Op zondag 2 april 2017 trok naar jaarlijkse traditie de Ronde-karavaan door Vlaanderen en bezorgde veel liefhebbers langs het parcours of in de luie zetel hun portie topsportspektakel. Uw favoriete webzine was die dag onderweg naar het Nederlandse Tilburg om een evenwaardig maar dan muzikaal topspektakel bij te wonen in 013. The Neal Morse Band bracht er immers zijn laatste epos, The Similitude Of A Dream, integraal ten gehore.

En op het moment dat Philippe Gilbert zich tot koning van de koers mocht kronen waren we dus veiligheidshalve al een stukje op de baan gevorderd. Voor uw verslaggever was Tilburg en 013 nog maagdelijk terrein dus toch maar geen risico’s nemen en hopen op een vlotte rit op zondagse Belgische en Nederlandse wegen. En gelukkig liep alles lekker gesmeerd en waren we ruim op tijd ingecheckt in één van de omliggende parkeergarages die zich rond 013 situeren.

Nog even genietend van de zonnestralen passeren we de gezellige terrasjes op onze route naar 013 en worden we aan de Box Office zeer vriendelijk onthaald. Met de nodige toegangsbewijzen op zak kunnen we dus mee aanschuiven in de rij die langzaam aan wordt gevormd. Stiptheid blijkt hier ook een erezaak te zijn want letterlijk klokslag zeven uur zwaaien de deuren naar de progrockhemel open. Dat we nog meer dan een uurtje te gaan hebben voor het begin van het concert kan ons niet deren, tijd genoeg dus om even kennis te maken met de accommodatie die 013 ons te bieden heeft en al zeker eens te gaan snuisteren aan de merchandisestand.

The Neal Morse Band speelt vandaag op de Main Stage en bij het binnentreden van de zaal blijkt zich al een flinke groep rabiate Morse-fans te hebben verzameld voor het podium. Wij kiezen echter voor een comfortabel – en qua geluid wellicht beter –  plaatsje achterin de zaal. Het concert is niet uitverkocht, de gordijnen van de balkons blijven gesloten, maar tegen aanvangsuur is de zaal toch grotendeels gevuld met muziekliefhebbers van allerlei pluimage.

Wij zijn alvast heel benieuwd wat de live-uitvoering van The Similitude ons zal laten horen. Neal Morse heeft ondertussen een vaste band rond zich heen gecreëerd met ouwe getrouwen Mike Portnoy en Randy George en de ondertussen ook al goed ingeburgerde Bill Hubauer en Eric Gillette. The Similitude Of A Dream is naar normen waar we Morse en co. ondertussen mogen aan aftoetsen weer een prachtig schijfje geworden maar we hadden het wel toch wel wat moeilijker met het meesterwerklabeltje dat hier en daar werd opgekleefd. Misschien zou dit concert onze mening nog doen veranderen? Er hing alvast een voelbare spanning in de lucht en de eerste symfonische tonen die uitmondden in Morses  eerste akoestisch begeleide solozang “It’s been a long day” laten alvast de nekharen overeind komen.

En die zijn tijdens dit concert eigenlijk amper terug gaan liggen. Want wat valt er over de Similitude live nu eigenlijk allemaal te vertellen? Dat heeft in eerste instantie niets te maken met wat op het podium allemaal wordt klaargespeeld maar wel die fantastische gozer “achter de knoppekes”. We hebben mogen genieten van uiterst zeldzaam loepzuiver en uitgebalanceerd geluid en daarvoor verdient deze mens een medaille. Dit heeft niet weinig bijgedragen aan het feit dat dit op zich al mooi stukje muziek nog zoveel epischer en energieker overkwam. Ons eerste pleidooi na dit concert zou dan ook zijn: koop de liveregistratie (waarvan we hopen dat die er komt natuurlijk), want deze overtreft de studioversie!

