De zesde editie van Headbanger’s Balls Fest is gewaad in een deugddoende lentezon. Er is voor deze editie ook uitgeweken naar De Leest, een grotere zaal in Izegem, omdat HBF nu eenmaal een succesverhaal is geworden. En dat vertaalt zich in een uitverkocht evenement, ofte 650 betalende bezoekers. Op de affiche: plaatselijk straf geweld en twee buitenlandse acts, waarvan het Zweedse Amaranthe de hoofdstek wist te versieren. Bring it on!

Het is dus voor opener van vandaag, Immanent Distance, geen sinecure om de zonnebadende en innerlijke mens versterkende metalheads naar binnen te lokken. Toch slaagt de progressieve metalband uit Kuurne hier wonderwel in; het is opvallend hoeveel mensen reeds zijn opgedaagd en zich hebben geposteerd op de eerste rijen.

Immanent Distance vliegt er gelijk in met zijn epische progressieve metal, strak gespeeld en technisch quasi perfect uitgevoerd. Alleen wou het geluid in het begin niet echt mee, waardoor het redelijk stil en behoorlijk clean de zaal werd ingestuurd. Metal kan enkele weerhaken verdragen natuurlijk. Gelukkig verbeterde dit naarmate het optreden vorderde en op die manier de duo gitaarsolo’s beter tot zijn recht komende.

Even iets over Mike Slembrouck, die hier de zang verzorgt. Mike is sinds kort ook de nieuwe zanger van After All, dus de vraag is hoelang deze nog bij Immanent Distance zal blijven. Dit talent moet zowat de onwettige zoon van Bruce Dickinson en Rob Halford zijn. Stemgewijs dan wel. Mikes hoge uithalen zijn gewoon briljant en worden eerder sporadisch gebruikt, waardoor overdaad vermeden wordt. Een heerlijk kort optreden, maar een geweldig fijne kennismaking met Immanent Distance. (EV)

De enige portie thrash metal van de dag komt van het West-Vlaamse At The Front. We zagen ze nooit eerder aan het werk, dus werd onze nieuwsgierigheid vooraf wel geprikkeld. De band rond zanger/gitarist Geert H. speelt het soort groovy thrash dat we kennen van Sepultura ten tijde van het album Chaos AD en Pantera. Wat meteen opvalt, is dat de sound perfect in balans is. Dit, in combinatie met het gigantische podium en de leuke lichtshow, maken dat At The Fronts optreden in de ideale omstandigheden kan uitvoeren. Daar maken de thrashers dan ook gretig gebruik van. Vooral bandleider Geert gaat als een wildeman te keer. Molenwiekend en met zelfverzekerde tred palmt hij het podium in. De vroege aanwezigen in de zaal kunnen het tafereel wel smaken.

Het sympathieke viertal steekt het duidelijk niet onder stoelen of banken dat ze maar al te blij zijn om er vandaag bij te zijn. De strakke en energieke set wordt verder opgefleurd met een vlekkeloze uitvoering van Roots van, hoe kan het ook anders, Sepultura. Aangename eerste kennismaking! (SD)

Voor de trouwe bezoekers van Headbanger’s Ball fest is Field Of Troy geen onbekende. Het eveneens uit West-Vlaanderen komende vijftal verdiende op de vorige editie reeds zijn strepen. Sindsdien waren de heren regelmatig te zien op de West-Vlaamse podia. ‘Overdaad schaadt’ zegt het spreekwoord maar het weerhield de organisatie er niet van om ze gewoon nog eens te programmeren. Geen verkeerde keuze zo blijkt, want het publiek reageert enthousiast op de moderne, erg Amerikaans klinkende  rock/metalact.

Vermits er nog geen nieuw materiaal voor handen is, krijgen we min of meer dezelfde set te horen als vorig jaar. Fields Of Troy heeft met enkele oudgedienden uit de Vlaamse muziekscene echter genoeg ervaring in huis om het er goed van af te brengen. De vorig jaar verschenen ep Hardship werd zowat overal erg goed ontvangen en de meeste songs worden door de voorste rijen dan ook luidkeels meegebruld.

