Jurgen Callens

Bleed Again uit het Verenigd Koninkrijk. Sommige zullen er al wel eens van gehoord hebben. De band bracht al wat materiaal op ep uit, maar kwam pas vorige vrijdag met een eerste echte langspeler voor de dag. Momentum is de titel ervan en staat vol metalcore met een vrij melodieuze inslag. Fans van het genre hebben weer iets om naar uit te kijken. De plaat kwam uit via het Sliptrick-label.

Veertien titels in totaal kregen wij hier in totaal in onze digitale brievenbus. Niet dat die waarschijnlijk allemaal op de reguliere release zullen komen te staan, want er staan een paar ‘speciallekes’ op het eind. Maar daarover straks meer. Muzikaal zou ik, na het album enkele keren beluisterd te hebben, Bleed Again situeren tussen bands in de stijl van Killswitch Engage, Trivium en Hatebreed. Je hoort het: flink wat metal dus, maar ook met een gezonde scheut hardcore en metalcore eroverheen. De opener Decimate is al meteen een leuke track: krachtig, veel melodie en agressie. De song opent meteen ook alle vaatjes waaruit de band tapt. We horen agressieve new school metal met veel groove en goeie passende rauwe vocalen. Walk Through The Fire is dan aan de ene kant hardcore, maar bevat ook leuke melodieuze stukken met cleane vocalen, coole leads en een pakkend refrein. Legacy is de moderne variant van de ouderwetse powerballad. Het is te zeggen: een soort van slow, maar dan wel met heel agressieve zang, afgewisseld met cleane melodieuze lijnen. Apart, dat wel, maar helemaal niet slecht. Bleed Again is zeker ook een band die live gensters zal gaan slaan. Luister maar naar Drowning in Dreams en je kan je de moshpit direct al levendig voorstellen. Heart of Darkness is heerlijke metalcore met melodieuze inslag. Niet zo bijster origineel, maar wel oerdegelijk en een hapklare brok voor iedere fan. Dit album bevat ook enkele herwerkte versies van songs die al eerder verschenen waren, zoals bijvoorbeeld het al eerder aangehaalde Drowning in Dreams. En op die tracks laten de Britten duidelijk hun groei horen. De songs zijn breder geworden, zonder het essentiële van de breakdowns, de moshvragende riffs en de herkenbare refreinen uit het oog te verliezen. Wel moet de band het niveau nog wat meer op een constante lijn zien te houden. Happy Ever After vinden wij minder en lijkt niet zo te overtuigen als een deel van de andere songs. Als extraatje krijgen we op het einde van deze plaat nog een paar piano-versies van nummers van op Momentum. Niet aan ons besteed, maar wellicht zullen de echte fans dit wel cool vinden.

Over het algemeen is dit dus een heel genietbaar metal/core-album geworden dat zeker en vast een indruk kan maken bij de liefhebbers van het genre. Nu enkel nog het niveau op alle gebied even hoog proberen houden.

Tracklist: