De naam Empusae zal bij liefhebbers van dark ambient, drones en electronica wellicht een belletje doen rinkelen. Sal-Ocin is de man achter de band, tevens actief bij Ordo Rosarius Equilibrio, Onus en BARST. Voor zijn nieuwste creatie Lueur kreeg hij deze keer ook de hulp van Amenra-frontman CHVE. Het minste wat we daarover kunnen zeggen, is dat dit leidde tot een intensieve samenwerking die niet snel vergeten zal worden. De albumhoes is al een prachtige illustratie van het spel dat hier gespeeld zal worden: een spel van licht en duisternis, waarbij het zwart overheerst, terwijl op de achtergrond een bloedrode gloed sluimert. Op de twee nummers die dit album telt (en beide zo’n twintig minuten duren) worden we in een donkere, mystieke sfeer ondergedompeld…

Laten we maar meteen open kaart spelen: opener Guiding Light is hier ingeslagen als een bom. Het gebeurt zelden dat je iets van deze intensiteit hoort, met schijnbaar beperkte middelen. Vanaf het begin werden wij door dit nummer meegesleurd, en dat is vele luisterbeurten later niet veranderd. Want al neemt Empusae zijn tijd om iets op te bouwen, toch heb je hier vrij snel het gevoel je op vertrouwd terrein te bevinden. De zang van CHVE is hier zeker niet vreemd aan: het lijkt wel alsof de heren voor elkaar gemaakt zijn. Een donkere melancholie overheerst, maar op een geheel andere manier dan op het solo-materiaal van CHVE te horen is. Dankzij de muziek van Sal-Ocin krijgt die duistere melancholie namelijk ook iets heel aanstekelijks, dansbaar bijna, al zal het dan eerder een moderne dans zijn die bevreemding opwekt. Op het eind krijgen we ook nog een schreeuwende CHVE te horen, wat sowieso altijd diepe sporen in de ziel trekt. Maar terwijl CHVE slaat, zalft de muziek: van een geweldige combinatie gesproken! Opgelet dus, want dit nummer is zo verslavend dat je je eigen moeder zou verkopen om het opnieuw te mogen horen…

Na deze roes, waarbij we het gevoel hebben dat het bloed nog aan onze mondhoeken kleeft, is het even bekomen met een langer en trager opbouwend Retinae Tenebrae. Dit nummer is minder direct dan het vorige, en moet toch eerder in de juiste sfeer beluisterd worden. Wij vrezen dat velen hier misschien te snel zullen afhaken, al zou dat zonde zijn: pas in de veertiende minuut komt de vaart er langzaam in, maar dan stevenen we opnieuw lijnrecht af op een gelijkaardige climax die je alle hoeken van de kamer doet zien.

Kortom, een heel intens plaatje is Lueur wel geworden. Wat ons betreft alvast de verrassing van het jaar: dit is een luisterervaring die ons nog lang zal achtervolgen, en alles biedt wat het zo heerlijk maakt om nieuwe muziek te ontdekken. Dat sublieme gevoel als iemand van de platgetreden paden durft te wankelen, en daar in de duisternis volgens zelfgekozen regels een spel van licht en duisternis speelt… Laat dat nu exact zijn wat Empusae hier gedaan heeft. Wat rest ons nog dan een nederige buiging, en een gestameld ‘dankuwel’?