Cover_BLACK_HAWK_The_End_Of_The_World[1]

Jurgen Callens

Fans in de underground heavy metalscene zullen misschien de Duitse band Black Hawk wel kennen. Het vijftal debuteerde al in 1989 met een ep, en liet in de daaropvolgende jaren nog eens vijf langspelers op de wereld los. Volgende vrijdag is het tijd voor nummer zes. Dan komt namelijke The End of the World uit via Pure Underground Records. Voor mij was het de eerste kennismaking met de Teutoonse metal van het gezelschap en ik was dus benieuwd genoeg om deze promo in mijn digitale gleuf te pleuren.

We zijn veel gewend de laatste tijd, en vooral op gebied van heavy en power metal worden we verwend. De releases vliegen ons om de oren en daar zit best wel vaak leuk spul tussen. Heavy metal en power metal is weer populair en wordt niet langer in het verdomhoekje gestoken. Nooit tevoren verschenen er meer albums in het genre. Veel leuks zoals ik als zei, en het Pure Steel label is een vaandeldrager die de muziek in dit genre ondersteunt. En dat juichen we natuurlijk toe. Ook Black Hawk maakt deel uit van deze familie, zij het dan van het zusterlijke label Pure Underground. Hierop komt volgende vrijdag The End of the World uit, de opvolger van het vier jaar geleden verschenen A Mighty Metal Axe (veel Teutoonser kan het niet klinken toch?).

Of de wereld hierop zit te wachten? Eerlijk gezegd, na de eerste luisterbeurt wist ik het al. Nee dus. Black Hawk hangt namelijk samen van de clichés en voegt nul komma nul toe aan wat we al eeuwen kennen. Bovendien beschikt de band over een redelijk abominabele zanger, die heel kinderlijke teksten pent. Het is soms zelfs een beetje op het gênante af. Hier en daar passeert wel eens een leuke solo of een valabele riff, maar er wordt teveel op veilig gespeeld en wij worden er niet bepaald warm van. Ook de eindeloze herhalingen van refreinen gaan heel snel ergeren. Goed voorbeeld hiervan is de titeltrack: hier en daar leuk gitaarwerk, maar daarmee is dan ook alles gezegd. In Duitsland of Japan zal hier misschien wel een klein marktje voor zijn en wellicht krijgt de band in het thuisland wel hier en daar een spotje op een undergroundevent, maar veel meer wereldfaam zullen ze hier niet mee garen.

Het snelle Scream in the Night kan er muzikaal nog mee door, maar wordt dan opnieuw verkracht wanneer de ‘vocalist’ zijn bijdrage poogt te leveren. Uit beleefdheid heb ik het album helemaal uitgeluisterd. Een paar keer zelfs, omdat ik wou checken of ik na een volgende check-up misschien van gedacht zou veranderen, maar dat was dus ook een maat voor niets. Ons advies is dan ook om die zanger zo snel mogelijk te lozen, interessantere teksten te schrijven en dan eens terug te komen (Legacy of Rock: wat moet je hier nu feitelijk mee?), want muzikaal heeft het best wel zijn momenten. Alles bevat de nodige melodie en ondanks alle clichés zitten er wel leuke stukken tussen.

Niet elke release kan een voltreffer zijn natuurlijk. Dit is hiermee nog eens bewezen. Underground fans zullen dit misschien wel lusten, maar ik laat deze kelk verder graag aan mij voorbijgaan.

Tracklist: