.
Op de Facebookaccount van Striker staat dat hun interesses onder andere “drinking beer & breaking shit” zijn. Tijdens de show van Sonata Arctica werd ik aangeklampt door drummer Adam Brown voor een gesprek over fotografie, muziek én bier.
Thunderstone uit Finland is de tweede en laatste opwarmer van de avond.
Na een portie klassieke heavy metal uit Canada gaan we de power metal tour op, en wat een tour. Vanaf het begin hoor je dat er hier kwaliteit achter zit. Alledaags oogt de band niet meteen, met hun blazers aan lijken de heren recht van kantoor te komen maar hun rijpe power metal met een ferme portie progressieve rock & metal aangevuld met een melodische toets klinkt heel aardig.
De asgrauwe stem van Pasi Rantanen past als een handschoen bij de muziek van de band die een mix van hun hele oeuvre brengt met drie nummers uit hun laatste album uit 2016, Apocalypse Again.
De Viking ogende drummer Atte Polakangas heeft een heel eigen stijl en houdt gedurende gans de set zijn drumsticks vrij hoog om deze vervolgens te laten ploffen op de drumvellen van zijn Pearl toms of jongleert wat met diezelfde sticks.
Om de inmiddels behoorlijk goed gevulde zaal te omarmen neemt toetsenist Jukka Karinen het woord in de taal van Molière wat meteen zorgt voor blijdschap bij onze zuiderburen, het ego van een Fransman wordt nu eenmaal gestreeld wanneer een buitenlander zijn taal spreekt. De toetsenist vraagt om alle lichten in de zaal te doven en nodigt het publiek uit de flashlight van hun smartphone aan te zetten en heen en weer te zwaaien op de tonen van het prachtige Weak, een nummer uit het eerste album van de Finnen. Na de halve ballad wordt meteen overgeschakeld op het misschien wel stevigste nummer uit de set, het tien jaar oude Forevermore gevolgd door het hitgevoelige Through The Pain. Een gedenkwaardig voorprogramma, de lat wordt voor Sonata Arctica behoorlijk hoog gelegd.
Om 21:30 uur krijgen we de intro van We Are What We Are te horen, het is tijd voor Sonata Arctica. De band steekt van wal met het eerste nummer uit hun jongste werk, Closer To An Animal naadloos gevolgd door het tweede nummer uit diezelfde opus, Life. Alles klinkt nogal theatraal in de positieve zin, een bewijs daarvan het publiek dat vanaf het begin uit de bol gaat.
Bob Catley van Magnum mag dan veel zwieren met zijn hand wanneer hij met zijn band of met Avantasia optreedt, Sonata Arctica’s Tony Kakko maakt tijdens de eerste twee nummers voortdurend cirkeltjes met beide armen wanneer hij niet aan het zingen is, nogal simplistisch als je het mij vraagt.
Zijn stem aan de andere kant klinkt picobello, net als op de plaat, geen sinecure na vijf weken touren en vrijwel elke avond dik anderhalf uur zingen.
De fond achter deze tour is uiteraard het nieuwste werk voor te stellen aan de fans die de plaat nog niet aangeschaft hebben. Op één na passeren alle platen de revue met minstens één nummer, oudere platen als Silence en Reckoning Night komen zelfs tweemaal aan bod. Ondanks de heren al sinds 20 februari de hort op zijn oogt het of ze allemaal het optreden met vreugde beleven.
Halfweg de reguliere set krijgen we het nieuwe nummer, Fairytale, dat de draak steekt met de politieke gebeurtenissen in het land van een zekere Donald Trump. Even later krijgen we het melige Among The Shooting Stars uit het nieuwe album, een moment waarop nogal wat vrouwelijke fans het nummer heupwiegend beleven terwijl de muzikanten wat kunnen uitblazen en zelf even later van het podium verdwijnen terwijl we No More Silence horen.
We slepen ons stilaan naar het einde van de show wanneer het sentimentele We Are What We Are in zijn geheel wordt gebracht. Het epische The Power of One uit Silence is het laatste nummer uit de reguliere set, een set die naarmate deze vorderde groeide.
Het snelle Misplaced is het eerste nummer van de encores, een nummer dat de fans die ingedommeld waren tijdens de vorige laatste twee songs terug wakker schudt. Na I Have A Right krijgen we Don’t Say A Word als afscheidsnummer van een show die dik anderhalf uur duurde. Een background tape wuift het publiek uit op de tonen van The Vodka Song (Hava Nagila).
Een leuk optreden vlakbij de deur met twee interessante voorprogramma’s.
0 reacties