En dan is er natuurlijk die fantastische band op het podium die ondertussen al flink op elkaar zijn ingespeeld en in bloedvorm vertoeven. Individueel zijn dit uiteraard al supertalenten, maar smelt deze samen en dan krijg je iets te horen wat waanzinnig mooi is. Het eerste deel werd heel gefocust afgewerkt met Neal Morse die probleemloos schakelt tussen zang, akoestische en elektrische gitaar en keyboard en daarbij ook nog eens zijn band doorheen deze tour de force dirigeert. Ook het theatrale aspect werd niet vergeten, hij leefde zich volledig in in zijn rol en bracht dit met overgave en met veel interactie naar het publiek toe. Het verhaal van The Similitude werd ook nog eens ondersteund door mooie beelden op scherm en een prachtige lichtshow.

Vocaal hoeft het Neal Morse tegenwoordig niet helemaal alleen meer te dragen. Met Eric Gillette en Bill Hubauer staan er nog twee prima zangers mee op het podium en krijgen ook af en toe een vocale hoofdrol toebedeeld wat dan weer voor variatie zorgt. Ook Mike Portnoy doet zijn duit in het zakje met een onder andere zeer gesmaakt The Ways Of A Fool. Met vier stemmen ter beschikking kan je dus ook de harmonieuze zang ten volle uitbuiten en deze kwam op het podium minstens even sterk uit de verf als op plaat (Neal Morses voorliefde voor The Beatles laat zich dan ook dikwijls horen).

De band gunde zich amper een kwartiertje rust om dan weer met volle overgave het tweede deel van zijn epos af te werken. Naar ons gevoel een deel dat wat losser werd gebracht en waar er ook al eens een woordje van Neal Morse en Mike Portnoy naar het publiek toe af kon. Muzikaal bleef men echter een topverhaal vertellen. Met onze persoonlijke favorieten The Man In The Iron Cage en zijn sexy Jimmy Page-achtige riff en de onvervalste The Who-hymne I’m Running maar ook weer met een aaneenrijging van instrumentale en vocale (met oner andere het guitige Freedom Song) hoogtepunten. We denken hierbij zeker aan het emotionele pianospel van Bill Hubauer in The Mask waarmee hij moeiteloos een volle zaal stil kon krijgen.

Er was dan ook veel respect van beide kanten. Neal Morse is een graag geziene gast in Tilburg en brengt een publiek mee dat echt komt om te luisteren en de muziek al goed kent. Getuige hiervan waren de stille momenten maar ook de vele applaussalvo’s die de instrumentale hoogstandjes mochten in ontvangst nemen. Trouwens, de mensen achter de toog hadden ook niet veel om handen tijdens het concert. Een avond vol muzikaal vuurwerk met wederzijds respect, wat kan er mooier zijn. Na bijna twee uur kwam er dan ook een einde aan The Similitude maar de band had nog maar liefst vier bisnummers voor ons in petto: Momentum, een waanzinnig sterk Author Of Confusion met de schitterend uitgevoerde complexe zangpartijen en The Call en Agenda van zijn voorganger The Grand Experiment.

Veel aanwezigen lieten al op sociale media weten dat dit concert zowat het beste was dat ze al ooit hadden gehoord en waarschijnlijk zouden horen. Was het perfect? Neen, gelukkig niet want dan zou het praktisch griezelig onmenselijk zijn geweest. Maar we moesten ons er af en toe zeker van vergewissen dat er wel degelijk vijf mensen op een podium stonden want het was ongetwijfeld één van de meest muzikale en virtuoze concerten die we hebben gehoord. Dit overtreffen lijkt ons schier onmogelijk of het zou moeten zijn dat je The Neal Morse Band heet natuurlijk en je je nieuwe plaat komt voorstellen in Tilburg? Wij kijken er alvast naar uit. Met dank aan The Neal Morse Band en 013 voor deze onvergetelijke ervaring.

We verontschuldigen ons voor het gebrek aan kiekjes in dit verslag maar op de facebookpagina van 013 Tilburg kan je je zeker vergapen aan enkele plaatjes van zijn huisfotograaf.