Jurgen Callens

Op vrijdag 28 april komt het Braziliaanse kwintet Vandroya met zijn tweede langspeler op de proppen. De opvolger van het in 2013 uitgebrachte debuut One kreeg de titel Beyond The Human Mind mee en wordt uitgebracht via het Inner Wound Recordings label. Het lijkt erop dat Brazilië vandaag ook een serieus woordje mee te spreken heeft op het gebied van power metal met vrouwelijke vocalen.

Vandroya timmert eigenlijk best al wel een tijdje aan de weg. Sinds 2001 al. In 2005 had de band, die in het begin – zoals wel vele andere bands – vooral covers speelde, al wel een ep uitgebracht met de naam Within Shadows. Het eigenlijke echte debuut volgde pas in 2013 om nu alweer vier jaar later pas een opvolger te krijgen. Muzikaal moeten we de muziek van dit vijftal gaan zoeken in het straatje van bands als Kamelot, Angra en Symphony X. En eerlijk gezegd, veel hoeven deze heren en dame niet voor al deze grootheden onder te doen. Op deze nieuwe plaat valt een ietwat meer progressieve inslag te horen, zonder echter de essentiële kenmerken van de power metal uit het oog te verliezen. Het album klinkt ook volwassener dan zijn voorganger, heeft een meer uitgebalanceerde sound en accentueert de technische en artistieke vooruitgang van de afzonderlijke muzikanten. Van start tot finnish is het eigenlijk genieten. En al heb ik het niet zo voor instrumentale intro’s, toch kan Colums of Illusion me wel bekoren. Maar het is vanaf de eerste echte song The Path To The Endless Fall dat de knallende vlam pas echt in de pan slaat. Hierbij ga je bij wijze van spreken direct op het spreekwoordelijke puntje van je barkruk gaan schuiven. Wat een kanjer van een zangeres is die Daisa Munhoz toch! Power, helderheid, gevoel en klasse in één enkele volzin. Ook het volgende Maya mag er wezen, iets afwisselender en wat minder rechtdoor, maar groovender en met veel gevoel gebracht. Er wordt ook gas terug genomen, zoals op de akoestische ballad Last Breath, waarop de frontdame weer een ander facet van haar stem laat horen. Het tempo schiet dan echter weer omhoog tijdens I’m Alive, dat ruig gitaarwerk en flitsende solo’s bevat. Op You’ll Know My Name is de duidelijke progressieve inslag te horen en bevat technisch en gecompliceerd gitaarwerk. Ballads mogen dan misschien vroeger essentieel geweest zijn op een plaat, nu hoeft het voor mij zo niet meer. We krijgen er echter nog een tweede onder de vorm van de pianoslow If I Forgive Myself.

Zonder twijfel wordt dit Vandroya een te duchten concurrent voor de Europese tegenspelers in het genre. Dit is een band met grote klasse en een groot talent om prima songs te schrijven. Die zijn pakkend, melodieus, hebben kop en einde en worden fabuleus uitgevoerd. Snor dit op, zeg ik je!