Jurgen Callens

Warrant is een band die bij mij pure jeugdnostalgie oproept. In tijden waar hard en glam rock de scepter zwaaiden tijdens lang vervlogen programma’s op MTV zoals Headbangers Ball bijvoorbeeld, was dit één van de exponenenten van het genre. Albums als Dirty Rotten Filthy Stinking Rich en Cherry Pie gingen miljoenen keren over de toonbank. Maar zoals zovele anders bands in die tijd, deelde ook Warrant in de klappen van de recessie en vertrok ook zanger Jani Lane nog eens naar het hiernamaals. Onlangs kwam er na een relatief lange periode van albumstilte een nieuwe schijf in de bus getuimeld, die de veelbelovende titel Harder, Louder, Faster meekreeg. Reden genoeg om hier eens deftig naar te gaan luisteren. Intussen is het album sinds 12 mei beschikbaar in de handel via Frontiers Music.

Zes jaar is het inmiddels geleden sinds het vorige studioprodukt Rockaholic uitkwam. Hoog tijd dat die opvolger er dus eindelijk eens kwam. Van de originele line-up van de band zijn nog steeds Erik Turner, Jerry Dixon, Joey Allen en Steven Sweet van de partij. Dat boegbeeld van het eerste uur Jani Lane hier geen deel meer van uit maakt is logisch. Die is intussen heel adequaat vervangen door de heer Robert Mason, die we dan weer kennen van onder meer Lynch Mob en Cry Of Love. Die laatste beschikt over een iets rauwere stem die goed bij de potige hard rock past, die Warrant de dag van vandaag ten berde brengt. De band leidt een nieuw leven en dat lijkt hen heel goed af te gaan. Dat horen we al bij de eerste twee songs van het album: de titeltrack en Devil Dancer, twee leuk wegrockende songs met veel melodie en goeie refreinen en dito gitaarwerk. Het ziet er allemaal weer prima uit. Althans, zo luistert het toch weg. Het album werd geproduceerd door Jeff Pilson (Dokken, Foreigner), en ook hier is helemaal niets mis mee. Zoals te verwachten van dit soort bands, krijgen we zowel uptempo rockers en zoetgevooisde ballads op het bord. Dat was de mode eind jaren tachtig en begin jaren negentig in de Hollywoodscene in Californië, en zo is het ook gebleven. Ik ga echter niet beweren, hoewel dit een tof plaatje geworden is, dat er songs van het kaliber Down Boys, Heaven, I Saw Red of Cherry Pie gemaakt zijn. Dat zou straf geweest zijn, maar het gebeurt vandaag de dag maar veel te weinig meer. Wel horen we catchy melodische hard rock, soms met een scherp randje, dan weer wat meer sleazy en dan weer eens melig. In feite sluit Louder, Harder, Faster naadloos aan bij hetgeen we gewoon zijn van de Amerikanen en kon ook deze plaat er perfect één zijn die dertig jaar geleden verschenen kon zijn. De meeste songs vervelen geen moment en zijn ideale zomerse cruisemuziek. Ook qua tekstthema’s gaan we nog steeds de toer van de Sunset Strip op, check Only Broken Heart maar even hiervoor. Je zou willen dat MTV opnieuw als een fenix herrees, en deze muziek opnieuw massaal onder de aandacht bracht, in plaats van de bagger die we nu overal moeten aanhoren. Als je deze nummers hoort, dan klinkt het nog even opwindend als toen, maar we zijn er ons doch terdege van bewust dat dit genre nooit nog zo dominant zal zijn als het geweest is. De glam is wat meer achterwege gebleven deze keer, en de muziek klinkt ook veel volwassener dan in de beginjaren, maar toch zit de eigen entiteit er nog in. Zelfs een ballad als U In My Life valt mee – horen wij daar geen gelijkenissen met Steel Panther? Ook het sleazy Music Man dat ook wat country- en bluesinvloeden bevat, kan me best bekoren. Ook het rockende en uptempo New Rebellion kan best dienen als luistertip.

Warrant mag ons dan wel een tijdje laten wachten hebben, de heren hebben ons zeker niet teleurgesteld. Dit is geen album dat snel stof zal gaan happen in de kast, maar deze zomer frequent door mijn speakers zal knallen. De band heeft een album afgeleverd dat zeker voor voldoening zal zorgen bij alle fans van melodische hard rock en aanverwanten.

Tracklist: