Bjorn Wielockx

Cry My Name is voor mij zonder twijfel de ontdekking van 2017 tot dusver. Het gevoel dat ik heb na mijn eerste luisterbeurt van Reflections, het vierde album van de Duitste metalcoreband, heb ik nog maar één keer mogen ervaren met een promo. Zo’n drie jaar terug zorgde Iron Reagan met The Tyranny Of Will voor een dergelijke ervaring. Cry My Name weet op dé perfecte manier metalcore toegankelijk te maken.

Wanneer bands in het coregenre proberen om het geheel toegankelijk te maken voor metalheads, punkliefhebbers of zelfs rockliefhebbers verliezen ze vaak hun ware oorsprong. Denk aan Bring Me The Horizon en Suicide Silence. Het is dan ook een verdomd moeilijk opdracht om die perfecte balans, tussen de enerzijds zeer agressieve elementen van het hardcoregenre, te combineren met anderzijds de soms zeer commerciële passages.

Bury Tomorrow is wat mij betreft de band die hierin het meest slaagt. Met hun technisch zeer hoogstaande muziek weet het menig metal- en rockliefhebber te overtuigen om zich eens te wagen aan een agressievere plaat. Wel, de Britten hebben er een rivaal bij wat betreft titel: meest potentiële metalcoreact. Cry My Name weet vanaf de eerste seconden je aandacht te triggeren en laat je zo’n dik half uur niet meer los.

Met Reflections brengen ze na drie jaar een vervolg uit op Elements. Het is reeds het vierde album maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik tot enkele dagen terug nog nooit van deze Duitse jongens had gehoord. Toch hebben ze reeds het podium gedeeld met kleppers als Caliban, Deez Nuts, Napalm Death en The Ghost Inside.

De sterkte van Cry My Name is zijn differentieel geluid. Er staan tien nummers op dit album, allemaal met een eigen karakter, waardoor je het gewoon in één ruk wil uitluisteren. Allemaal beresterke nummers, maar er is er toch één dat echt m’n favoriet is: Castles. Één van de iets “rustigere” nummers maar hierdoor kunnen ze uiteindelijk echt furieus uithalen. Screamo op z’n best, die me doet wegdromen naar mijn jeugdjaren met die ene prachtige plaat: Suicide Season.

Magnifiek, ik heb er geen andere woorden voor. Cry My Name heeft met Reflections een prachtige plaat uitgebracht. Het kan niet anders dan dat ze dit meesterwerkje eens komen voorstellen in ons land. Ik zal aanwezig zijn om te kijken of de Duitsers deze wonderlijke muziek ook live kunnen brengen. Als ze ook hierin slagen gaan ze het nog zeer ver kunnen schoppen.

Tracklist: