Stany Criel

De Britse nwobhm-band Cloven Hoof bracht in de jaren tachtig in volle genregekte enkele gesmaakte platen uit, maar kon net zoals veel genregenoten niet overleven. Na een lange periode van inactiviteit werd de band in de nillies nieuw leven ingeblazen door bassist Lee Payne. Met steeds wisselende bezettingen bracht de band sindsdien ook wat nieuw werk uit met als laatste output het in 2014 verschenen Resist And Serve. Onder het Duitse label High Roller Records verschijnt vrijdag echter zijn nieuwste werkje en dat is getiteld Who Mourns For The Morning Star.

En als we even een blik gooien op de huidige personeelslijst dan moeten we vaststellen dat er ten opzichte van zijn vorige release alweer enkele nieuwe gezichten zijn opgenomen. Maar daar hoeven we verder helemaal niet om te malen want met deze bezetting levert Cloven Hoof wel een mooi vuurwerkje af. En dat is onder andere te danken aan zijn huidige vocalist George Call (Aska, ex-Omen) die met zijn strot gemakkelijk je ramen en die van de buren aan diggelen laat vliegen.

Deze Amerikaan beschikt namelijk over een bereik – zowel in toonhoogte als dynamiek – om u tegen te zeggen. En dat vinden wij dan weer de geschikte vocale metgezel voor de klassieke (power) metal gedresseerd met een modern productiesausje dat Cloven Hoof ons in 2017 weet te serveren. Er vliegen ons zondermeer heel wat clichés, tekstueel en muzikaal, rond de oren maar ook dat laat ons koud. Als het met zoveel klasse en bevlogenheid gebracht wordt kan het ons enkel maar bekoren.

En dan blijft het enkel nog genieten van een Priest-achtige hymne als Time To Burn of de naar Dio ruikende opener Star Rider. Of toch eerder een echte nwobhm-kraker annex meezinger zoals Neon Angels waar er melodisch wat Thin Lizzy-invloed is ingeslopen? Liefhebbers van het betere duaal soleerwerk komen hier ook deftig aan hun trekken want het team Luke Hatton/Chris Coss levert naast energiek riffwerk even gemakkelijk roodgloeiende sologensters af. De solide ritmische basis van oudgediende Lee Payne en nieuwkomer Danny White geeft dan weer heel wat stuwkracht mee aan het geheel. Fans van het meer epische werk zullen dan weer hun gading kunnen vinden in het titelnummer, of wat meer Manowar-proportie in Go Tell The Spartans. Een flinke snuif Iron Maiden iemand? Het afsluitende zeven minuten durende Bannockburn zal wellicht enige herkenningspuntjes bevatten.

Cloven Hoof heeft ons met zijn nieuweling zondermeer weten te bekoren en we kunnen ze in de negen nummers niet op een uitschuiver betrappen, wel integendeel. We kijken heel erg uit naar de passage van Riot V op de Blast From The Past-clubshow op vrijdag 25 augustus. Cloven Hoof staat echter ook mee op de affiche en na het beluisteren van deze schijf mogen we constateren dat dit wel eens dubbel vuurwerk zou kunnen afleveren. De liefhebber van het straffere klassieke metalwerk kan in afwachting ondertussen met deze schijf zijn honger al wat stillen.

Tracklist :