Stany Criel

Backwood Spirit werd in 2014 opgericht in het Zweedse Örebro door gitarist en hoofdcomponist Kent Engström. Deze band brengt ons met zijn debuut een mooi staaltje classic rock/bluesy hard rock die de muzikale roots van zijn bandleden reflecteert. Wie daarvast al een grote bijdrage aan levert is de bezige vocale bij Göran Edman, die we ook wel kennen van passages bij onder andere Yngwie Malmsteen en John Norum.

Backwood Spirit zal dan ook vooral fans van klassieke (hard)rock kunnen bekoren en daarbij denken we dan voornamelijk aan namen zoals Whitesnake (in zijn vroege jaren), een flinke dosis Free/Bad Company maar evengoed wat Deep Purple, het solowerk van Glenn Hughes, Elf en de eerste Rainbow-plaat,… Hier en daar zijn er voor de goede orde ook wel wat southern rock-invloeden (Take Me Home) te bespeuren. We mogen stellen dat vooral de jaren zeventig centraal staan maar een uitstapje hier en daar naar de late jaren zestig en jaren tachtig zijn evengoed mogelijk.

En daar horen ook wel wat psychedelische klanken bij. Zo valt er in het instrumentaal middenstuk van Piece Of The Peach, wat ons in eerste instantie heel erg aan een groovy Glenn Hughes doet denken, een grote The Doors-invloed te bespeuren en laat organist Peter Emilson de geest van Ray Manzarek herleven. Water Of Change/Rainbow is hierbij een grote verrassing, beginnend met natuurgeluiden en badend in een Pink Floyd-sfeertje maar evoluerend naar een deuntje dat door The Fab Four zou kunnen neergepend zijn.

Ook voor de balladeliefhebber is er goed nieuws want met Ain’t Got Love en Get Your Wings krijg je er twee mooie aangeboden. Göran Edman is nu eenmaal uit het juiste hout gesneden om deze stijl te vertolken en referenties naar een Paul Rodgers zijn zeker niet overdreven. Dit schijfje straalt veel warmte uit, Kent Engström wist zijn nummers zo ineen te knutselen dat ze toch origineel genoeg klinken maar met veel respect voor de sound en de sfeer van de bewuste iconen der rock.

De knusse – soms soulvolle- orgelklanken van Emilson, het ascetische maar toch verfijnde gitaarspel van Engström, de gouden strot van Edman en de stijlvolle ritmesectie van Joje Lindskoog en Niclas Boson zorgen voor een reeds beproefd maar nog steeds smakelijk recept. Het enige minpuntje wat we aan deze schijf zouden kunnen toebedelen is het feit dat het nogal meandert in hetzelfde tempo. De lengte van de nummers in aanmerking genomen zou het voor ons wat verfrissend zijn geweest om er toch eens een wat meer uptempo nummertje tussen te gooien. Misschien een ideetje voor een volgende release ?