Jurgen Callens

Trial is een Zweedse band, waarvan het pad niet steeds over rozenblaadjes gegaan is. De loopbaan van de groep begon eigenlijk pas te lopen toen zanger Linus Johansson de rangen versterkte en er een concrete visie geschapen werd. Trial bestaat al een tiental jaar en bracht onlangs zijn derde album Motherless uit via het Metal Blade label. De muziek als pure power metal omschrijven zou de band oneer aandoen, daarvoor zitten er teveel andere elementen in de muziek verweven. We proberen hieronder een impressie te geven van dit toch wel interessante album.

Geen makkelijke hap, dit Motherless. Trial is namelijk een heel eigenwijs vijftal dat muziek componeert die zich niet zo makkelijk laat ontleden. Zo vormt de hoofdbrok onmiskennelijk heavy en power metal, maar met veel progressieve elementen en een heel epische sprei erover heen. Met gitaarwerk dat heel vaak aan Iron Maiden refereert en de stem van Linus Johansson die je even vaak aan Bruce Dickinson doet denken, zou je misleid kunnen worden. Want in feite heeft de band, los van deze vergelijkingen, weinig met het Britse instituut van doen. Dit is niet je typische heavy metal, hoewel de registers hiervoor soms ook wel volledig opengetrokken worden. Maar met invloeden van de doom metal, die om de hoek loeren en de vele epische passages, krijgen we toch wel een interessante cocktail. Zelf vinden wij de zanger van een redelijk fenomenaal karakter, die zowel binnen een band als Iron Maiden als Candlemass zou kunnen passen, maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die hier ook wel problemen kunnen mee gaan hebben. Zo zingt de man zijn partijen wel met veel overgave, maar ga je niet die meezingbaarheidsfactor herkennen die je misschien vaker zou willen. Zelf vind ik het bijvoorbeeld een ietsiepietsie op het randje zoals je in een song als Cold Comes The Night zal horen. Een ander a-typisch kenmerk voor deze ‘power metal’ is dat de nadruk ook niet ligt op snelle ritmes of hoge tempo’s, laat staan op meezingbare refreintjes. Nee, Trial schrijft zijn eigen composities, los van de standaard heavy metalregeltjes en stopt daar vooral veel gevoel en emotie in. Zo wisselen er in éénzelfde song ook heel veel verschillende stukken af, zoals je kan horen tijdens Juxtaposed, waar snellere twinsolo’s en akoestisch gitaarwerk hand in hand gaan. Hapklare brokjes zijn het allemaal niet, maar daarom is het niet minder slecht. Ik wil enkel aangeven dat dit muziek is die niet voor iedereen weggelegd is. De muzikanten zijn uiterst getalenteerd, de composities zitten ingenieus in mekaar en als je de zang kan pruimen en je staat open voor wat ingewikkeldere passages met het nodige drama en de bijkomende epische gevoelens, dan kan je hier wellicht veel mee. Afsluiten doet de band met het drieluik Birth/Embodiment/Rebirth, waarop je merkt dat dit power metal is die grenzen overstijgt. Proef gewoon eens die atmosfeer zelf. Dit moet je eigenlijk zelf eerst horen, om het goed te kunnen uitleggen.

Laat je dus vooral zelf verrassen door dit album, dat voor velen niets zal zijn, maar voor anderen als goud in de oren zal klinken. Het is eens iets anders.

Tracklist: