Jurgen Callens

Old Season, alweer een band actief in het ruime aanbod van klassieke heavymetalbands waarmee ik nog niet bekend was. Beyond The Black (niet te verwarren met dezelfde songtitel van het legendarische Metal Church) is het tweede volwaardige album van deze Ieren en de opvolger van het in 2009 verschenen Archaic Creation. Het zestal speelt een vorm van episch, melodische uitgesponnen klassieke heavy metal. Beyond The Black ligt vanaf vrijdag 19 maart in de winkels via Pure Steel Records.

De reden waarom het zo lang duurde om een nieuw album in te blikken wijt de band aan enkele personeelswissels. Vervangers voor de vacature van zanger en tweede gitarist raakten moeilijk ingevuld, maar intussen werd wel naarstig verder gewerkt aan nieuw materiaal. Dat is er nu onder de vorm van negen nieuwe songs, die meestal niet onder de vijf minuten duiken. Breed uitgesponnen werkstukken allemaal dus, die vrij veel elementen bevatten en niet allemaal hapklare brokjes zijn. Old Season speelt niet de typische Europese power of heavy metal die we gewend zijn. Nee, we horen eerder klassieke metal die verwant is met het verleden en nogal wat invloeden uit de NWOBHM bevat. Met zanger John Bonham heeft de band intussen een prima vocalist in huis gehaald, die het geheel van een extra cachet weet te voorzien. Verder horen we veel twingitaarwerk – luister bijvoorbeeld maar eens naar Chosen, waarbij we ook meteen kennis kunnen maken met de prima cleane, hoge, melodische en vrij harmonieuze vocalen. Door de lengte van de songs en de aard van de arrangementen krijgt het geheel ook wel een licht progressieve inslag mee en klinkt het bij momenten vrij episch. Een goed voorbeeld hiervan is Elegy. Ook het leadwerk is ferm te noemen, niet alleen tijdens de riffs, maar ook in de solo’s (The Journeyman). Ook is er al eens een wat meer doomy gevoel dat de kop opsteekt, wat tot uiting komt in nummers als Chosen en Rivers of Cepha. Hier is het tempo namelijk heel wat gematigder. Bij Old Season vinden ze ook de keyboards heel belangrijk, en duikt er al eens een Hammond orgeltje op, zoals je zal merken in het laatste nummer wat ik opnoemde. Alles klinkt dus vrij klassiek, maar tegelijk ook weer heel eigentijds. Verwacht je niet aan knallende passages of echte headbangers van songs, ook niet aan happy toestandjes of rechttoe rechtaan werk. Nee dit is gewoon epische klassieke metal die gebaseerd is op de vroege jaren tachtig ideeën. Voor mij had het gerust soms iets pittiger gemogen, en soms zijn de songs ook wel wat aan de heel lange kant, maar voor de rest is hier eigenlijk heel weinig op aan te merken.

Dit is gewoon een prima album geworden, met goeie zang, goed gitaarwerk en hier en daar ook wel wat leuke songs. Of ze er bovenuit gaan steken tussen alle andere releases, dat betwijfel ik. Maar we hebben de laatste weken echt wel dingen gehoord die veel minder waren dan dit album.

Tracklist: