Ook de tweede Groezrock-dag beloofde weer fantastisch te worden, voor zowel punk- als hardcoreliefhebber. Voor de punkliefhebbers stonden er Ignite, Pennywise, Cock Sparrer en meer op de affiche. De hardcoreliefhebber kon zich dan weer warm maken voor Gorilla Biscuits, H2o, No Turning Back en een headliningshow van Parkway Drive.

Arcane Roots – Back To Basic – 12:35 – 13:10

Waarschijnlijk de vreemdste eend van dit weekend is Arcane Roots. De alternative/progressieve rock die de mannen uit Kingston Upon Thames brengen hangt nu niet direct samen met Groezrock. Zo is er even voor het optreden begint nog niet veel volk.

De set beginnen doen ze met Over & Over. Een minder gekende song maar ondertussen stroomt het volk toe. Uiteindelijk is er veel meer volk dan ik verwacht had, nog altijd niet zoveel want de fotografen kunnen nog vrij rond bewegen, wat zeer zelden gebeurt op de Back To Basic Stage. De helft van de set komt van de ep Heaven & Earth die ze uitbrachten in 2015. De melodieuze muziek met emotionele uitbarstingen en stevig progressief gitaarwerk vind ik persoonlijk prachtig. Ik begrijp zeer goed dat de meeste mensen die naar Groezrock komen deze band niet kennen maar voor mij is dit een van de uitblinkers.

Als voorlaatste nummer krijgen we de nieuwe single Curtains te horen en de set sluiten ze af met If Nothing Breaks, Nothing Moves waar zanger Andrew Groves die ziel uit zijn lijf schreeuwt.

Bent Life – Watch Out Stage – 13:40 – 14:15

Bent Life stond geprogrammeerd op de Watch Out Stage waar de dag voordien het geluid niet naar behoren was. Hopelijk was het vandaag beter, want naast Bent Life, mijn absolute topper waar ik het hardst naar uitkeek stond ook Incendiary geprogrammeerd op deze stage. Jammer daar een tent de shows sowieso wat meer cachet had bezorgd.

Bent Life zelf slaagde erin om op een zeer vroeg uur, toch voor de gemiddelde Groezganger, al voor veel ambiance te zorgen. Vanaf de eerste noot zat het spel op de wagen. Andy Voorhees verzocht iedereen om een stapje dichter te komen en zich volledig te laten gaan.  Het publiek luisterde en velen onder hen waagden zich aan een energiek dansje. Al vroeg op de dag zorgde het two-steppende publiek voor opkomende stofwolken.

Fans van het eerste uur hebben genoten, daar twijfel ik niet over, maar misschien hadden ze wel wat meer oudere nummers verwacht. De setlist bestond grotendeels uit nummers afkomstig van het vorig jaar verschenen Never Asked For Heaven. Begrijpelijk, daar de band op deze nieuwste telg beter dan ooit klinkt.

Opvallend was het geluid op dag twee. Daar waar het geluid aan de open air stage Watch Out op dag één veelal teleurstelde, stond het op dag twee beter afgesteld. Bent Life verwerkt diepe basslijnen om het geheel nog wat op te fokken. Hier had ik bang voor aan de Watch Out Stage, dat deze niet voelbaar zouden zijn, gelukkig heb ik me hierin vergist.

Bent Life startte de dag fantastisch. De aanwezigen hadden het duidelijk naar hun zin, getuige de moshpit die maar bleef groeien. De Amerikanen stelden geen minuut teleur en horen bij de hardcorebands die ik niet uit het oog mag verliezen.

No Turning Back – Back To Basics Stage – 15:50 – 16:30

Als er één naam op de affiche stond die zowat iedere Groezrock-fan had zien aankomen dan was het wel No Turning Back. Niet alleen hadden ze met No Time To Waste een nieuw album onder de arm, ze mochten dit jaar ook twintig kaarsjes uitblazen. Het kon dan ook niet anders dan dat de organisatie deze graag geziene gast uitnodigde om de Back To Basics Stage op z’n kop te zetten.

De vorige passage van de Brabantse band dateerde alweer uit 2015, toen nog in de dit jaar ten grave gedragen Impericon Stage. Ditmaal was het zonder barrière, waardoor ik een nog straffere show verwachtte dan enkele jaren terug. Spijtig genoeg had ik de verwachtingen net wat te hoog gelegd, althans voor het publiek dan toch.

Want No Turning Back speelde zoals je kan verwachten van de Nederlanders een dijk van een show. Martijn en co hadden er duidelijk zin in, het publiek daarentegen was niet goed wakker, wat resulteerde in een mak publiek. Jammer daar de Nederlanders echt in topvorm verkeerden en de stage echt in vuur en vlam hadden kunnen zetten.

Wanneer Martijn van den Heuvel vroeg voor een circle-pit in het midden  van de tent rond de steunpalen was er amper respons.  De frontman herhaalde de vraag en ook toen bleef de verwachte bom achterwege. Het publiek ging welgeteld éénmaal helemaal uit zijn dak. No Turning Back had twee tickets voor The Sound Of Revolution in Eindhoven, die hij weggaf aan de man en vrouw die de meest spectaculaire sprong in het publiek deden.

De setlist van No Turning Back was geen albumvoorstelling van de nieuwste plaat maar bestond uit de grootste hits uit zijn twintigjarige carrière, aangevuld met nieuw materiaal. Het had dus een parel van een hardcoreshow kunnen worden, jammer genoeg was het publiek alles behalve enthousiast. No Turning Back presteerde zoals altijd geweldig.

Call It Off – Watch Out Stage – 15:50 –  16:30

Rechts van de Watch Out Stage staat er een enorme rij,  ik weet dat de signeertent zich daar bevindt, maar weet niet wie het is die op dat moment signeert dus kijk ik even op mijn blaadje met alle info over het festival. Het is niemand minder dan Parkway Drive en ze moeten zelfs nog beginnen met signeren en toch staat er al zo’n grote rij.  Er is ook wat aan de hand in de tent van American Socks. Daar zie ik de mannen van Arcane Roots die eerder op de dag een schitterende show hebben gegeven op de Back To Basic Stage. Zij staan klaar om daar een akoestische set te geven die ik graag zou bekijken maar zal jammer genoeg niet lukken want zo meteen begint de Nederlands punkrockband Call It Off.

Call It Off begint zijn set met de titeltrack van zijn laatste cd Abandoned. De mix van pop en punk die de mannen uit Eindhoven al eens eerder naar Groezrock bracht, valt in de smaak bij de mensen. Meteen wordt er uit volle borst meegezongen door het publiek en wordt er enthousiast bewogen. Opblaaskrokodillen en strandballen gaan de lucht in samen met crowdsurfers. We zien enkele kleine pits tijdens de show en ook een wall of death. Op de noten van Do It All Again wordt het publiek in tweeën gesplitst. Frontman Maurice neemt een zijde op touw terwijl Adrian de andere helft neemt en probeert om  zo luid mogelijk te zingen. Afsluiten doen ze met Witness, opnieuw weet Call It Off het publiek van Groezrock te overtuigen van zijn kunnen. Het was even afwachten met hun nieuw materiaal maar hun set was tip top in orde.

Choking Victim – Monster Energy Stage – 16:15 – 17:05

Na de teleurstelling die No Turning Back achteraf bekeken toch was geworden, had ik zin in een feestje. Met Choking Victim stond er één van de weinige bands met ska-invloeden geprogrammeerd. De Amerikanen stonden al een kwartier van jetje te geven op de Monster Energy Stage, al stond er niet veel volk als ik de tent binnenwandelde.

Wat me meteen opviel was de galm op de micro van Scott Sturgeon, dit zorgde voor zoveel irritatie bij mij waardoor ik niet lang aan het podium ben blijven staan.

De mix tussen punk, ska, black en core-invloeden was toch niet dat wat ik ervan had verwacht. Het kwam voor mij persoonlijk over als een zooitje ongeregeld, allemaal leuke eigenschappen bij elkaar maar waar amper lijn of structuur in terug te vinden was. Het zal wel aan mij liggen, bepaalde acts kan je best even op voorhand bestuderen.

Ignite – Monster Energy Stage – 17:30 – 18:20

Dat de show van Ignite een schot in de roos ging worden had iedereen voorspeld. De Amerikanen hebben nog nooit teleurgesteld en zijn een graag geziene act op Groezrock. De combinatie tussen punk en hardcore komt nergens beter tot zijn recht dan hier. Met A War Against You bracht Ignite vorig jaar het lang verwachte vervolg op de ondertussen 11 jaar oude Our Darkest Days plaat. De band kwam niet om het album voor te stellen maar om een setlist vol klassiekers te brengen aangevuld met nieuw materiaal. Op de sociale media gaf de band zelf aan dat ze zin hadden in echt oudere nummers voor hun Europese tournee.

Spijtig genoeg hebben we daar op Groezrock bitter weinig van gemerkt. Naast de bekende nummers, Veteran en A Placed Call Home afkomstig van het gelijknamige album, bestond de set enkel uit liedjes van Our Darkest Days en A War Against You. Jammer daar ik me echt had verheugd op old-time-favortites als Ash Return of Call On My Brothers.

Misschien dat het vroege uur van programmatie Ignite wat te weinig ruimte gaf om echt uit te kunnen pakken. Tijdens zijn vorige passage in 2014, stond de band naar mijn mening al wat te vroeg geprogrammeerd, deze keer stonden ze nog een spotje lager. Maar ook de cover van Sunday Bloody Sunday mag wel eens achterwege worden gelaten, al zeker tijdens een passage op Groezrock waar zowat iedereen Ignite al eens eerder aan het werk heeft gezien.

Maar genoeg negativiteit want de show van Ignite was wederom een show om niet snel te vergeten. De Monster Energy Stage stond zo vroeg op de dag aangenaam gevuld. Er werd naar hartelust meegezongen/geschreeuwd, het was duidelijk hoorbaar dat het aanwezige publiek ook de lyrics van de band kende. Ook de “nieuwe nummers “  pasten perfect binnen het geheel en werden sterk onthaald door het publiek.

Zoals verwacht zette Ignite hier een meer dan degelijke prestatie neer. Jammer dat ze redelijk vroeg op de dag stonden geprogrammeerd waardoor ze een standaard setlist moesten voorschotelen.

1. Poverty For All
2. Veteran
3. Nothing Can Stop Me
4. Know Your History
5. My Judgement Day
6. This Is War
7. Let It Burn
8. Fear Is Our Tradition
9. A Place Called Home
10. Sunday Bloody Sunday (U2 Cover)
11. Live For Better Days
12. Bleeding

Incendiary – Watch Out Stage – 18:20 – 19:15

Naast Bent Life stond ook Incendiary “verkeerd” geprogrammeerd. Ook zij moesten op de Open Air Stage aantreden waar het gevoel totaal anders is dan in de Back To Basics Stage. Het geluid dat het de eerste festivaldag liet afweten klonk bij Bent Life al stukken beter. Deze Amerikaanse hardcoreband was met straatlengtes voorsprong de meest agressieve band op de affiche, althans op album. Ik was benieuwd of ze live dezelfde energie konden overbrengen.

Laat daar geen twijfel over bestaan. Vanaf de eerste gitaarriff begon het publiek volop te dansen. De armen en benen vlogen duchtig in het rond. Eva De Roo van Studio Brussel zei in een interview over Groezrock dat het festival de perfecte gelegenheid was om eens voor het eerst in een pitje te duiken. Iets wat bij de dromerige punkbands zeker het geval is, maar bij de hardcoreacts kan je beter twee keer nadenken. Bij Incendiary kan je best een hele set afwachten, wat een slagveld. Als je hier heelhuids wou uitkomen moest je al wat ervaring op de teller hebben staan.

Voor de neutrale toeschouwer kon het geheel na een tijdje misschien wat ééntonig overkomen. Technisch verfijnde muziek moest je niet verwachten, muziek gemaakt om tenten, zalen en weides op z’n kop te zetten dat is wat je mag verwachten van Incendiary en dat hebben de Amerikanen ook gebracht.

Net zoals Bent Life leverde ook Incendiary een topshow af. Het geluid werd goed afgesteld maar kon niet dezelfde power overbrengen zoals de installatie in de Back To Basics Stage. De tent en heel de omkadering had deze show nog explosiever kunnen maken.

1. Zeitgeist
2. The Power Process
3. Anesthesia
4. Front Toward Enemy
5. God’s Country
6. Survival
7. Victory In Defeat
8. The Product Is You
9. Burnt Sacrifice
10. Erase Myself
11. Snake
12. Force Of Neglect
13. Primitive Rage

 

Gorilla Biscuits – Back To Basics Stage – 21:20 – 22:20

Na de show van Incendiary besefte ik plots dat ook de tweede dag al op zijn einde aan het lopen was. Het zonnetje, wat een hele dag voor een aangename warmte had gezorgd, ging bijna het toneel verlaten waardoor de avond ging vallen. Met Gorilla Biscuits stond er nog één legendarische band op het programma. Waar deze Amerikanen ook spelen, de sfeer is altijd op en top.

En dat was niet anders op Groezrock. Wanneer de typische trompetjes de show officieel openden, begonnen de stagedivers al zonder muziek, van een warm ontvangst gesproken. Anthony Civarelli genoot duidelijk van het hartelijke onthaal en maande het publiek aan om er één groot feestje van te maken.

Civarelli stelde het publiek de vraag om even terug in de tijd de gaan: “Keer terug naar de tijd dat je een zestienjarige knul was, hoe zou hij of zij naar jou kijken de dag van vandaag? Zou hij je een complete eikel vinden of heb je je doelen bereikt?” Waarna natuurlijk Hold Your Ground wordt ingezet.