Frontman Louis Soenens weet met zijn energieke stageperformance, wapperende manen en flexibele stembanden de aandacht naar zich toe te trekken. In de schaduw, maar daarom niet minder belangrijk, geeft gitarist/zanger Sven Herssens het beste van zichzelf. Zijn loepzuivere vocalen zijn een onmisbaar ingrediënt voor het bandgeluid.  De op Mastodon, Tool en Alter Bridge geschoeide  gladde sound spreekt een groot publiek aan en het zou ons dan ook niet verwonderen mochten deze heren mits de juiste aanpak in de toekomst nog meerdere potjes breken. Zijn ze er in 2018 opnieuw bij? We weten het over enkele maanden. (SD)

Het krioelt van de kwalitatief hoogstaande bands in België en Nederland en in de hoogste regionen hiervan bevindt zich Thurisaz. En dat reeds 20 jaar. In het genre is de band zelfs wereldtop. Al moet gezegd worden dat Thurisaz zowat de enige band is die progressief vermengt met black, doom en een vleugje death, overgoten door een melodieuze melancholiesaus.

Thurisaz geeft zich altijd honderd procent live en dus ook vandaag op dit ontieglijk vroeg aanvangsuur. Een voordeel is dat de band verantwoordelijk was voor het eerste kippenvelmoment van de dag: wie niet week wordt van de solo bij One Final Step, heeft geen gevoelens. Deze prachtintermezzo komt live eens zo hard over. De heren bedienen zich van drie stemmen: een cleane, een grunt en de scream. Deze wisselen elkaar in overvloed af, maar als de drie samenkomen, zorgt dit voor alweer voor een zeer aangenaam effect. Dit en de erg goed uitgekiende setlist (met onder andere Ray of Light, My Precious Unknown, Falling, In All Remembrance,…), zorgde voor een eerste hoogtepunt van Headbanger’s Balls Fest 2017. (EV)

De volgende in rij zijn ook jubilarissen: de original stonerband – of met de woorden van zanger Henk Vanhee: “eigenlijk alcohol metal, eigenlijk” – uit Bruhhe: Cowboys & Aliens, Est. 1996.

De heren laten er geen gras over groeien en laten een set van enkel de “grootste hits” op het publiek los. Iedereen zingt met volle borst woord voor woord de teksten mee (in een perfecte wereld that is). Feit is, dat waarschijnlijk de meeste mensen na de intense doortocht van Thurisaz even wat frisse lucht konden verdragen en dat er daarmee in het begin van de set de zaal maar voor de helft gevuld was.

Het spreekt boekdelen dat de stoners hun eigen enthousiaste ding blijven doen (basspelen tijdens een wandeling in het publiek, synchroon en ritmisch bewegen à la Status Quo, bindteksten uitbraken in een onverstaanbaar sappig dialect (tenminste voor de niet-West-Vlamingen) en met zichtbaar veel plezier op het podium staan) en daardoor steeds meer en meer publiek lokken. De afwezigen hadden ongelijk, want Cowboys & Aliens heeft voor een swingend en zwoel feestje gezorgd. We hadden niks anders verwacht natuurlijk. (EV)

Leukste band van de dag is zonder twijfel het uit Duitsland afkomstige Freedom Call. De teutoonse happy metal van de vier macho’s is vergeven van de clichés, maar net dat maakt ze tot de ideale festivalband! Als de zonnebank gebruinde heren het podium bestormen horen we heel wat gegniffel en gelach in de zaal en gaan er maar weinig handjes de hoogte in. Gaandeweg weten de aanstekelijke deuntjes echter meer en meer zieltjes voor zich te winnen. En terecht!

De razendsnelle power metal van het gezelschap wordt met uiterste precisie de zaal in geslingerd. Zanger/gitarist én bandleider Chris Bay heeft er duidelijk zin in en weet met zijn grappige gezichtsuitdrukking en eeuwige glimlach het publiek op zijn hand te krijgen. De Duitsers gaan nochtans aarzelend van start met het matige Tears of Babylon, komende van het al even matige album Legend of the Shadowking. Gelukkig spelen ze al vroeg in de set de regelrechte kraker Union of the Strong van het sterke Beyond. Het refrein ‘Jump, and carry on!’ wordt luidkeels meegezongen en bandleden – met uitzondering van de drummer uiteraard – én publiek zetten het op een springen. Vanaf dan kan de pret niet meer op!

Na een lange speech van Chris Bay waarin hij ‘metal’ aanbidt, zet hij de mijter van de paus op en speelt hij een akoestische versie van Halleluyah, origineel van wijlen Leonard Cohen maar vooral bekend in de versie van de veel te jong gestorven Jeff Buckley. De olijke frontman maakt er echter Halleluyah to Metal van, dit tot groot jolijt van de aanwezigen die de woorden maar al te graag uit volle borst meezingen. Hoe grappig het ook allemaal is, toch mogen we dit tot hét kippenvelmomentje van de dag rekenen!

Dat de heren nooit genoeg krijgen van heavy metal mag duidelijk zijn, want meteen daarna wordt Metal is for Everyone ingezet, opener van hun laatste wapenfeit Master of Light. Daarna passeren er nog krakers uit de succesvolle beginperiode van de band. We onthouden vooral een sterke uitvoering van Warriors, afkomstig van het derde album Eternity. Jaja, de playboys weten hoe ze een zaal moeten inpakken en we roepen ze – vooral ook omdat ze toch een beetje de vreemde eend in de bijt zijn – dan ook uit tot winnaars van de dag! (SD)

Veel West-Vlaamse bands krijgen vandaag de kans om zich in optimale omstandigheden aan een groot publiek te presenteren. Het siert de organisatie dat ze voor talent uit eigen streek kiezen. De heren van Dyscordia mogen zich al een tijdje tot de eredivisie van de Belgische metalscene rekenen. Hun voorlaatste plaats op de bill is dan ook niet meer dan terecht. Het siert de jongens dat ze ondanks hun succes steeds met de voetjes op de grond gebleven zijn. Vooral zanger Piet Overstijns en gitarist Guy Commeene maken, waar je ze ook tegenkomt, steeds wat tijd vrij voor een ongedwongen babbel en dat siert hen! We kunnen dan ook alleen maar sympathie hebben voor deze hardwerkende heren. Bovendien wisten ze ons met het vorig jaar verschenen, magistrale Words in Ruin nog compleet omver te blazen.

Daar waar het debuut Twin Symbiosis al niet bepaald verkeerd klonk, kunnen we zonder verpinken stellen dat Words in Ruin van internationale klasse getuigt. Alle composities kennen een sterke opbouw, barsten van de creativiteit en liggen bovenal lekker in het gehoor. Bovendien staat het technische kunnen van de heren buiten kijf. Weinig bands slagen er in om zo’n veelgelaagde sound ook live waar te maken. Dyscordia beschikt dan nog eens over drie gitaristen. Ze hebben echter in het verleden al bewezen daar goed mee weg te komen.

Met Ace Zec achter de knoppen waren we ook deze keer gerust in een goede afloop. Ace deed vandaag het geluid van het gros van de bands en deed dat zoals we van hem gewoon zijn op perfecte wijze! Aan de hoeveelheid Dyscordia t-shirts te zien, is het overgrote deel van het publiek voor deze band naar Izegem afgezakt. De West-Vlamingen spelen dan ook een thuiswedstrijd. Vanaf de eerste noten van Bail Me out zit de sound perfect. De prachtige melodieën en sterke zang van Piet brengen de zaal in vervoering. Het lijkt alsof Piets vocalen nog beter worden met te verouderen. Waar gaat dat eindigen?  Leadgitarist Guy Commeene soleert er weer als een bezetene op los. Alsof het een fluitje van een cent is schudt hij de ene na de andere fabelachtige solo uit zijn mouw.

Uiteraard passeren vrijwel alle songs van Words in Ruin de revue. Gelukkig spelen ze ook nog de regelrechte hit Twin Symbiosis van het gelijknamige debuut. Enige smet op een verder vlekkeloze show zijn de problemen met de triggers van drummer Wouter Debonnet. Deze staan blijkbaar niet goed afgesteld waardoor er geregeld gaten vallen in de snelle dubbele basdrum salvo’s die Wouter afvuurt.

Overigens geen klagen over het drumwerk zelf, want dat is van een erg hoog niveau! Dyscordia mag zich zonder twijfel tot de winnaars van de dag rekenen en er staat hen nog een grote toekomst te wachten. Het is hen van harte gegund! (SD)

Even voor elf uur is het dan tijd aan de headliner van editie 2017 van een festival dat ondertussen uitgegroeid is tot een vaste waarde op de Vlaamse festivalkalender. Na de set van de local heroes Dyscordia krijgen we een aantal andere gezichten te zien op de eerste rij en ontwaar ik een weinig Amaranthe fans die niet meteen met de locale tongval praten. Al sinds ruim voor de deuren van zaal De Leest openzwaaiden waren twee bezoekers uit Madrid aangekomen die speciaal voor deze show naar Vlaanderen afgezakt waren. Ondertussen hebben die het gezelschap gekregen van landgenoten uit Mallorca en Andalusië terwijl wat verder Duits gepraat wordt.

Als Dyscordia het deed met drie gitaristen dan krijgen we nu een band die niet minder dan drie zangers in zijn rangen heeft, jawel drie. Stichtend lid en soprano Elize Ryd is het vrouwelijke gedeelte ervan en mag beschouwd worden als leadzangeres; zij wordt aangevuld met vaste growler Henrik Englund Wilhelmsson en Nils Molin, die net als Elize Ryd clean vocals gebruikt en de vaste zanger is van de eveneens Zweedse melodische powermetalband Dynazty en in de nabije toekomst wel eens een volwaardig lid zou kunnen worden van het Zweeds-Deense gezelschap als we Elize Ryd en Blabbermouth mogen geloven. De vervanger van Joacim “Jake E” Lundberg (Cyhra) die even hoge octaven als de lead zangeres aankan, kan niet anders dan welkom zijn, het is nu nog de vraag of die wel bereid is Dynazty opzij te schuiven.

De muziek die Amaranthe vanavond brengt is van meet af aan overweldigend, De Leest staat meteen in vuur en vlam en voor de brandweer is er geen doorkomen aan, het dak moet en gaat eraf. In afwachting dient wat aan de toog geserveerd wordt, om te blussen. De melodische party metal die gebracht wordt, is een samensmelting van nineties dance muziek, power, death en zelf symfonische metal, een manifest van soorten en genres. Het geluid is pico bello, zo helder als kristal, thumbs up voor de man aan de mengtafel.

Een deel van de nummers die vanavond gebracht worden zijn uiteraard afkomstig uit de jongste album Maximalism dat vorig jaar in oktober uitgebracht werd. De eerste twee nummers, single Maximize en het catchy Boomerang zijn geplukt uit die laatste worp maar meteen daarna volgt een verzameling hits uit hun hele oeuvre en het is pas bij het stevige en death metal getinte Fury dat teruggegrepen wordt naar Maximalism. Een nummer waarin Duvel liefhebber Henrik Englund Wilhelmsson met zijn growls en grunts een prominente rol speelt en het woord zelf laten tatoeëren heeft op zijn vingers. Met de ballad  Endlessly en On The Rocks volgen nog twee nummers uit diezelfde plaat.

Een drumsolo leidt een nieuwe salvo hitsingles in, met Automatic, The Nexus en de ballad Amaranthine die ongetwijfeld een aantal fans een kippenvelmoment bezorgt en waarbij Elize Ryd eventjes alleen op het ruime podium staat.

Na een denderende best of en Call Out My Name verdwijnt Amaranthe na een uur even backstage om enkele tellen later terug te keren met nog een aantal hitsingles waaronder het erg controversiële That Song. Ondertussen heeft growler Henrik Englund Wilhelmsson een blond meisje van negen jaar uit de eerste rij geplukt en laat haar op de voorkant van het podium zitten tijdens de drie eerste bisnummers. De band verdwijnt deze keer een aantal minuten en komt een laatste keer terug om het publiek uit te wuiven met Drop Dead Cynical.

Ik twijfel er niet aan dat de Amaranthe fans hier helemaal aan hun trekken kwamen dankzij een overzicht van de bekendste nummers uit de carrière van de band aangevuld met nieuw werk, een uitmuntende klank en een optimale sfeer in een schitterende zaal. Een heel geslaagd festival en een dikke pluim op de hoed van de organisatie en zijn medewerkers. Je weet het dus voor volgend jaar, koop je ticket op voorhand en kom genieten van dit festival dat elk jaar beter en beter wordt. (HV)

[fbvideo link=”https://www.facebook.com/headbangersBallsFest/videos/826152247549837/” width=”650″ height=”400″ onlyvideo=”1″]

 

Tekst: Steven Demey, Hughes Vanhoucke, Eef VP

Photo en film: Hughes Vanhoucke, Yngwie Vanhoucke