Naar jaarlijkse gewoonte werd vorig weekend het festivalseizoen afgetrapt in Meerhout. Ook de zesentwintigste editie van Groezrock beloofde weer een knaller te worden. Met Deftones, Parkway Drive, Gorilla Biscuits, Cro-Mags en veel meer interessante bands had Groezrock enkele kleppers geprogrammeerd. Ook het zonnetje was na vele edities nog eens aanwezig in Gestel.

Moments – Back To Basics Stage – 12:35 – 13:10

Wanneer ik zaterdag arriveerde op de weide, had ik nog maar eventjes de tijd om het terrein te verkennen. Niemand minder dan de lokale helden van Moments uit Tessenderlo waren voor mij de officiële opener van Groezrock 2017. Zo’n vijf minuten voor aanvang was de Back To Basics Stage aangenaam gevuld en was ik klaar voor de eerste pletwals van de dag.

Openen deed de band met de klassieker Faith, een instrumentaal nummer dat onmiddellijk voor de nodige energie zorgde, vooral in de moshpit. Logische volgende stap was The Things We Need, voor mij persoonlijk de beste schijf van Moments. Zoals verwacht ontplofte de pit tijdens de verschillende breakdowns die verscholen zitten in deze track.

Ondanks het vroege uur zorgde Moments toch voor een zeer aangename show. Al vanaf de middag stak de band het vuur in de Back To Basics stage aan, belangrijker voor het festival, al zeer vroeg was een groot publiek al aanwezig op de weide. Persoonlijk vond ik het een jammerlijke keuze van de organisatie om Moments te laten openen. Ze hebben alles gedaan wat ze in hun hadden maar als ze twee uur later mochten aantreden, had het nog explosiever geweest.

Op zaterdag 27 mei stelt Moments zijn nieuwste ep Outlast voor aan het publiek. Naast What If hebben we geen enkel nummer van deze nieuwste telg mogen aanhoren. Jammer want Want If vind ik persoonlijk niet zo’n sterk nummer. Ook live wist het me niet te overtuigen. De breakdowns in dit nummer zijn allesbehalve slecht maar het refrein keert net iets te vaak terug en is me wat te catchy.

Hoogtepunt van de show was Brothers van op de debuutplaat. Monsieurs vertelde dat hij enerzijds enorm naar deze show heeft uitgekeken en anderzijds ook weer niet. Enkele jaren terug verloor de band een vriend/fan/grote broer die altijd aanwezig was op zijn concerten en Groezrock. Het bezorgde me een krop in de keel, maar vooral het bezorgde het publiek net wat meer energie om voor Moments nog wat dieper te gaan. Logisch gevolg, een explosie in de moshpit.

De mannen uit Tessenderlo hebben alles gedaan om deze show succesvol te laten verlopen. Hierin zijn ze geslaagd, want het massaal afgezakte publiek had het duidelijk naar zijn zin. Jammer dat ze zo vroeg moesten aantreden want daardoor heeft de show wel wat kracht verloren. Tot 27 mei in jeugdhuis de Stip in Ham!

1. Faith
2. The Things We Need
3. Our Dreams
4. Lost Souls
5. Brothers
6. The Architect
7. What If
8. The Voiceless

Cocaine Piss – Watch Out Stage – 13:45 – 14:20

Na een meer dan degelijke show van Moments,stonden er opnieuw Belgen op mijn lijstje. De mannen én vrouw uit Luik van Cocaine Piss maken energetische punkmuziek. Voor aanvang stond er redelijk wat publiek aan de open air stage Watch Out, maar naarmate de set vorderde kwamen er meer en meer nieuwsgierige mensen een kijken nemen.

In eerste instantie zullen er veel van deze toevallige passanten gedacht hebben “Wat is me dat hier?”. De chaotische mix van Aurélie Poppins en co is allesbehalve toegankelijk te noemen, iets wat dus perfect past op Groezrock. De vocal van Poppins is niet zo zuiver (zacht uitgedrukt) maar wat is het nut juist van een vocal? Het gaat om wat de vocalist te vertellen heeft en verder gaat het alleen om de muziek, iets wat Cocaine Piss die dag aan meerdere mensen heeft duidelijk gemaakt.

Getuige het feit dat de pit een hele set lang maar bleef uitbreiden. Geen slagen om mensen echt te verwonden maar het gekende duw-trek-spelletje. Tijdens Black Speedo had Poppins het wel gezien op het podium en besliste om een duikje in het publiek te nemen. Eentje die haar zo beviel want voor de rest van de set bleef de dame alles geven tussen de mensen. Iets wat het publiek duidelijk wist te smaken, iedereen ging uit de bol, zelfs de verslaggever van Iedereen Beroemd maakte crowdsurfend een verslag.

Een gigantisch feestje barste los aan de Watch Out stage, een feestje dat nog maar door twee artiesten werd overgedaan. Cocaine Piss loste al mijn hoge verwachtingen in en zorgde voor een onvergetelijke show.

1. Piñacolalove
2. Sex Weirdos
3. FTS
4. Happiness
5. Treehouse
6. Plastic Plants
7. Pigeon
8. Cosmic Bullshit
9. Black Speedo
10. Shiny Pants
11. Elegance
12. Ugly Face On
13. This Is No Fashion Show
14. Incest
15. The Player Without A Team
16. The Dancer

Skyharbor – Back To Bascis Stage – 13:45 – 14:20 uur

Tegelijkertijd met Cocaine Piss stond op de Back To Basics stage Skyharbor, een progressieve metal outfit met op de zanger na louter Indische muzikanten.

Was de band niet op tour met Deftones dan stonden die hier niet, progressieve metal is niet wat volk naar Groezrock trekt, niettegenstaande ze voor een goed gevulde tent mogen spelen.

De band werd zeven jaar geleden opgericht in New Delhi door Keshav Dhar als een solo studioproject tot TesseracT-zanger Dan Tompkins wel iets zag in het project. Even later doken de twee samen met nog drie andere muzikanten de studio in om een eerste album op te nemen.

Ondertussen zijn we vijf jaar verder en heeft de band twee albums op haar actief en zijn ze op tour met een andere zanger, Eric Emery, nu Daniel Tompkins definitief voor TesseracT gekozen heeft nadat hij een tijdje frontman was van beide bands.

Vocaal is het timbre van Eric Emery nogal vergelijkbaar met die van Daniel Tompkins, de nieuwe zanger is echter een heel andere verschijning op podium en ook een stuk statischer wat niet wegneemt dat het een steengoede zanger is.

Net als bij Moments is de ritmesectie de meest bewegende on stage, de drummer is vrij actief terwijl de bassist de man is die de meeste energie verbruikt, de twee gitaristen blijven elk op hun kant van het podium geconcentreerd hun muzikale taak volbrengen.

Uiteindelijk rijft de vreemde eend in de bijt het publiek in de tent binnen, een tent die tegen mijn verwachtingen in niet leeg loopt maar er komen net mensen bij. Een korte maar uitmuntende set van Skyharbor.

Clowns – Back To Basics Stage – 14:55 – 15:35

Clowns is de derde band van de namiddag in de Back To Basics tent. Als Skyharbor van een eindje ver kwam dan legden deze skatepunk Aussies uit Melbourne nog een langere weg af om een dik half uur te spelen op Groezrock dat één van de hoogtepunten moet zijn van een maand lange tour door Europa om hun nieuwste plaat, Lucid Again, te promoten.

Het eerste nummer is ergens 15 seconden oud als zanger Stevie Williams al op het publiek aan het crowdsurfen is en ongestoord verder zingt terwijl zijn kompanen voor een punkband rustig verder spelen, onder hen de bevallige basgitariste Hanny J. uit Brisbane die ook een zijproject heeft als solo artieste.

Verwacht van Clowns geen technisch muzikale hoogstandjes, live is actie en fun blijkbaar het voornaamste wat telt. En de fun is er. Nog nooit heb ik zoveel stagedivers en crowdsurfers gezien als bij Clowns al moet ik toegeven dat ik geen ingewijde ben in de hardcore- & punkwereld. Hun ongecompliceerde muziek en positieve energie kon me zeer zeker bekoren.

Trade Wind – Watch Out Stage – 14:55 – 15:35

Terwijl Clowns de Watch Out Stage onveilig aan het maken is, kies ik ervoor om een rustigere band te zien. Trade Winds is een zijproject van Jesse Barnett (Stick To Your Guns) en Tom Williams (Stray From The Path). Het kwartet speelt heel andere muziek dan zijn eerder genoemde bands. De set beginnen ze zonder enige woord te zeggen, Ze beginnen gewoon te spelen. Er staat ook veel meer volk dan ik verwacht had, komt dit door de naam van de mannen die op het podium staan of is het voor de muziek?

Het eerste nummer van de set is Lowest From. Een rustig nummer met hier en daar explosieve uitbarstingen door zanger Jesse Barnett en bassist Randy LeBoeuf. Geen moshpit hier, de mensen staan rustig te luisteren naar de rustige muziek. Na het eerste nummer gaan we direct over naar het volgende nummer, Grey Light. Mensen staan te knikken met hun hoofden op het dromerige muziek.

Na afloop van het tweede nummer vertelt Jesse Barnett hoe hard ze het appreciëren om zoveel mensen te zien op hun eerste Europese show. Ze hebben geen enkel idee hoe ze dit concert hebben binnengespeeld. Ondertussen is de band klaar voor het volgende nummer en staan ze klaar om de set te vervolgen. Uit heet niets roept een toeschouwer “Radio Songs” en daarom krijgen we een grote glimlach op de gezichten van de artiesten. Ondanks het geroep krijgen we een andere lied te horen, Dead Leaves. Hiermee sluiten ze de extreme rust af en gaan we over op iets stevigere gitaren en nog meer explosieve uitbarstingen. Tijdens dit nummer probeert een eenzame persoon te crowdsurfen maar dit lukt hem niet echt. Op het laatste nummer  Tatiana (I Miss You So Much) krijgen we dan toch een kleine moshpit.

Een indrukwekkend eerste optreden waar er veel meer volk was dan verwacht.

1. Lowest Form
2. Grey Light
3. Dead Leaves
4. I Hope I Don’t Wake Up
5. Tatiana (I Miss You So Much)

Oathbreaker – Back To Basics Stage – 16:10 – 16:50 uur

Oathbreaker is de volgende aan zet in de kleinere Back To Basics tent. Deze Oathbreaker heeft niets te maken met Game of Thrones maar is de West-Vlaamse muzikale vertegenwoordiger van het festival, alhoewel de band uitdraagt van Gent te zijn is hun tongval toch enorm vergelijkbaar als deze uit de kustprovincie. Leden van Oathbreaker zijn ook terug te vinden bij Amenra en Wiegedood.

Het is wellicht één van de relatief recente Belgische bands – volgend jaar bestaan ze tien jaar – met de meeste kilometers op de teller als je merkt hoeveel keer ze op tour geweest zijn door de VS en daar toch van enige bekendheid genieten.

Zonde dat de band van de Church of Ra Collective op dit vroege uur moet optreden, wat later en in de duisternis ging de show met zijn eclectische muziek zeker beter tot zijn recht komen niettegenstaande alles klopt als een bus.

Dit is de Belgische top, beter dan Nafi Thiam en Adolphe Sax samen, de manier waarop Caro Tanghe zich volledig geeft en in haar nummers opgaat is weergaloos. Haar présence op het podium heeft iets magisch en naar goede gewoonte gaat ze meermaals op haar knieën voor het publiek of gericht naar naar de drummer. Laat ons ook de gitaarpartijen van Gilles Demolder (Wiegedood) en vooral Lennart Bossu (Amenra) niet vergeten.

Brutality Will Prevail – Back To Basics Stage – 17:25 – 18:15

Brutality Will Prevail had één van de moeilijkere taken op het festival.  Net voor het festival kreeg de band te horen dat ze alsnog in Meerhout werden geïnviteerd om het beste van zichzelf te komen geven. Het was zelfs zo laat aangekondigd dat er in het festivalboekje sprake was over een special guest.

Een week voor aanvang van het festival liet Turning Point weten dat het niet in Meerhout zou geraken. De gezondheid van drummer Ken Flavell zorgde ervoor dat ze op het laatste moment hun optreden moesten afzeggen. De organisatie van Groezrock strikte Brutality Will Prevail om dit gapende gat in de time-table te komen dichten.

Een mooi keuze, daar deze mannen uit Wales nog nooit in Meerhout hadden gespeeld, én het toch een belangrijke naam is binnen het hardcoregenre. Voor aanvang stond de Back To Basics Stage goed gevuld en is iedereen klaar voor een stevig potje moshen. De mannen staan er dan ook voor bekend om met hun stevige muziek zwaar uit te halen.

Iets wat ook het geval was in Meerhout. Al vanaf de eerste noot ontplofte de pit en stond een groot deel van de tent in lichterlaaie. Brutality Will Prevail had er geen moeite mee om de moshers te entertainen maar de neutrale toeschouwer had het veel minder naar hun zin. Voor hen kwam het geheel net iets te retorisch over.

Brutality Will Prevail heeft al mijn verwachtingen bevestigd. Als je eens lekker los wil gaan kan je haast geen betere muziek vinden dan die van dit kwintet uit Wales. Plaatst deze mannen in een zaal, waar alleen fans van het genre zijn, en het dak gaat er sowieso af. Vandaag was het een perfecte introductieshow voor hen te leren kennen.

1. Forever Restless
2. The Path
3. Casket
4. Second Site
5. Penitence
6. Fallen Apart
7. Perpetual Lows
8. Heavy Eyes
9. Purgatory
10. Reprisal
11. Trapped Doors Moving Walls

Cro-Mags – Back To Basics Stage – 18:45 – 19:35

Vervolgens was het de beurt aan één van de twee harcorelegendes op deze affiche. Nog voor de eerste noten uit de boxen waren geknald stond de tent in lichterlaaie. Zo werd er al zeer stevig gedanst en werd er al iemand afgevoerd uit het publiek. Het beloofde dan ook een spectaculaire hardcoreshow te worden, eentje die je achteraf bekeken niet snel zal vergeten.

Opvallend was het aantal “oudere” mensen tijdens de show van Cro-Mags én in totaliteit van dag één. Daar Groezrock bekend stond voor zijn jonger publiek was het tijdens de eerste dag van het festival helemaal anders. Tijdens de show van deze Amerikaanse helden is het logisch daar de band werd opgestart in hetzelfde jaar als Metallica.

De mannen leken dan wel veelal  50+, hun innerlijke leeftijd tijdens deze show was die van een snotaap van 16. Nog nooit heb ik zoveel mannen van die leeftijd zo uit hun bol zien gaan. Moshen, crowdsurfen en stagediven, die oude knorren zijn het allemaal nog niet verleerd!

Opvallend was het feit dat het na zo’n twintig minuten pas echt losbarstte. De aanwezige die eens waren binnen gewandeld maar vervolgens toch naar The Bouncing Souls gingen kijken hebben voor wat meer ruimte gezorgd. Ruimte die snel werd ingenomen door meer violent dancers en dergelijke.

Cro-Mags zorgde niet voor een verrassing, maar bevestigde zijn waarde in de scène. Deze mannen uit New York hebben het ontstaan van de scéne meegemaakt en zelfs gedirigeerd. Deze appreciatie was duidelijk voelbaar in de Back To Basics Stage, die voor de eerste keer echt uit z’n voegen barstte. Een topshow!

Rechten filmpje: Nick Tronckoe – Youtubekanaal

The Bouncing Souls – Main Stage – 19:15 – 20:05

The Bouncing Souls is de eerste band op Main Stage die ik aan het werk zie, een band die al bijna twintig jaar bestaat. Hun show is niet meteen een schot in de roos wat mij betreft. Het Amerikaanse kwartet uit New Brunswick brengt punkrock maar dan veel te braaf en clean; niet meteen iets waarvan je wild wordt en meteen gaat pogoën.

Zanger Greg Attonito die uitgedost is in een trekking fleece doet zijn uiterste best om het publiek mee te krijgen maar dat lukt pas gedeeltelijk. Na een paar nummers houd ik het voor bekeken, niets aan deze band kan me boeien waardoor ik wat tijd neem om uit te blazen.

Wolf Down – Watch Out Stage – 20:05 – 21:00

Wolf Down had de moeilijkste taak van het festival. Deze Duitse band is immens populair in het hardcoregenre maar zelf loop ik niet echt wild van zijn muziek, althans op album. Het was de eerste keer dat ik deze Duitse geoliede machine eens live aan het werk zou zien, zijn reputatie zegt dat ze op een podium echt iedereen overtuigd krijgen. Doordat de show van Cro-Mags me zo was bevallen dacht ik dat Wolf Down me moeilijk ging kunnen verrassen.

Wanneer deze Duitse band van jetje begon te geven stond er zeer veel volk verzameld aan de Watch Out Stage. Door de dag viel het al op dat een groot deel van de aanwezigen een t-shirt van Wolf Down droegen. Het was dan ook jammer dat de organisatie deze energiebom niet in de Back To Basics Stage plaatste. Het was zeker niet slecht, maar in een tent had deze stomende hardcoreshow beter tot zijn recht gekomen.

Wolf Down was één van de bands die echt met veel overtuiging een hele set lang, heeft geknald. De aanwezigen hadden het duidelijk naar hun zin. Op album konden ze me maar niet overtuigen, live staat deze act als een paal boven water. Jammer dat ik de laatste drie nummers niet heb kunnen meemaken daar ik geen seconden van de wederopstanding van Underoath wou missen.

1. Flames Of Discontent
2. Renegades
3. Invisible War
4. Incite
5. Conspire
6. Torch Of Reason
7. True Deceivers
8. Loving Embrace
9. Stray From The Path

Rechten filmpje: Nick Tronckoe – Youtubekanaal

Underoath – Monster Energy Stage – 20:40 – 21:40

Underoath stond bij mij met stip op nummer één wat betreft meest teleurstellende show ooit op Groezrock. Deze Amerikaanse post-hardcoreband heeft me geïntroduceerd in het hardere genre  met singles als A Boy Brushed Red Living In Black And White en It’s A Dangerous Business Walking Out Your Front Door. In 2011 speelde ze in een volle Eastpack Corestage, maar dat werd een show om snel te vergeten. Zonder overgave en vol op automatische motor speelde de Amerikanen toen een zeer belabberde show. Een jaar later kondigde Underoath zijn tijdelijke stop aan. Eind 2015 kwam de band weer samen en op de zaterdag van Groezrock stonden ze op de Main Stage geprogrammeerd om hun slechte passage uit te wissen.

Hierin is de band helemaal geslaagd. Daar het de vorige keer leek alsof de mannen vlug wat geld wou komen verdienen kwamen ze nu hun muziek voorstellen in Meerhout. Spencer Chamberlain en co huppelde van de ene kant van de stage naar de andere, het was duidelijk dat Underoath er weer zin in had. De energie die hun muziek zo kenmerkt werd overgebracht aan het publiek.

Dat deze Amerikanen muzikaal hun mannetje staan, bevestigd het feit dat zowat iedereen in de band ook wel eens iets anders voor zijn rekening nam. Zo werd er door iedereen wel een strofe gezongen, stond er naast de drummer zijn drumkit nog een drum om sommige passages nog meer kracht te geven, en ga zo maar door.

Zoals eerder aangehaald in dit verslag waren er opvallend minder jonge mensen op dag één. Dat was, spijtig genoeg, ook aan de opkomst voor deze Amerikaanse post-hardcoreact te merken. De Main Stage stond maar half gevuld en ook de gillende meisjes die normaal altijd present zijn tijdens een show van Underoath waren niet in overtal aanwezig. Misschien is het hierdoor dat we op Groezrock een zeer stevige set kregen van Underoath. Slechts twee rustigere nummers werden ten berde gebracht. Underoath knalde zo’n uur, jammer dat het geluid niet al te best stond afgesteld.

Thrice – Main Stage – 22:15 – 23:25

Het is 22:15 uur en op Main Stage zijn we toe aan de voorlaatste band van dag één van het in oppervlakte ingekrompen festival, de act die hiervoor tekent, komt alweer uit de VS en kreeg bij de geboorte de naam Thrice mee. De band bestaat al een hele tijd, bijna twintig jaar, maar hield het vanaf juni 2012 voor een periode van 2 ½ jaar zo goed als voor bekeken zonder te splitten.

Een tijdelijke stop die hen creatief deugd gedaan heeft, met To Be Everywhere Is to Be Nowhere brachten ze een pracht van een plaat uit, waarvan ze uiteindelijk maar drie nummers zullen spelen tijdens hun 70’ durende set.

Het kwartet brengt relatief rustige post-hardcore of post-rock en zou niet misstaan op Rock Werchter met zijn muziek dat een breder publiek aanspreekt. De asgrauwe stem van Dustin Kensrue geeft een speciale toets aan het totale concept.

Veel woorden wisselt de zanger niet uit met een goed gevulde hoofdtent, alle concentratie gaat uit naar de muziek en deze is erg hoogstaand waardoor ik meteen al zijn laatste schijf wou aanschaffen in de band merchandisetent, maar zijn stand was al opgekraamd tijdens zijn eigen set. Thrice is voor mij de revelatie van dag één, de specialisten in het genre zullen de band al veel langer kennen.

In Hearts Wake – Watch Out Stage – 23:25 – 00:25

Na de shows van Brutality Will Prevail, Cro-Mags, Wolf Down en Underoath was ik toe aan wat pauze op de camping. Eerst was het de bedoeling om op de camping te blijven tot de start van de afsluiter van deze eerste festivaldag, Deftones, maar doordat Groezrock zo vroeg in het jaar valt, koelt het ook snel af. Door de koude ben ik teruggekeerd om een klein stukje van Anti-Flag te bekijken. In die tent was het onmogelijk om binnen te geraken. Dus heb ik gekozen voor de Australische metalcore van In Hearts Wake. Zij stonden geprogrammeerd als afsluiter van de Open Air Stage, ondanks de koude stonden er toch veel nieuwsgierigen.

Metalcore op Groezrock, ik vind het maar niets. De techniciteit van de gitaarlijnen in combinatie met de meestal zweverige cleane vocals horen niet thuis in Meerhout. Het was dan ook om deze reden dat ik normaal niet naar deze Australische act was gaan kijken. Wanneer ik aankwam begon ik me te ergeren aan de cleane vocal, maar deze werd al snel fel terug geschroefd waardoor de man eerder op de achtergrond fungeerde. Geniale keuze want hierdoor nam de agressie gevoelig toe.

In Hearts Wake wist me aangenaam te verrassen daar hun metalcore veelal naar het hardcoregenre leunde. Enig minpuntje vond ik hun nieuwste singel Warcry. Tijdens dit nummer klonk de band veel minder agressief en vertoonde ze veel elementen waardoor ik het metalcoregenre maar niets vind.

Tijdens Survival (The Chariot) ging het dak eraf, en werd er stevig gedanst. Een hele set heb ik niet kunnen bekijken daar Deftones op de Monster Energy Stage gedeeltelijk overlapte met In Hearts Wake. Toch ben ik blij dat ik ze een half uurtje aan het werk heb gezien.

 Deftones – Monster Energy Stage – 00:00 – 01:10

Nog nooit werd er zoveel commentaar gegeven op een headliner van Groezrock als dit jaar. De andere jaren kreeg de organisatie het verwijt te veel op dezelfde namen te teren, denk dan aan Nofx, Bad Religion, Refused en Rancid. Dit jaar pakte de organisatie uit met Deftones, een originele keuze als headliner, en het was, volgens sommigen, weer niet goed. Deftones maakt alternatieve nu metal, iets wat voor vele diehardfans niet door de beugel kon. Het was aan de Amerikanen om Groezrock alsnog te overtuigen van hun kunnen.

De organisatie had wel op safe gespeeld door Anti-Flag grotendeels te laten overlappen met de afsluiter. Hierdoor hadden de mensen die tegen Deftones waren toch nog een waardig alternatief. Door deze keuze stond er natuurlijk ook minder publiek aan de Monster Energy Stage, maar de mensen die present tekende waren toch benieuwd wat Deftones juist ging presteren op Groezrock.

De Amerikanen hadden en stevig drieluik voorzien om te starten. Met Korea, Elite en Diamond Eyes staken ze furieus van wal. Jammer dat het geen hele set van dit niveau was, maar dat er ook verschillende rustigere nummers de revue passeerde. Tempest haalde de sfeer van het indrukwekkende begin helemaal naar beneden  waardoor verschillende mensen het voor bekeken hielden.

De val van Chino Moreno, er werd al veel over gezegd en geschreven. Het enige wat tot heden nog nergens is verschenen is het feit dat de man niet zomaar van het podium tuimelde. Tijdens de opener Korea was de man iets te enthousiast toen hij op zijn box wou springen. Hij tuimelde van het podium recht op onze fotograaf. Chino brak hierbij zijn voet maar heeft wel nog zo’n dik uur verder gespeeld. Ergens halverwege de setlist vertelde de man dat hij pijn had aan zijn voet en hij deze waarschijnlijk gebroken had. De show in Meerhout werd gelukkig uitgespeeld, de mensen uit Keulen waren minder gelukkig. Moreno had effectief zijn voet gebroken en was genoodzaakt de volgende show te annuleren.

Maar genoeg nu over de val, Deftones was fantastisch op Groezrock en zet de deur op een kier voor andere kleppers. Namen zoals Limp Bizkit, Body Count en The Blood Hound Gang zouden het zelfs beter doen op de stage dan Deftones, wat toch nog alternatiever/rustiger is. Ik ben alvast voorstander van de vernieuwing zolang het alleen maar om de headliner gaat.

Deftones had een vierluik voorzien van jewelste om Groezrock helemaal knock out te slagen. Met Be Quiet And Drive Away (Far Away), My Own Summer (Shove It), Headup en Rocket Skates lieten ze de concertgangers met een goed gevoel huiswaarts keren. Vooral tijdens publiekslieveling My Own Summer (Shove It) stonden er veel mensen mee te schreeuwen en/of te dansen.

De organisatoren van Groezrock zal tevreden terugkijken naar de komst van Deftones. Er waren genoeg aanwezigen om te bewijzen dat de festivalganger ook hier een open mind heeft. Zolang de organisatie de rest van de affiche zoals vanouds blijft houden, kan het zelfs een mooi extraatje opleveren. Ik kijk alvast uit naar wat Groezrock volgend jaar allemaal uit zijn mouw schud.

1. Korea
2. Elite
3. Diamon Eyes
4. Tempest
5. Swerve City
6. Gore
7. Rosemary
8. Minus Blindfold
9. Teething
10. Digital Bath
11. Change (In The House Of Flies)
12. Be Quiet And Drive (Away Far)
13. My Own Summer (Shove It)
14. Headup
15. Rocket Skates