Daar op dag één de festivalgangers eerder naar de oudere leeftijd neigden, was dit op dag twee juist het tegenovergestelde. De headliner van deze dag Parkway Drive zal hier wel een belangrijke rol in spelen. Het was ook al op te merken dat de Australische metalcoregigant een grote aanhang heeft, getuige de massa’s t-shirts op de weide. Het was dan ook opvallend dat midden in de set van Gorilla Biscuits er veel mensen het voor bekeken hielden. Net zoals bij Cro-Mags zorgde dit voor meer ruimte, ruimte die dan weer voor meer danscapaciteit zorgde en dus ook voor meer sfeer en uiteindelijk ook voor een betere show zorgde.

Ook hier moest eerst het kaf van het koren worden gescheiden vooraleer de tent echt uit zijn voege barstte. Wanneer Civarelli aankondigde dat het laatste nummertje was aangebroken wist iedereen wat er ging gebeuren. Publieksfavoriet Start Today zorgde voor de verwachte ravage en zorgde voor de laatste keer deze editie voor een explosie aan de Back To Basics Stage. Gorilla Biscuits deed wat ervan hen verwacht kon worden, een supershow spelen.

Rechten filmpje: Nick Tronckoe – Youtubekanaal

Parkway Drive – Monster Energy Stage – 22:00 – 23:15

Wat restte was nog één show, die van waarschijnlijk de grootste metalcore-act op deze planeet. Parkway Drive heeft ervoor gezorgd dat het genre een groter bereik heeft gekregen, steeds meer mensen beginnen interesse te tonen in deze agressieve vorm van het metalgenre. Met IRE probeerde de band om het genre naar een ander niveau te trekken. Hierdoor zeggen critici, waaronder ik, dat Parkway Drive zijn eigenheid aan het verliezen is, of misschien zelfs al helemaal verloren heeft.

De eerste keer dat ik deze Australische band aan het werk heb gezien, was op Graspop 2009. Daarna heb ik ze nog een paar keer op zowel Graspop als Groezrock bekeken. Spijtig genoeg moet ik constateren dat sinds 2012 de shows steeds slechter en slechter worden met als dieptepunt de show tijdens de Impericon Tour Of The Year, die halt hield in de AB te Brussel.

Na Gorilla Biscuits wou ik toch nog een klein uurtje van de show van Parkway Drive meepikken. Wanneer ik aankwam knalde het slot van Dark Days uit de boxen waardoor ik echt nog eens zin kreeg in een gig van Parkway. Nog geen minuut later was de euforie helemaal getemperd door het “commerciële” Destroyer van op IRE.

Wanneer de band aankondigde dat hij Boneyards ging spelen ontplofte de stage even. Deze oude klassieker van op het tweede album Horizons zorgde voor een vertrouwde Parkway Drive-sfeertje. De interactie tussen publiek en band veranderde en er werd overal zelfs tot ver buiten de tent gedanst. Wat zo’n oude klassieker niet allemaal doet hier op Groezrock.

Maar na het hoogtepunt van de show volgde er ook het dieptepunt. Writings On The Wall, wederom afkomstig vanop IRE, werkte als een spons op de sfeer die net werd opgebouwd door Boneyards. In dit nummer zit er totaal geen ritme, drumlijn en sfeer met uitzondering van een breakdowntje helemaal op het einde van het nummer.

Op het einde van de setlist kondigde Parkway Drive een oude klassieker aan, eentje waar iedereen helemaal nuts op kon gaan, toen verwachtte zowat elke bezoeker Romance Is Dead. Wat echter volgde was een cover (zucht) van Bulls On Parade (Rage Against The Machine).

Spektakel was er anders genoeg. Zo ging Winston McCall de lucht in zoals Kiss dat doet, had de band vuur bij als Rammstein, ging de drummer ondersteboven zoals ze dat kunnen bij Slipknot. Allemaal elementen van metalbands, alleen jammer dat we hier op Groezrock waren, waar spektakel volgt nadat de band uitstekend speelt…

Parkway Drive stelde me voor de zoveelste keer op rij teleur. De band had nog het lef om het podium te verlaten om vervolgens terug te keren voor nog twee bisnummers. Opnieuw hoopte het aanwezige publiek op oude klassiekers, maar we kregen met Crushed en Bottom Feeder twee stuks vanop IRE. Wat een verschrikking.

Ook deze tweede festivaldag was een fantastische festivaldag, ook al werd deze afgesloten met een grote teleurstelling, toch voor mij. Groezrock mag tevreden terugblikken op twee fantastische dagen vol hardcore en punk.