Jurgen Callens

Bij insiders zal de naam Wolfpakk zeker wel een belletje doen rinkelen. Dit is namelijk het allstarproject van de heren Mark Sweeney (ex-Crystall Ball) en Michael Voss (Mad Max – Michael Schenker). Wolves Reign is inmiddels de vierdeling en wordt uitgebracht via het AFM-label. Fans van de ‘band’ of van heavy rock en hard rock tout court, raad ik aan om deze plaat zeker eens aan een kwaliteitscontrole te onderwerpen. Hier op de redactie kreeg ze vrijwel onmiddellijk onze goedkeuring mee.

Sinds 2011 timmert Wolfpakk aan de weg. In dat jaar werd namelijk het zelfgetitelde debuut uitgebracht. Die plaat werd in 2013 gevolgd door Cry Wolf, om na nog eens twee jaar er nog een broertje bij te krijgen met Rise Of The Animal. Op 28 april volgt nu dus Wolves Reign, dat vooraf eigenlijk wel wat verwachtingen schiep. Opnieuw werd een keure aan wereldzangers en -muzikanten bijeen gegaard om van dit album een succes te maken. En als ik er even een selecte greep uit neem, weet je eigenlijk al dat dit niet mis kon lopen. Zo hebben we voor de vocalen onder meer Biff Byford, Ronnie Atkins, Michael Vescera, Tony Harnell, Oliver Hartmann, Steve Grimmett en Danny Vaughn. Op gitaar en bas vinden we onder meer George Lynch, Chris Holmes, Brad Gillis, Rudi Sarzo en Volker Krawczak terug en de drumvellen worden gegeseld door Alex Holzwarth. Namen waarvoor je al even zou gaan zitten natuurlijk. Maar met namen alleen maak je geen goede plaat natuurlijk. Daarvoor heb je ook goeie songs nodig. En die zijn er best wel bij de vleet. Het stichtende tweetal zijn allebei ervaren rotten en weten hoe je een perfecte hardrocksong schrijft. Vanaf de openers Falling en Run All Night kom je in de gepaste mood. De produktie knalt en de nummers rocken de ballen uit je broek. Dit is klassieke hard en heavy rock zoals die in de beste tijden gemaakt werd, maar dan met een hedendaagse sound. Elk nummer lijkt gepast op maat voor iedere gastzanger, wat ook al een kunstje op zich is. En alles linkt ook mooi aan mekaar, waarmee ik bedoel dat er geen enkel nummer uit de toon valt door ongepastheid. Voor een allstarproject is dit best wel een coherent album geworden. Toch heb ik hier en daar wel favorietjes, zoals Blood Brothers, waarop Biff Byford met enkele anderen in duel gaat. Er zitten ook songs in in alle tempo’s, zo is het midtempo en slepende titelnummer wel lekker en staan er ballads op het album ook, om er met Tomorrowland één uit te pikken. Als andere luistertip zou ik ook nog het heavy Scream of the Hawk willen aanbevelen, met vocale en instrumentale topmomentjes.

Kortom, dit is voor voor elke rechtgeaarde hardrocker met een nostalgische nood naar oude gloriedagen. Excellente hardrocksongs in een even prima uitvoering. Meer moet dat niet zijn toch?

Tracklist: