Ashley Bickx

Australië is een land dat op alle vlakken veel te bieden heeft. Ook op het gebied van metalmuziek heeft het land enorme bekendheid verworven. Als voornaamste exponenten daarvan kunnen ongetwijfeld bands zoals AC/DC en Parkway Drive aangehaald worden. Maar naast de typische Australische hardrock en de metalcore, is er in het land van de kangoeroes ook sprake van een beginnende thrashmetalscene. Harlott zal bij de fans van de thrash metal zonder enige twijfel een belletje doen rinkelen, want met Extinction zijn deze heren inmiddels toe aan langspeler nummer drie.

De aanloop naar 7 april 2017 moet voor de jongens van Harlott ongetwijfeld een zeer stressvol gebeuren geweest zijn. In metalmiddens is het derde album dat een band uitbrengt meestal een cruciale stap, want ofwel beuken ze met het derde album de poort naar het metalen sterrendom open, ofwel zorgt de derde worp er net voor dat de band voor de rest van hun muzikale carrière tot de underground zal blijven behoren. Niet dat er met het undergroundgebeuren iets verkeerd is, maar iedere band droomt er nu eenmaal van om uit te groeien tot de nieuwe Metallica of Iron Maiden van de jaren 2000.

De thras metal die Harlott de luisteraar op deze Extinction voorschotelt, zal de vergelijking met Slayer nooit kunnen vermijden. Uit elk aspect van hun muziek is duidelijk af te leiden welke band deze jongens tijdens hun jeugdjaren aanbeden moeten hebben. Gelukkig hebben ze de muziek van hun muzikale helden perfect weten te doorgronden, want dat deze Australiërs kunnen thrashen staat anno 2017 totaal niet ter discussie. Albumopener Extinction begint met een dreigende, onheilspellende intro waarna Harlott na welgeteld 58 seconden het gaspedaal volledig induwt. Bovendien klinkt zanger Andrew Hudson als een bastaardzoon van ene Tom Araya. Het hele album staat vol snoeiharde thrashsongs die toch stuk voor stuk beschikken over de nodige gelaagdheid waardoor je als luisteraar nooit verzadigd zult raken door dit thrashgeweld.

Nummers zoals First World Solutions en Violent Conspirator zijn echte krakers waarbij de snelheid ongelofelijk hoog ligt en de solo’s je om de oren vliegen. Song nummer drie, The Penitent, beschikt dan over knappe, melodieuze gitaarlijnen die de agressie van de eerder genoemde nummers iets weet te temperen. Op And Darkness Brings The Light laat de band het gaspedaal relatief wat los waardoor dit achtste nummer bij vlagen doet denken aan de Duitse Teutonische thrashmetal van Kreator. Het absolute hoogtepunt bevindt zich echter op het einde van het album en dan wel onder de vorm van het elfde nummer genaamd Parasite dat gekenmerkt wordt door krachtige riffs, een refrein dat gewoonweg leent tot meebrullen en een gitaarsolo waar wijlen Jeff Hanneman trots op zou zijn.

De award voor creativiteit zal Harlott nooit winnen, maar toch zal dit derde album door vele fans van de thrash metal naar alle waarschijnlijkheid positief onthaald worden. Fans van Slayer kunnen dit album dan ook zonder verpinken aan hun platenkast toevoegen. Dat Harlott met deze derde langspeler de poort naar het metalen sterrendom zal openbreken is misschien net iets te veel gevraagd, maar dat deze jongens klaar zijn voor een nieuwe stap in hun carrière is bij deze ferm kracht bij gezet.

Tracklist: