De mannen van Alcatraz Music programmeerden op zondag 30 april hun eerste clubshow van het jaar. Moet het lukken dat die pal in de periode van de Kortrijkse kermis valt, waardoor het de ganse stad rond zoeken is om een vrije parkeerplaats te vinden. Maar gezien wij er toch vroeg moesten zijn om een interview te doen met het Zweedse Civil War, was dit niet echt een onoverkomelijk probleem. De Zweedse afsplitsing van Sabaton kwam er zijn nieuwe langspeler The Last Full Measure promoten, met in het kielzog het Franse Nightmare en het nog onbekende, uit Californië afkomstige Athanasia.

Na het afnemen van het interview, was het eerst bijpraten geblazen met enkele oude bekenden en ook tijd om nog snel even te checken of de winnaars van onze Nightmare-prijsvraag wel degelijk op de gastenlijst stonden. Later op de avond kregen zij ook nog de kans om de band even te ontmoeten en er mee op de foto te gaan. Intussen sijpelde het publiek met mondjesmaat binnen, en terwijl de zaaldeuren toch nog niet in de kortste tijd open gingen vanwege een wat uitlopende soundcheck, kon er even goed nog een extra pilsje genuttigd worden.

Iets voor de klok van acht was de tijd dan toch rijp voor hetgeen we gekomen waren: een avondje muziek naar ons hart. Wat de eerste band ons zou brengen, wisten eigenlijk nog maar bitter weinigen, want Athanasia, een trio uit Californië, heeft nog geen plaatwerk op de markt. Het was ook nog maar de tweede of derde show op het Europese vasteland. En eigenlijk duurde het toch enkele nummers eer ik wat vat kreeg op deze band. De presence was er zeker: een bassist en een gitarist met wapperende ellenlange haren en een hardkloppende drummer. De vocalen wisselden ook tussen beide gitaristen, hoewel het de ritmegitarist was die het grootste deel voor zijn rekening nam. Het trio leek me vooral uit verschillende vaatjes te tappen, waarbij zowel old school heavy metal, power metal, thrash, black en pagan metal vloeide. Het lijkt misschien wat veel van het goede, maar toch wist het trio een aardige balans te vinden en met elk nieuw nummer te groeien en meer bijval te oogsten. Melodie ging hand in hand met agressie en hoewel de sound niet steeds even goed zat en de zang hier en daar nog wat zuiverder mocht, zie ik in deze band wel een toekomst. Mij hebben ze tijdens hun speeltijd zeker overtuigd en Athanasia is dan ook wel een band die ik verder zal blijven volgen. Laat dat debuut maar komen!

Ook naar de tweede groep van deze avond was ik best wel benieuwd. Nightmare heeft niet zo heel lang geleden een prima nieuw album –Dead Sun- uitgebracht, dat heel overtuigend klonk. En hoewel de Fransen voorheen al een hele kast platen (een stuk of negen) uitgebracht hadden, was dit het eerste dat me echt wist te boeien. Dat kan en zal hoogstwaarschijnlijk wel te maken hebben met het feit dat onze eigenste Maggy Luyten nu de vocalen voor haar rekening neemt. Onze landgenote doet dat op overtuigende wijze en het lijkt wel alsof ze al jaren deel van het meubilair van de band is. Haar uitstraling liegt er niet om. Ook weet ze verdomd goed dat ze een thuiswedstrijdje aan het spelen is, en weet het Belgische publiek dan ook goed op haar hand te krijgen en rond de vinger te winden. Het is vooral materiaal van de nieuwste langspeler dat de revue passeert, maar dat deert helemaal niet, want het is gewoon een heel sterk album. Nee, waar ik vroeger nooit een zier gegeven had om deze band, weten ze me nu wel te boeien en een set lang vast te houden. De zang mocht soms misschien iets harder in de mix en de drums wat zachter, maar voor de rest was dit een concertje waar weinig op aan te merken viel. Nightmare heeft de juiste weg gevonden, lijkt ons.

De headliner van deze avond was het Zweedse Civil War, waarvan enkele leden vroeger in de originele bezetting van Sabaton zaten. En willens nillens zullen deze jongens de erfenis tot het einde van hun dagen moeten blijven meedragen. Want enerzijds ligt de muziek van de bands niet zo mijlenver uit elkaar, ze komen ook nog eens het podium op in uniform. Dan kan je natuurlijk al niet meer onder dat juk uit. Maar bon, de band kan natuurlijk wel spelen en weet hele deftige songs te pennen. Dat konden we al horen op hun drie uitgebrachte albums The Killer Angels, Gods And Generals en The Last Full Measure, die samen een trilogie vormen. Hieruit werd een aardige bloemlezing gegeven, waar de nadruk uiteindelijk wel lag op het evidente nieuwere werk. Ook de Zweden voerden, net als hun Franse collega’s onlangs een wissel achter de microfoon door, waardoor we vanavond konden genieten van de vocale prestaties van de nieuwe frontman Kelly Sundown Carpenter. Deze man zal voor weinigen een onbekende zijn, want de man heeft best al een flink curriculum vitae bij elkaar gezongen. Zo zat hij bijvoorbeeld ooit een blauwe maandag bij Firewind. Vocaal vind ik hem dan ook zeker zo goed als zijn voorganger Nils Patrik Johansson. Qua uitstraling vind ik hem zelfs nog sterker. Een verlies kan je dus uiteindelijk zelfs nog sterker maken. Dat de band zelf ook een goeie songkeuze wist te maken bleek uit songs als Saint Patrick’s Day, A Tale That Never Should Be Told, Road To Victory, Gods And Generals, Bay of Pigs en het afsluitende Rome Is Falling. Van ons mocht de show zelfs nog een ietsje langer geduurd hebben, een teken dat het goed was. Kortom: Civil War kon het publiek, dat ik misschien wat talrijker verwacht had, wel bekoren en wist te overtuigen met de nieuwe frontman. De kerel blijkt echt wel definitief als vast bandlid aangeworven te zijn, dus kunnen deze powermetallers weer op volle strijdkracht verder. De faam en roem van Grote Broer zullen we wellicht nooit evenaren, maar zolang ze onderhoudende shows als deze weten te brengen, is het voor ons allemaal dik ok.

Bedankt aan Mike Decoene, Theo Samson en Filip Alcatraz om dit verhaal te kunnen brengen.